Μινιμαλισμός με κεφαλαία γράμματα. Αυτή ακριβώς είναι η πρώτη λέξη που σου καρφώνεται σχεδόν ακαριαία στο μυαλό όταν έρχεσαι σ’ επαφή με την μουσική των AUTOMATON. Παρότι δεν έχουν ακόμα κάποιο full-length δίσκο στο ενεργητικό τους, η προ διετίας κυκλοφορία του “Echoes of mount Ida” ΕP καθώς και η εντεινόμενη συναυλιακή παρουσία τους στο πλευρό γνωστών ονομάτων του doom/stoner ήχου, με αποκορύφωμα το αξέχαστο εκείνο βράδυ με τους YOB και PALLBEARER, αποτελεί μέχρι στιγμής το ισχυρότερο δείγμα της ανοδικής πορείας τους.
Εν συγκρίσει με την έκδοση του CD, έχω την εντύπωση πως η επανακυκλοφορία του “Echoes of mount Ida” σε μορφή βινυλίου, κολακεύει ακόμη περισσότερο και συγχρόνως αναδεικνύει στο έπακρο τον χαρακτήρα του μουσικού αμαλγάματος που έχει δημιουργήσει το πενταμελές αθηναϊκό συγκρότημα. Για τους μη γνωρίζοντες, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα doom βαρύγδουπων διαστάσεων με αιχμή του δόρατος του riffs και αργόσυρτα, θανατερά ρυθμικά μέρη που αντλούν ισόποση δύναμη και έμπνευση από τις κοσμικές σεισμικές δονήσεις των UFOMAMMUT αλλά και την στιβαρή μονολιθικότητα των YOB και ELECTRIC WIZARD. Ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα στοιχεία μπορεί κανείς άνετα να εντοπίσει ορισμένα διακριτικά ψήγματα ψυχεδέλειας, τα οποία όμως, ελλείψει και καθαρών φωνητικών, υπερκαλύπτονται από μια ambient ατμόσφαιρα εξόχως αποπνιχτική και δυσβάσταχτη.
Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς βέβαια, το πραγματικό δέλεαρ της συγκεκριμένης κυκλοφορίας δεν είναι άλλο από το ολοκαίνουργιο “Fear”, στα synths/noise effects του οποίου συμμετέχει η cult περσόνα του Scott Heller από τους Δανούς space rockers ØRESUND SPACE COLLECTIVE. Ορεκτικό εν όψει της συνέχειας; Το θέμα είναι πως το έντονο φλερτ με την μινιμαλιστική ψυχεδέλεια των OM και NEUROSIS που φανερώνει το συγκεκριμένο κομμάτι μπορεί να αποδειχθεί το κατάλληλο ναρκωτικό που θα τους σπρώξει σε άλλο επίπεδο στο επόμενο τους βήμα.
Συμπερασματικά, η βινυλιακή έκδοση του “Echoes of mount Ida” αναμένεται να τραβήξει το ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο εκείνων που λατρεύουν τις αέναες περιπλανήσεις στα αχανή μονοπάτια του αβυσσαλέου, μονολιθικού doom metal. Προσωπικά μπορώ να πω ότι μου φάνηκε αρκετά ελκυστικό ως παρθενικό δείγμα, αλλά για πιο ασφαλή συμπεράσματα θα προτιμήσω σαφώς ένα ολοκληρωμένο δισκογραφικό βήμα. Μέχρι όμως να έρθει αυτό, το ζητούμενο για την ίδια την μπάντα παραμένει η συνεχής βελτίωση.
Πάνος Δρόλιας
