10+1 moments of Nilotic death metal glory

Οι θρυλικοί NILE 10 χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη με KREATOR, MORBID ANGEL και FUELED BY FIRE, επιστρέφουν για headline εμφάνιση στη χώρα μας με τους RAPTURE, BLYND και PSYCOREPATHS στο Fuzz Club. Αυτό δεν αρκεί βέβαια σαν λόγος, μια και του χρόνου η μπάντα συμπληρώνει τα 30 χρόνια δισκογραφικής ύπαρξης, οπότε αναμένονται πολλές εκπλήξεις στο σετ τους, καλύπτοντας όλη τη σπουδαία δισκογραφία των Φαραώ του death metal. Φυσικά, το ROCK HARD δε θα μπορούσε να μείνει άπραγο, και ανέλαβε να σας παρουσιάσει 10 + 1 στιγμές δόξας, που πέρασαν τους κύριους από το Greenville της Νότιας Καρολίνας, στη σφαίρα των θρύλων του death metal.
1. “Worship the animal” (“Nile” demo, 1994): Καλησπέρα σας, είμαστε οι NILE! Δε θα μας ξεχάσετε, και σας δηλώνουμε τη παρουσία μας, μόλις ένα χρόνο μετά την ίδρυσή μας. Γιατί αυτό το κομμάτι; Γιατί αυτό δείχνει εξαιρετικά ότι ενώ αυτή η μπάντα πατάει στη παράδοση που προηγήθηκε, δεν σκέφτεται επ’ ουδενί να επαναπαυτεί στο απλά να παίξει MORBID ANGEL-ικό death metal. Ο χαρακτήρας βρίσκεται στα σπάργανα και ωριμάζει σιγά σιγά. Σημειώνεται πως ο τίτλος “Worship the animal” δόθηκε στην επανακυκλοφορία του το 2011.
2. “The black hand of set” (“Festivals of atonement” EP, 1995): Ο χαρακτήρας των NILE παίρνει σάρκα και οστά, με ένα κομμάτι που συνδυάζει το σφυροκόπημα των SUFFOCATION, με την αλλόκοτη, αλλοπρόσαλλη και απόκοσμη riff-ο-λογία και δομή των MORBID ANGEL. Χώρια που στιχουργικά, μπαίνει η αρχαία Αίγυπτος στο παιχνίδι, με ένα κομμάτι που πραγματεύεται τον θεό του πολέμου, των καταιγίδων/σεισμών/ανέμων και εν γένει κακών, Set. Ένα στοιχείο που μέλλει να αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας των NILE.
3. “Ramses bringer of war” (“Amongst the catacombs of nephren-ka”, 1998): Στο συγκλονιστικό για τα δεδομένα του τότε death metal ντεμπούτο των NILE, τα κομμάτια έδωσαν κατευθείαν το στίγμα, με 100% χαρακτήρα, και πλήρη συνείδηση του που θέλουν να πάνε. Γιατί το “Ramses bringer of war”; Γιατί είναι μεγαλοπρεπές σαν το τάφο του Φαραώ Ραμσή του 2ου (γνωστός και ως Ραμσής ο Μέγας – τον οποίο αφορά το κομμάτι) και καταστροφικό, όσο και τα νερά του ίδιου του Νείλου, πρώτον! Και δεύτερον, γιατί εκτός από ενδεικτικό κομμάτι της μπάντας, είναι ο τίτλος του demo που μεσολάβησε πριν μπουν στην Relapse. Κοινώς, κομβικής σημασίας κυκλοφορία.

4. “Defiling the gates of ishtar” (“Black seeds of vengeance”, 2000): Θεματικά διαφοροποιούμαστε, μια και πιάνουμε την Μεσοποταμιακή μυθολογία, σε ένα κομμάτι που μιλάει για τις πύλες της θεάς της αγάπης, του πολέμου και της γονιμότητας. Μια θεότητα, που στη βιβλιογραφία απαντάται με το όνομα Ishtar (για τους Σουμέριους) αλλά και με το όνομα Inanna (για τους Ακάδιους, Βαβυλώνιους και Ασσύριους). Εξαίρετο θέμα για ανάλογα κομμάτια στον ακραίο ήχο (θυμίζω NIGHTFALL – “Ishtar: celebrate your beauty”, TRIBULATION – “Inanna”) ενώ έδωσε όνομα και στους GATES OF ISHTAR, INANNA μεταξύ άλλων. Μουσικά τώρα, η μπάντα συνεχίζει να κοιτάει μπροστά, με αυτό το άλμπουμ να ανοίγει κατά τον ιδανικότερο τρόπο την νέα χιλιετία, με τον Dallas Toller-Wade στο πλευρό του Karl Sanders.
5. “Execration text” (“In their darkened shrines”, 2002): Ο πρώτος δίσκος των NILE όπου απαντώνται, όχι ένα, άλλα δύο video clip. Μουσικά, η μπάντα μεστώνει και ωριμάζει, στο αγαπημένο άλμπουμ του γράφοντος από εκείνους. Αποθεωτικό ομώνυμο, εκπληκτικό το πρώτο video clip με τίτλο “Sarcophagus” που έγινε ένα από τα πρώτα “hit” των Αμερικανών, μα εγώ επιλέγω τούτο εδώ, για τον πολύ απλό λόγο ότι μετά το “The blessed dead” και το μακελειό που αυτό προκάλεσε, οι νεκροί πετιούνται στη σαρκοφάγο και ψάχνουν την επόμενη ζωή με αυτό εδώ. Στιχουργικά, μιλάμε για ιερατικά κείμενα που αποτελούσαν λίστες εχθρών του Φαραώ, καθώς και γειτονικών κρατών που τους προκαλούσαν προβλήματα. Αυτά θάβονταν και μετά από τελετές λέγεται, ότι προκαλούσαν κακό στα άτομα που αναγράφονταν σε αυτά.
6. “The burning pits of the duat” (“Annihilation of the wicked”, 2005): Pete Hammoura, Derek Roddy και εσχάτως Tony Laureano. Οι NILE μετράνε σε 3 κυκλοφορίες ισάριθμους drummers. Αυτό σταματάει το 2004, όταν ο πρώην EXTREMITY OBSESSION, SICKENING HORROR και NIGHTFALL, Γιώργος Κόλλιας, θα αναλάβει να παίξει τύμπανα στους Αμερικανούς. Όχι μόνο έκανε το ντεμπούτο με μια δισκάρα από εδώ μέχρι απέναντι, όχι μόνο έδωσε σταθερότητα στο συγκρότημα, έμελλε να γίνει και είδωλο για κάθε πιτσιρικά εν Ελλάδι που ήθελε να πιάσει μπαγκέτες στα χέρια του. Το συγκεκριμένο κομμάτι που επιλέχθηκε, είναι εκείνο που έγραψε ο Dallas και ο Karl το θεωρούσε τόσο απαιτητικό, που μετά από κάθε πρόβα που το έπαιζαν, πονούσαν τα χέρια του!
7. “As he creates so he destroys” (“Ithyphallic”, 2007): Μετά το τεχνικό χάος του “Annihilation of the wicked” (που έμελλε να είναι η τελευταία δουλειά με την Relapse), η μπάντα, έβγαλε ίσως το πιο πιασάρικο της δίσκο. Κάνοντας το ντεμπούτο της στην Nuclear Blast, η τραγουδοποιία της έγινε μεν πιο προσβάσιμη σε ένα ξένο αυτί, χωρίς ωστόσο να κάνει έκπτωση στη τεχνική, στη βία ή στα στιχουργικά της θέματα. Ξεχωρίζει κατ’ εμέ τούτο εδώ το μακελειό, επειδή αποτελεί μια διαφοροποίηση στιχουργικά από το Αιγυπτιακό μοτίβο, μια και πραγματεύεται τον αρχέγονο θεό Azathoth από την μυθολογία του H.P. Lovecraft, τον δημιουργό όλων και τον καταστροφέα όλων σύμφωνα με αυτή. Μικρή ίσως αναφορά στους MORBID ANGEL που τόσο ύμνησαν τα έργα του H.P. Lovecraft και που είχαν αποκαλέσει τους NILE “το φως του death metal”.

8. “Iskander D’hul kharnon” (“Those whom the gods detest”, 2009): Το μεγαλοπρεπές φινάλε ενός ακόμα εξαίρετου δίσκου, του φανταστικού, υπεραπαιτητικού παικτικά μα ανώτατου συνθετικά “Those whom the gods detest”. Και αν θέλετε να μάθετε γιατί υπεραπαιτητικού, μάθετε ότι ο Κόλλιας παίζοντας τα θέματα αυτά, έπαθε υπερκόπωση. Ο Κόλλιας. Είπατε κάτι; Πίσω στο κομμάτι, ο λόγος που το διάλεξα ήταν το μεγαλοπρεπές και τόσο πιασάρικο μέσα στην υψηλή τεχνική του riff, το οποίο ξεκάθαρα, διαφοροποιείται από το φρενήρες παίξιμο του υπολοίπου δίσκου, παρουσιάζοντας τη πιο επιβλητική φύση του ήχου της μπάντας. Δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν τα ξεσπάσματα που γνωρίζουμε και λατρεύουμε, κάθε άλλο!
9. “The inevitable degradation of flesh” (“At the gates of sethu”, 2012): Το μπάσιμο των NILE στη νέα δεκαετία, αποτέλεσε ένα μικρό στραβοπάτημα για την ως τότε αψεγάδιαστη κατ’ εμέ δισκογραφία τους. Ο δίσκος είναι πολύ καλός, φυσικά, αλλά είναι ελαφρά κατώτερος των υψηλότατων προσδοκιών που προσωπικά είχα και έχω από αυτούς. Ποιος νοιάζεται βέβαια για το τι πιστεύω εγώ, όταν ο δίσκος τους έβαλε σε μεγαλύτερες ακόμα περιοδείες, και τους μεγάλωσε σταθερά σαν εμπορικό μέγεθος; Επιλέγω την προσωπικά αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου, αυτό το φρενήρες riff στη μέση, μπορεί να με στείλει με αφρούς στο στόμα στο κοντινότερο τοίχο! Στιχουργικά, αποτελεί ένα από τα λίγα κομμάτια των NILE που έχουν μια πιο gore υφή, χωρίς να προσιδιάζουν αυτών των CANNIBAL CORPSE φερ‘ ειπείν.
10. “Evil to cast out all evil” (“What should not be unearthed”, 2015): Επιστροφή στη δισκογραφία με τον ένατο δίσκο, τρία χρόνια παραδοσιακά μετά το “At the gates of sethu”. Αποτέλεσε ένα από τα πρώτα δείγματα του επερχόμενου τότε δίσκου, και για καλό λόγο. Πιασάρικο, τεχνικό και πολύ βαρύ χωρίς να είναι τέρμα χαοτικό. Επίκληση στον Pazuzu, για προστασία από την πανδημία ακρίδων αλλά και άλλες ασθένειες. Ταυτόχρονα, εδώ γίνεται επίκληση στους θεούς του death metal για να τους στείλουν θεία έμπνευση, προκειμένου να συνεχίζουν να εξαπολύουν riffs πολύπλοκα μα και τόσο πιασάρικα στον δύσμοιρο σβέρκο μας!
11. “Long shadows of dread” (“Vile nilotic rites”, 2019): Φτάσαμε στο ύστερο δημιούργημα των NILE, το “Vile nilotic rites”. Δίσκος που λόγω πανδημίας προωθήθηκε οριακά, ενώ φυσικά σημαδεύτηκε από την προ διετίας αποχώρηση του Dallas Toller-Wade μετά από 17 ολόκληρα χρόνια. Οποιοσδήποτε τέτοιος δίσκος θα αντιμετωπιζόταν με σκεπτικισμό από τους επί σειρά ετών οπαδούς, ωστόσο οι NILE κέρδισαν το στοίχημα, παρουσιάζοντας εαυτούς ακμαίους, μετά από σχεδόν 30 χρόνια δισκογραφίας. Το δε κομμάτι που επιλέχθηκε, πρώτο έδωσε μια γεύση της μετά Dallas εποχής κι έκανε μια εξαιρετική δουλειά μια και αγαπήθηκε από τους οπαδούς!
Κάπως έτσι, ολοκληρώσαμε μια διαδρομή 30 ετών στη δισκογραφία του τόσο σπουδαίου αυτού σχήματος. Οι NILE αποτελούν πλέον όχι φερέλπιδες όπως τότε όταν ξεκινούσαν, μα ένα θρυλικό σχήμα που έχει γράψει την δική του ιστορία και έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανο γι αυτή. Μια ιστορία, που θα παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια μας, στις 14 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club. Να είστε όλοι εκεί!
Γιάννης Σαββίδης
Photos by Francesco Desmaele