Όταν έχεις το rock n’ roll στο αίμα σου δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία ούτε η καταγωγή. Ενεργοί εδώ και σχεδόν τρία χρόνια και με καταγωγή από την πανέμορφη Άρτα, οι GHOSTDANCE THE BAND είναι μια ακόμη ζωντανή απόδειξη πως το μαγκιόρικο πρόσωπο του rock ξέρει όχι μόνο να επιβιώνει αλλά και να επιβάλλει την παρουσία του εκεί όπου πραγματικά δεν το περιμένεις. Αυτό άλλωστε αποτυπώθηκε και στο πρώτο τους EP με τίτλο “Little man”, που κυκλοφόρησε το 2012, αφήνοντας εκτός από αρκετά καλές εντυπώσεις και πολλές υποσχέσεις για την συνέχεια της μπάντας.
Το ντεμπούτο τους, “Dead around”, είναι μια μικρή περιπλάνηση στα άδυτα του αγνού και παραδοσιακού rock. Οι κιθάρες επωμίζονται από την αρχή τον ρόλο οδηγού σ’ αυτό, χαρίζοντας με το άπλετο groove τους μια σαφώς πιο μοντέρνα οπτική γωνία στην βαριά κληρονομιά συγκροτημάτων όπως οι LYNYRD SKYNYRD και ΖΖ TOP. Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι μετρημένες πλην όμως αρκετά καλοδουλεμένες συνθέσεις του δίσκου, οι οποίες με σύμμαχο την καλή παραγωγή αλλά και την εμπειρία και των πέντε μελών του συγκροτήματος, καταφέρνουν να ταξιδέψουν τον ακροατή στα λεβέντικα στέκια του αμερικανικού Νότου, εκεί δηλαδή όπου οι μπύρες και το καλό whiskey ρέουν πάντα άφθονα. Δεν έχετε παρά να ακούσετε κομμάτια σαν τα “Bad luck”, “Riding free” και το μερακλίδικο “Tattoo” και γρήγορα θα νιώσετε πως η απόσταση που στην πραγματικότητα χωρίζει την Άρτα από το Texas δεν είναι παρά ένα τσιγάρο δρόμος.
Κάθε ακρόαση του “Dead around” σου δημιουργεί ομολογουμένως μια ευχάριστη διάθεση. Μπορεί μεν από καθαρά μουσικής άποψης οι GHOSTDANCE THE BAND να μην παρουσιάζουν κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, παρόλα αυτά απολαμβάνουν στην εντέλεια αυτό που κάνουν και δείχνουν να έχουν τον τρόπο να περνάνε την rock n’ roll αύρα τους και στο αυτί του ακροατή. Αν αυτό δεν είναι τίμιο και ειλικρινές τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Πάνος Δρόλιας
