Είναι μία γενικότερη αρχή μου, τα κύματα των αναβιώσεων μουσικών του παρελθόντος να τα κοιτάζω με σχετική καχυποψία, γιατί όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν κάποια καλά σχήματα που «τραβάνε το καράβι» και πολλά περισσότερα που δεν είναι απλά «η ουρά». Στο κίνημα της αναβίωσης του thrash metal, είμαστε τυχεροί που στην Ελλάδα έχουμε περισσότερα σχήματα που «τραβάνε το καράβι», παρά να είναι followers…
Οι EXARSIS, από το Κιάτο της Κορινθίας, είναι μία περίπτωση που γουστάρω πολύ, ακριβώς επειδή είναι love or hate. Και αυτό κυρίως λόγω των φωνητικών τους. Η αλλαγή τραγουδιστή τους, με έκανε να περιμένω να δω αν θα υπάρξει και κάποια σχετική αλλαγή πλεύσης, με μεγάλη μου όμως ικανοποίηση είδα ότι ο αντικαταστάτης του Alex, o Nick J, κινείται –χοντρικά- στα ίδια επίπεδα. Αυτό που έχει προσθέσει όμως, είναι μία πιο old school κλασική metal χροιά, που δεν έχει να κάνει με αμιγώς thrash επιρροές, αλλά με στοιχεία πιο AGENT STEEL και πιο SANCTUARY του “Refuge denied”. Από εκεί και πέρα, το σχήμα το βλέπω να κινείται σε πιο Bay Area thrash ρυθμούς, δηλαδή πιο old school SLAYER, VIO-LENCE, πολύ NUCLEAR ASSAULT (όπως στο ομώνυμο κομμάτι πχ) και λιγότερο DESTRUCTION ή KREATOR όπως στο προηγούμενο άλμπουμ. Οι λιγότερες DESTRUCTION επιρροές μάλιστα, σημαίνουν και πιο ογκώδη ήχο στις κιθάρες, ένα σημείο που είναι μόνιμη ένστασή μου στα καινούργια thrash σχήματα, που παίζουν σε αρκετές περιπτώσεις πιο «πριμαριστά» απ’ ότι επιτρέπεται για τη μουσική που πρεσβεύουν.
Δεν χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα για το δίσκο, αφού οι EXARSIS κατάφεραν να μου κεντρίσουν το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια των ακροάσεων του “The human project”. Θέλω να πιστεύω, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός του κινήματος της thrash αναβίωσης, οι EXARSIS θα είναι από τους επιζώντες, γιατί έχουν ιδιαίτερο ήχο και στοιχεία που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Χωρίς να είναι εξόφθαλμα εντυπωσιακοί, βάζουν κάτω κάτι κουμάσια από πολύ μεγαλύτερες εταιρίες από την MDD Records.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
