BLUES PILLS – “Blues Pills” (Nuclear Blast)

Η rock, metal και hard rock σκηνή έχει συνηθίσει σε γυναικείες φωνές που προτιμούν τις οπερατικές οκτάβες από το καθαρόαιμο δωδεκάμετρο πεντατονικό ήχο που γέμισε τις καρδιές και τα μυαλά των φίλων της μουσικής μας στα 60’s και 70’s. Σήμερα αυτό το κενό έρχεται να καλυφθεί επάξια από ένα σχήμα, που πραγματικά ανανεώνει την έννοια του retro rock. Οι «Σουηδοί» BLUES PILLS, είναι ένα σχήμα, που αποτελείται από διαφορετικής εθνικότητας μουσικούς. Σουηδέζα τραγουδίστρια, Γάλλο κιθαρίστα, Αμερικανικό rhythm section και μουσική που πραγματικά έρχεται από το Σαν Φρανσίσκο του τέλους της δεκαετίας του ‘60. Πόσοι έχετε νοσταλγήσει τον ήχο του Hendrix και του Johnny Winter, τα υπνωτικά περάσματα των JEFFERSON AIRPLANE, το παραμορφωμένο μπλουζ του LED ZEPPELIN αλλά και το μέταλλο και το πάθος της φωνής, της βουτηγμένης στο ουίσκι, Janis Joplin. Πόσοι δεν χαθήκατε στο ρυθμό και την αίσθηση της συναισθηματικής κορύφωσης του “Somebody to love” των JEFFERSON AIRPLANE, παραδομένοι στο χαλί της φωνής της Σλίκ. Εδώ έχετε ένα σχήμα, που μοιάζει να ξεπήδησε από τα παρασκήνια του Fillmore East. Οι μουσικές ομοιότητες με τα συγκεκριμένα σχήματα είναι τεράστιες, μόνο που φωνητικά έχουμε ακόμα ένα σημείο αναφοράς, με δυο νέες καλλιτέχνιδες, τη Βρετανίδα Joss Stone, του πρώτου άλμπουμ της με τις soul διασκευές και την Amy Winehouse, ίσως και κάποια ίχνη Duffy και Anastasia. Μια γνήσια blues, soul φωνή, που ακουμπά στην μεγάλη παράδοσή της Stax όσο και του ψυχεδελικού καλοκαιριού της αγάπης. Από πίσω της ένα σχήμα, πιο σφιχτό και από την άμυνα του Ρεχάγκελ, πιο εμπνευσμένο και από τις αλλαγές τερματοφύλακα του Φαν Χάαλ και πιο θερμό κι από την έκρηξη στην Χιροσίμα. Τίποτα δεν είναι καινούργιο, αλλά όλα είναι φορτωμένα με τρία πράγματα, αυθεντικότητα, συναίσθημα και ικανότητα.

Το διαμάντι στο σχήμα είναι, όχι η τραγουδίστρια, όπως θα διαβάσετε σε κριτικές δημοσιογράφων με ορμονικά προβλήματα, αλλά η έννοια της ομάδας, που κάνει τα τραγούδια να αναδεικνύουν, την αισθησιακή φωνή, παράλληλα, με τα ανοιχτά ακόρντα του Γάλλου κιθαρίστα, που κάνει ένα ντεμπούτο που θα χαροποιούσε τον Gary Moore αλλά και τον Alvin Lee. Τα τραγούδια που προϋπήρχαν στα EP τα οποία προηγήθηκαν της ολοκληρωμένης κυκλοφορίας, επανηχογραφήθηκαν και άλλαξαν, αν όχι ριζικά, αρκετά, ώστε να δείξουν την πρόοδο του σχήματος και την δυναμική που απέκτησε από τις περιοδείες. Τα ίχνη από Santana μέχρι BIG BRΟTHER AND THE HOLDING COMPANY είναι εδώ εύκολα αναγνωρίσιμα σε τραγούδια σαν τα “Jupiter”, “Black river”, το χιτάκι με τον πιασάρικο τίτλο “High class woman” και την ακτινοβολούσα Σουηδέζα Elin Larsson, Από κοντά της ο 20χρονος Γάλλος κιθαρίστας Dorian Sorriaux, με έντονο στον ήχο του τον Hendrix αλλά και τον Peter Green. Πρώιμοι FLEETWOOD MAC και BIG BRΟTHER AND THE HOLDING COMPANY, κάνουν το άκουσμα, ρετρό αλλά και συνάμα ευχάριστο. Κορυφαία η “κλοπή” του riff “Always somewhere” των SCORPIONS στο “Little sun”, δίνει άλλη διάσταση στην λέξη τιμώ τους ήρωες μου. Δεν ξέρω αν θα θεωρηθεί σαν ντεμπούτο, ρηξικέλευθο, αλλά είναι μια δουλειά, γεμάτη πάθος, αίσθημα και τεχνικά άρτια. Το αν θα διαρκέσει θα το δείξει ο χρόνος. Μέχρι τότε, ανάψτε ένα τσιγάρο, φορέστε ακουστικά, βάλτε το πικάπ κοιτάζοντας τον Μισσισσιπί να καίγεται.

8 / 10

Στέλιος Μπασμπαγιάννης