9,5 / 10
Τι έχουν να αποδείξουν οι LAMB OF GOD; Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ!!! Η ερώτηση θα πρέπει να είναι ρητορική για κάθε ευσυνείδητο άτομο που πιστεύει πως ακούει metal υπό οποιαδήποτε μορφή και ζει στο τώρα. Τόσο ρητορική σαν να ρωτούσαμε αν θα μπορούσε το Coyote να πιάσει ποτέ το Roadrunner (η Roadrunner τους έπιασε πάντως!)! Σκεφτείτε όμως μια μέρα το Coyote να το έπιανε το ρημάδι, μιας και οι LOG έχουν το ίδιο πείσμα – αλλά όχι και την ίδια χαζομάρα… Μπορείτε να φανταστείτε τι θα του έκανε μετά από τόσο κυνήγι;; Μου έρχονται κατά νου άπειρες εικόνες splatter, βασανιστηρίων και διάφορων τρόπων θανάτου αλλά η φράση είναι μία… ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ! Μετά από ένα αξιοζήλευτο σερί αυξανόμενων κλιμακωτά σε ποιότητα δίσκων κι ένα κυνήγι δεκαετίας για να μας «πιάσουν» και να μας αποτελειώσουν, εκεί που ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι περιμέναμε ένα τουλάχιστον πολύ καλό δίσκο, μας δείχνουν πως μάλλον μετράμε ώρες ζωής. Για την ακρίβεια 56 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος και ρε γαμώτο, σαν να νιώθω τη γλώσσα του Coyote να μου γλείφει την πουπουλένια μου ουρά… Βρε λες;;;
Θυμηθείτε πως ξεκινούσαν οι προηγούμενοι δίσκοι των LOG… Γρήγορα και catchy κατά βάση τραγούδια, όλα τους χαρακτηριστικά και ένα instrumental intro στο “Wrath”. Ξεχάστε ότι ξέρατε, πάρτε βαθιά ανάσα (με μια τέτοια ξεκινάει ο δίσκος) και ετοιμαστείτε για μια γερή γροθιά στο στομάχι από το sludge/doom riff μεγατόνων του “Straight for the sun”. Σύνθεση που λειτουργεί άψογα σαν intro, μιας και δεν θα τη λέγαμε ολοκληρωμένη, με ένα SABBATH feeling και ταχύτητες χαμηλότερες του αναμενομένου. Τα “Desolation” και “Ghost walking” που ακολουθούν νιώθεις πως μπορούν να τα γράψουν ακόμη και στον ύπνο τους! “In your face” ύμνοι, προορισμένοι για singles (εδώ γελάμε!) στο στυλ του “Redneck” (ειδικά το δεύτερο), που άλλοι δεν τα γράφουν και ας κάτσουν ξύπνιοι μέρες, έχοντας πιει μια ολόκληρη μηχανή γαλλικού και αντί για ζάχαρη να έχουν ρίξει μέσα κοκαΐνη! Το “Guilty” σε παρασύρει χωρίς αντίσταση στον φρενήρη ρυθμό του και τα επίπεδα του songwriting εκτοξεύονται επικίνδυνα ψηλά στο “The undertow” (με τέτοιο τίτλο δεν γινόταν και αλλιώς, ο νοών… νοείτω!) με το αριστοτεχνικό thrashy riff του που «σφάζει στην έξοδο του»! Το ρεφρέν του “The number six” είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ και σχεδόν στην μέση του δίσκου λένε να μας λυπηθούν με το ακουστικό instrumental “Barbarosa”. Εκεί που λες «ευτυχώς πήρα ανάσα εδώ που κρύφτηκα», γίνεσαι πάλι θήραμα και αρχίζεις να τρέχεις σαν να μην υπάρχει αύριο καθώς σε κυνηγούν τα “Invictus” με το πάααααλι απίστευτο riff και SLAYER –ίζον lead του και “Cheated” με το hardcore punk feeling που δεν έχει εκλείψει από τον ήχο τους. Τα καλύτερα όμως μας τα φυλάνε για το τέλος. Ο επικός χαρακτήρας του “Insurrection” δίνει άλλη διάσταση στην μουσική τους, πράγμα για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει σε προηγούμενους δίσκους, αλλά εδώ φτάνει στο peak του. Καθαρά φωνητικά (κι όμως!) στην αρχή από τον κύριο Randy Blythe και ένα επικοδραματικό ρεφρέν που θα σε στοιχειώσει και θα σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα και σκέψη. Το “Terminally unique” βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω από τις υπόλοιπες συνθέσεις (άλλοι θα παρακαλούσαν!) και να που έφτασε και η στιγμή να ακούσουμε και την πρώτη τους καθαρά southern/heavy rock σύνθεση με brutal φωνητικά στο “To the end” με εκπληκτικά αποτελέσματα… Ευλογημένα τα γένια των ZZ TOP! Το επικό feeling καλά κρατεί στο “Visitation” του οποίου το “2,3,4” που ακούγεται στο 2:02 σηματοδοτεί το μέγιστο σημείο κλωτσομπουνιδίου του δίσκου και για επίλογο έχουμε το “King me”. Πολλά είχαμε ακούσει για συμφωνικές ορχήστρες και οπερετικά φωνητικά αλλά κανείς δεν το φανταζόταν έτσι. Ακουστική εισαγωγή και μια αιθέρια γυναικεία φωνή σαν σύγχρονη Σειρήνα, σε οδηγούν στο κατάρτι, όπου δεμένος δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον επερχόμενο θάνατο, που συνοδεύεται από τη συμφωνική χτίζοντας μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, στο πιο επικό και καλύτερο ίσως κομμάτι του δίσκου.
Συμπεράσματα λοιπόν… Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Σταθερό line up από την αρχή, τους βρίσκει πιο σφιχτοδεμένους από ποτέ. Ένας John Campbell «βράχος» όπως πάντα να δίνει τον απαιτούμενο όγκο (μια αυτιά στην Producer edition του “Sacrament” όπου μπορείτε να ακούσετε κομμάτια χωρίς το μπάσο, θα σας πείσει για την καθοριστικότατη προσφορά του), το δίδυμο Adler/Morton σαν οπλοπολυβόλο, φτύνει ακατάπαυστα riffs και groove (μόνο οι Flynn/Demmel τους κοιτάν στα τάστα!) και ένας ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ για ακόμη μία φορά Chris Adler που πλέον με έχει πείσει πως τα χέρια του έχουν ανεξάρτητους δικούς τους εγκεφάλους! Last but not least η μέγιστη μορφή Randy Blythe, που δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και πλαισιώνει επάξια την εκτελεστική δεινότητα των band mates του… Από τις πιο εκφραστικές καταλήξεις που ακούσαμε ποτέ! Οι «Αμνοί» τόλμησαν και κέρδισαν. Μας δίνουν 14(!!!) κομμάτια που κάλλιστα θα μπορούσαν σε σημεία να κάνουν κοιλιά λόγω όγκου, αλλά ίσως πρόκειται για τον δίσκο τους που ακούγεται πιο εύκολα μονοκοπανιά από οποιοδήποτε άλλον. Πίστεψαν στο υλικό τους που είναι πιο southern, επικό και groovάτο από ποτέ, δημιούργησαν απίστευτο «σούσουρο» πριν τον ακούσουμε για να μας ψήσουν και άξιζε την αναμονή έως και την τελευταία νότα. Είναι μόλις Γενάρης και ήδη οι υπόλοιπες μεγάλες και μη μπάντες που ετοιμάζουν δίσκους μέσα στη χρονιά θα πρέπει να το σκεφτούν καλά πριν το επιχειρήσουν. Ο πήχης έχει ανέβει από την αρχή στην κορυφή και οι LOG μας κοιτάζουν από κει σαν ακλόνητοι βασιλιάδες. Μια τελευταία ανάσα μας απέμεινε (έτσι κλείνει ο δίσκος), Coyote επιτέλους θα φας, Roadrunner ψόφα, τον πούλο λέμε!!!
Υ.Γ. Ίσως μιλάμε για τον πιο απαιτητικό δίσκο τους καθώς στις 5 πρώτες ακροάσεις μου άφησε μια απλά καλή γεύση, από εκεί και έπειτα με έπεισε πως η μαγική λέξη είναι το repeat, 30 – 40 φορές έως τώρα and still counting…
Βασίλης Γκορόγιας
