a
Η περίοδος μετάβασης από τα demo των MAJESTY στο ντεμπούτο των DREAM THEATER, “When dream and day unite”, είχε πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Μιλάμε για το άλμπουμ, που μας εισήγαγε στον μαγικό κόσμο αυτού του σχήματος, παρότι το ντεμπούτο τους ήταν αρκετά διαφορετικό από την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Εννοείται πως όσοι είναι της σχολής «το “When dream…” είναι ο καλύτερος δίσκος των DREAM THEATER”, προφανώς και ακούνε άλλο συγκρότημα, αφού η εξέλιξη που είχαν από το “Images and words” και μετά, ήταν αλματώδης, παρουσιάζοντας ένα πρωτοποριακό σχήμα, που έφερε φρεσκάδα ανανέωσης στην σκληρή μουσική τη δεκαετία του ’90. Όπως και να έχει όμως, το να ακούει κάποιος DREAM THEATER, είναι δείγμα υγείας. Ακόμα και το «άγουρο» ντεμπούτο τους, έκανε τους υπόλοιπους να τους βλέπουν με τα κιάλια, καθώς συνθέσεις όπως το “The killing hand”, το “Afterlife”, το “A fortune in lies” ή το “The ones who help to set the sun”, είναι μνημειώδεις, ενώ η πρώτη επαφή μου με το αγαπημένο μου σχήμα όλων των εποχών, δεν μπορεί παρά να έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ας δούμε όμως, μερικά πολύ ωραία ντεσού, γύρω και πίσω από αυτό το άλμπουμ.
- Για να μην πάμε πολύ πίσω, ας ξεκινήσουμε να μιλάμε από την περίοδο που οι MAJESTY έδιωξαν τον Chris Collins που είχαν στα φωνητικά κι έψαχναν να βρουν τραγουδιστή. Πήγαν, λοιπόν, στον Mike Tirelli, που τους άρεσε η Dio χροιά που είχε, εκείνος όμως ένιωθε ότι ήταν πολύ καλύτερα στους BURNING STARR του Jack Starr και τους απέρριψε. Στη συνέχεια δοκίμασαν μία γυναίκα, την Barbara Chiovelli, με την οποία μάλιστα, δούλεψαν μία πρώιμη version του “The ones who help to set the sun”. Μετά από μερικές πρόβες όμως, εγκατέλειψαν αυτή τη ριζοσπαστική ιδέα και απογοητευμένοι, άρχισαν να σκέφτονται ότι μπορεί και να γίνονταν ένα instrumental συγκρότημα…
- Πως κατέληξαν λοιπόν στον Charlie Dominici; Ξεκινάμε από το «παράδοξο», ότι είχαν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας, η οποία τελικά υπήρξε κι ένας από τους λόγους για τους οποίους σταμάτησαν να συνεργάζονται μετά το ντεμπούτο τους. Όλα τα μέλη των DREAM THEATER, είχαν γεννηθεί το 1967, δηλαδή όταν έκαναν τις audition, ήταν 20 ετών. Ο Dominici, γεννημένος το 1951, ήταν ήδη 36 (!!!). Generation gap το λένε στο χωριό μου, χάσμα γενεών στις πόλεις… Είχε κοντό μαλλί, κοιλίτσα, γενικότερα δεν είχε το rock star look που έπαιζε εκείνη την περίοδο πάρα πολύ. Επίσης, του έδωσαν να τραγουδήσει τα τραγούδια του demo των MAJESTY, δηλαδή να μιμηθεί τον Chris Collins, κάτι που δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνο, όπως το βλέπουμε τώρα. Ποιος ο λόγος να πάρουν έναν που είχε την ίδια φωνή με εκείνον που έδιωξαν; Στα τραγούδια εκείνα, ο Dominici δεν τα πήγε καλά κι ενώ ήταν έτοιμος να πάρει πόδι από την audition, τους έβαλε να παίξουν ένα καινούργιο τραγούδι. Έπαιξαν το “The killing hand”, του έδωσαν τους στίχους κι εκείνος άρχισε απλά να τραγουδά, κάτι που ενθουσίασε όλο το σχήμα, από τη στιγμή που δεδομένα το καινούργιο τους υλικό, λίγη σχέση είχε με τα demo των MAJESTY. Δύο ακόμη παράγοντες που λειτούργησαν υπέρ του Dominici, ήταν ότι επέμενε πάρα πολύ για την audition, κυριολεκτικά φτάνοντας σε σημείο να τους είναι μέχρι και ενοχλητικός προκειμένου να του δώσουν την ευκαιρία που πίστευε ότι άξιζε, αλλά και το ότι έπαιζε κιθάρα και πιάνο, κάτι που ήταν ένα αναπάντεχο συν, αφού πιθανότατα να μπορούσε να βοηθά και στη σύνθεση των κομματιών, κάτι που δεν συμβαίνει με τον James LaBrie, ο οποίος ακολούθησε.
- Κάποτε, είχα μία VHS (βιντεοκασέτα για τους νεότερους), που είχε ένα video από την εποχή των MAJESTY, με τον Dominici στα φωνητικά από το χειμώνα του 1987, όπου το συγκρότημα βρισκόταν στο υπόγειο του σπιτιού του Mike Portnoy κι έπαιζαν τραγούδια που θα έμπαιναν στο ντεμπούτο τους, με πολλές στιγμές χαβαλέ και μία απρόβλεπτη διασκευή στο “Crossroads” των CREAM. Φυσικά, αυτή η κασέτα δεν παίζει πλέον, αλλά ο Τιτάνας Charlie Dominici, την ανέβασε στο YouTube πριν μερικά χρόνια, οπότε δεν υπάρχει λόγος να αγχωνόμαστε. Στο 26.52 είναι η διασκευή που σας έλεγα, ενώ δύο είναι τα πλέον χαρακτηριστικά σημεία της βιντεοκασέτας. Πρώτον, το γεγονός ότι ο Dominici τραβάει το βίντεο και όταν είναι να βγει να τραγουδήσει, σταθεροποιεί την κάμερα και παίρνει τρέχοντας τη θέση του frontman (!!!) και το ότι ενώ όλοι (ναι και ο Kevin Moore) κάνουν χαβαλέ, πειράζοντας ο ένας τον άλλο, ο John Myung, κάθεται σε μία γωνία και παίζει μπάσο δίχως να του καίγεται καρφί τι συμβαίνει γύρω του. Ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια αργότερα, κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα…
- Για τους die-hard fans, είναι γνωστό πλέον, ότι υπεύθυνος για την υπογραφή του συμβολαίου των DREAM THEATER στη Mechanic, ήταν ο Chuck Lenihan, κιθαρίστας των CRUMBSUCKERS, μίας hardcore μπάντας από τη Νέα Υόρκη, που ήταν στενός φίλος με τον Mike Portnoy. Οι CRUMBSUCKERS, είχαν βγάλει δίσκο από την Combat Records. Αφεντικό στην Combat, ήταν ο Steve Sinclair, ο οποίος έφυγε και ίδρυσε τη Mechanic, μαζί με άλλους δύο ανθρώπους, εις εκ των οποίων, ήταν και ο Jim Pitulski, ο οποίος (πάλι για τους μυημένους στο σχήμα), υπήρξε επί σειρά ετών manager του σχήματος για πολλά χρόνια, αφότου έφυγαν από τη Mechanic. Μόλις άκουσαν το demo του σχήματος, τους είδαν σε μία πρόβα κι αμέσως τους πρότειναν ένα συμβόλαιο για εφτά δίσκους!!! Το γκρουπ ενθουσιάστηκε στην προοπτική αυτή, αφού και η εταιρία ήταν θυγατρική της πολυεθνικής MCA και ήδη είχε βγάλει τους BANG TANGO, που είχαν κάνει μία σχετική επιτυχία. Όπως όλα τα σχήματα στην ηλικία τους, εκείνα τα χρόνια, όμως, δεν έδωσαν και πολύ μεγάλη σημασία στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου… Για παράδειγμα, θεώρησαν ότι τα 30.000 δολάρια που τους έδιναν για recording budget ήταν ένα πάρα πολύ υψηλό ποσό. Εκείνα τα χρόνια για να βγει κάτι στα υψηλά στάνταρ που έβγαιναν οι υπόλοιποι δίσκοι που πουλούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, ο προϋπολογισμός ξεκινούσε από τις 200.000 δολάρια…
- Οριακά πριν υπογράψουν με τη Mechanic, αυτό που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος, είναι ότι οι DREAM THEATER βρέθηκαν μία ανάσα πριν πάνε στη Metal Blade!!! Παρότι δεν ήταν αυτό που ονομάζουμε “cup of tea” για το αφεντικό της εταιρίας, Brian Slagel, άνθρωπος των DREAM THEATER, τους είχε προσεγγίσει και ήταν πολύ κοντά να υπογράψουν συμβόλαιο μαζί τους για ένα δίσκο, με την προοπτική όταν πάνε σε άλλη εταιρία, να τους δώσουν μέρος των δικαιωμάτων των επόμενων δύο δίσκων τους. Τελικά, αυτό δεν συνέβη ποτέ, βέβαια, αφού η ιστορία γράφτηκε αλλιώς…
- Το επόμενο βήμα, ήταν με τις 30.000 δολάρια, να βρουν καλό παραγωγό που να δουλέψει μαζί τους και να βγάλει αξιοπρεπή ήχο. Ο τότε manager τους, Derek Simon, τους πρότεινε τον Terry Date, ο οποίος μέχρι τότε είχε παρουσιάσει πολύ καλές δουλειές με τους FIFTH ANGEL, αλλά κυρίως με τους METAL CHURCH. Όπως γνωρίζουμε, εκ του αποτελέσματος, η δουλειά που έκανε με τους DREAM THEATER, μάλλον είναι η χειρότερη που είχε κάνει ποτέ, αφού στο μέλλον συνεργάστηκε με απόλυτη επιτυχία με σχήματα όπως οι PANTERA, SOUNDGARDEN, OVERKILL, SLIPKNOT, SLAYER και πολλά τεράστια ονόματα του χώρου. Η δικαιολογία που πάντα έλεγε ο Portnoy, ήταν πως μάλλον το γεγονός πως είχαν πλήκτρα, έκανε δύσκολη τη ζωή του Date, αφού δεν είχε ξαναδουλέψει με τέτοιου είδους σχήμα… Σημαντικό ρόλο, όμως, έπαιξε και το γεγονός ότι είχαν μόλις τρεις εβδομάδες στη διάθεσή τους για να ηχογραφήσουν και να μιξάρουν το δίσκο. Δηλαδή, περίπου όσο χρόνο χρειάζονται τώρα για να δουλέψουν πάνω σε ΕΝΑ τραγούδι! Όπως και να έχει, ο ήχος που παράχθηκε, δεν κολακεύει απόλυτα το συγκρότημα…
- Ενώ όλα ήταν έτοιμα να κυκλοφορήσει το “When dream and day unite” και είχαν τυπωθεί ήδη οι promo κασέτες, ήρθε ένα εξώδικο από ένα συγκρότημα από τη Νεβάδα, που τους απειλούσε με κυρώσεις αν χρησιμοποιούσαν το όνομα MAJESTY, το οποίο είχαν κατοχυρωμένο, παρότι δεν είχαν βγάλει κανένα δίσκο, τίποτα απολύτως. Δοκίμασαν να τους αγοράσουν το όνομα, εκείνοι όμως ήταν ανένδοτοι και υποχρεωτικά έπρεπε να αλλάξουν το MAJESTY, με ότι αντίκτυπο μπορούσε να έχει αυτό.
- Με δεδομένο ότι είχαν το λογότυπο των MAJESTY στο εξώφυλλο, με το «Μ», έψαχναν να βρουν, λοιπόν, ένα όνομα που να ξεκινούσε από “M”. Οι πρώτες ιδέες τους, ήταν το M-1 και το MAGUS. Απορρίφθηκαν και μετά έπεσε στο τραπέζι το όνομα CAMERA. Αυτό όμως που επισκίασε όλα τα υπόλοιπα, ήταν το GLASSER!!! Ακούγεται εντελώς ηλίθιο όνομα; Που να ακούσετε από πού προήλθε. Από το επώνυμο της δικηγόρου τους, που ονομαζόταν Janna Glasser!!! Ω, ναι! Είχαν μάλιστα το «θράσος», σε μία συναυλία τους στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1988, να πουν στο τέλος ότι το νέο τους όνομα ήταν GLASSER. Ευτυχώς το κοινό από κάτω ήταν πιο γνωστικό, πάγωσε και δεν χειροκρότησε κανείς, κάνοντάς τους να σκεφτούν ότι ίσως το όνομα που επέλεξαν ήταν παντελώς άκυρο. Όταν άρχισαν να το ξανασκέφτονται, ο πατέρας του Mike Portnoy, είχε την ιδέα για το DREAM THEATER, από έναν κινηματογράφο που ήταν στη γειτονιά του και πήγαινε τακτικά με τον ντράμερ του σχήματος. Του άφησε το όνομα στον τηλεφωνητή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, αφού ο Portnoy σκέφτηκε πως σχεδόν όλα τα τεράστια σχήματα, αποτελούνται από δύο λέξεις, όπως IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, BLACK SABBATH κ.ο.κ.
- Να σας πως και μερικές άχρηστες πληροφορίες για το εξώφυλλο του ντεμπούτου των DREAM THEATER; H Amy Guip που έκανε το εξώφυλλο, είχε δουλέψει μέχρι τότε για δύο δίσκους των FIFTH ANGEL και το “Smashes, thrashes and hits”, μία συλλογή των KISS. Στο κολέγιο που δούλευε, είχε κάνει μία παρόμοια δουλειά με συμβολισμούς σχετικούς με το AIDS. Στην περίπτωση των DREAM THEATER, εκεί που είχε βάλει το “A”, έβαλε το λογότυπο των MAJESTY. Το μοντέλο, ήταν ένας φίλος της από το κολέγιο, ο Steve Burman, που είχε λάβει μέρος στην καμπάνια για το AIDS που είπαμε πριν. Βέβαια, όλο το photo session, θα μπορούσε να πάει στράφι, αφού η Guip είχε ξεχάσει το φιλμ σ’ ένα ταξί, ώσπου τελικά τέσσερις μέρες αργότερα, ο ταξιτζής της το επέστρεψε (χωρίς όμως τη φωτογραφική μηχανή, να τα λέμε κι αυτά!).
- Ο δίσκος, λοιπόν, κυκλοφόρησε, αλλά δυστυχώς, ένας από τους βασικούς ανθρώπους που υπέγραψε το σχήμα, ο Jim Pitulski, είχε ήδη φύγει από την εταιρία, που έψαχνε μάλλον πιο πολύ κάποιο hair metal σχήμα, κάτι που να έχει πιθανή εμπορική επιτυχία και δεν τους καιγόταν καρφί για τους DREAM THEATER. Παρά τις αρχικές τους δεσμεύσεις, δεν γυρίστηκε κανένα video clip (κι εκείνη την περίοδο, τα «κανονικά» σχήματα, είχαν πολύ καλά video clip, που συνήθως έπαιζαν και στο MTV), αλλά και ούτε τους βοήθησαν σε κάποιο support slot και δη τη θέση του support στην ευρωπαϊκή περιοδεία των CRIMSON GLORY (περιόδου του “Transcendence”), όπως φημολογούταν. Σε ότι αφορά το ραδιόφωνο, κανένα ραδιόφωνο δεν έπαιξε τραγούδι τους, ποτέ και πουθενά στην Αμερική. Η εταιρία, θεωρούσε πως δεν υπήρχε κανένα τραγούδι που να μπορούσε να ακουστεί στο ραδιόφωνο κι έτσι, το σχήμα, εξαντλώντας κάθε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο, τους πρόσφερε το “A vision”, ένα τραγούδι από το demo τους, σε επανεκτέλεση, το οποίο δεν δέχτηκε όμως η Mechanic. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να βγάλουν σε single το “Status seeker” και το “Afterlife”, σε remix από τον Terry Brown, που είχε δουλέψει για πάρα πολλά χρόνια με τους RUSH. Πλήρης η απογοήτευση στις τάξεις του σχήματος, σε σχέση με την εταιρία, αλλά δεν ήταν αυτό το μοναδικό πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν…
- Το επόμενο πρόβλημα, ήταν ο Charlie Dominici, με τον οποίον άρχισαν όχι μόνο να μην έχουν καλές σχέσεις, αλλά διαπίστωναν ότι υπήρχε μεγάλο χάσμα στα μουσικά γούστα, που ήταν αγεφύρωτο, αφού εκείνος γούσταρε Billy Joel, BEATLES και Elton John, καμία σχέση δηλαδή με τους υπόλοιπους. Επίσης, φαίνεται ότι είχε πρόβλημα με διάφορες ουσίες που έπαιρνε και αυτό προφανώς τον επηρέαζε στην απόδοσή του επί σκηνής, αλλά και στο στούντιο. Οι τέσσερις υπόλοιποι, αποφάσισαν να πουν στον manager τους, να του κοινοποιήσει την απόλυσή του, τη στιγμή όμως που αποφάσισαν να το κάνουν, εκείνος εμφανίστηκε με το λογότυπο των MAJESTY σε τατουάζ στο μπράτσο του, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το «ξεφούρνισμα» της απόφασής τους, Τελικά, τον έδιωξαν, παρόλα αυτά, έδωσε μία τελευταία συναυλία, το Νοέμβριο εκείνης της χρονιάς, όπου άνοιξαν για τους MARILLION, οι οποίοι παρουσίαζαν τον καινούργιο –τότε- τραγουδιστής τους, Steve Hogarth, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Fish. Ο Dominici, έδωσε τα πάντα. Έκοψε τις διάφορες ουσίες, πήρε μαθήματα από vocal coach, η απόδοσή του ήταν πολύ καλύτερη από άλλες φορές, η απόφαση όμως ήταν ειλημμένη και μη αναστρέψιμη.
- Σε ότι αφορά τα τραγούδια του άλμπουμ, η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το demo των MAJESTY, ήταν πως υπήρχε και τέταρτος συνθέτης στο σχήμα, ο Kevin Moore, ο οποίος ήταν πλέον μόνιμο μέλος και όλοι μαζί παράτησαν το Berklee για να ακολουθήσουν καλλιτεχνική πορεία παίζοντας τη δική τους μουσική. Το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το δίσκο, ήταν το “Afterlife”, η πρώτη εκτέλεση του οποίου, είχε τον Chris Collins στα φωνητικά. Το “Ytse Jam” ήταν επίσης από την περίοδο με τον Collins και παρόλο που έγραφαν πάρα πολλά instrumental, αυτό ήταν το μοναδικό που δεν είχαν πρόθεση να του βάλουν φωνητικά, όπως έκαναν στα υπόλοιπα. Όπως είναι γνωστό και προφανές, πρόκειται για αναγραμματισμό του “Majesty”. Όπως λέει και ο Portnoy, “just look in the mirror my friend”… Επίσης να πούμε ότι το “The ones who help to set the sun”, είχε working title “Death of Spock”, επειδή η εισαγωγή του είχε μία αίσθηση “Star Trek” και ότι το “Status seeker”, προστέθηκε στο άλμπουμ την τελευταία στιγμή (προφανώς για να υπάρχει ένα «εμπορικό» κομμάτι), και είναι το μοναδικό για το οποίο δεν γράφτηκε κάποιο demo. Είναι τυχαίο ότι μπήκε στη δεύτερη θέση στο tracklisting του άλμπουμ; Από τότε κάποιος πίστευε ότι το πιο «εμπορικό» κομμάτι του δίσκου, έπρεπε να είναι στη θέση #2 του άλμπουμ…
- Επειδή αν δεν έχετε ακούσει το δίσκο ή δεν ξέρετε περί τίνος πρόκειται, δεν θα διαβάζατε όλο αυτό το κείμενο, θα σας αναφέρω μερικά τραγούδια που γράφτηκαν την περίοδο του “When dream and day unite”, αλλά δεν μπήκαν σε κάποιον δίσκο! Ξεκινάμε με το “Cry for freedom”, που είχε γραφτεί το 1985 και θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσε να μπει στο “Signal” των RUSH. Το έχω ακούσει μόνο σε instrumental μορφή, αλλά είχε και στίχους και μάλιστα είχε παιχτεί live με τον Collins το 1986. Μετά έχουμε το “Resurrection of Ernie”, ένα από τα ελάχιστα τραγούδια των DREAM THEATER, που κάποιο μέρος του δεν χρησιμοποιήθηκε σε άλλο τραγούδι ή δεν το ξαναέγραψαν/ξαναέπαιξαν, κάτι που δείχνει ότι μάλλον δεν πίστευαν πως ήταν τόσο καλό ώστε να μπει σε κάποιο δίσκο ή single τους. Ο τίτλος, είχε να κάνει με τα κουκλάκια του Bert και του Ernie από το “Sesame street” (που στα ελληνικά έπαιζε στην τηλεόραση με την ονομασία «Σουσάμι άνοιξε»). Κάποια στιγμή, ενώ έκαναν πρόβα στο τραγούδι, την ώρα της εισαγωγής που είναι αρκετά «μυστηριώδης». πήγε κρυφά ο John Myung και σήκωσε στον αέρα τον Bert από τα ντραμς του Portnoy και από εκεί προήλθε ο τίτλος. Από το 1986 μέχρι το 1987, ο John Petrucci ηχογράφησε δύο instrumental spotlights για το περιοδικό “Guitar player”, αλλά περισσότερο «δημοσιογραφικό» ενδιαφέρον, είχε η συμμετοχή του Portnoy σ’ ένα διαγωνισμό για το “Modern Drummer”, που ο νικητής θα κέρδιζε ένα drum set του Neil Peart, Tama. Ο τίτλος του drum solo, ήταν “Peartnoy’s complaint”!!! Αν μη τι άλλο, ευρηματικός. Δεν κέρδισε, αλλά όπως λέει και ο ίδιος στις σημειώσεις των demos του “When dream…” κάποια χρόνια αργότερα, η Tama κατέληξε να έχει φτιάξει πολλά μοντέλα με το δικό του όνομα!!! Τέλος, το φθινόπωρο του 1988, έφτιαξαν ένα demo, σαν δώρο Χριστουγέννων για τους συγγενείς τους, τους φίλους τους και τους ανθρώπους από την εταιρία και διασκεύασαν το βασικό θέμα του “Mission impossible”, έκαναν ένα medley στους BEATLES με τα “Golden slumbers / Carry that weight / The end”, εκμεταλλευόμενοι ότι πέρα του Portnoy και ο Dominici ήταν μεγάλος οπαδός των BEATLES, μία διασκευή στο “O holy night” στο ύφος του Jon Anderson και τέλος ένα καινούργιο τραγούδι, το “To live forever”, το οποίο γράφτηκε αμέσως μετά την προβολή της ταινίας των U2, “Rattle and hum” και όπως καταλαβαίνετε, είναι διάχυτες οι επιρροές των Ιρλανδών. Το συγκεκριμένο τραγούδι, γυρνοβολούσε στο setlist του σχήματος για πολλά χρόνια, παρότι δεν μπήκε ποτέ σε κάποιο δίσκο κι έτσι μας λύνεται και η απορία, για ποιον λόγο το τραγούδησε ο Charlie Dominici στη συναυλία για τη 15η επέτειο από την κυκλοφορία του δίσκου, όπου είχε κληθεί να παίξει και ο Kevin Moore, σιγά μην πήγαινε!!!
Σάκης Φράγκος
