Δεν τους φοβάμαι καθόλου αυτούς τους τύπους από το Los Angeles. Γνωρίζω εξαρχής ότι το heavy metal που θα ακούσω βάζοντας το δίσκο τους να παίξει, θα είναι αρίστης ποιότητας, ανεξαρτήτως του ηχητικού προσανατολισμού που μπορεί να έχουν κάθε φορά. Μπορεί να έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από το “Revelation”, το άλμπουμ που τους επανέφερε στην ενεργό δράση και πέντε από το “La raza”, αλλά οι ARMORED SAINT αποδεικνύουν ότι μιλάνε όταν έχουν κάτι να πουν και στο “Win hands down” τα λένε πάρα πολύ καλά.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ μακριά από τα χαμηλά standards που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή στην μοντέρνα metal μουσική βιομηχανία όπως επίσης κι από εμμονές για το αν θα πρέπει να προσαρμοστείς ώστε να ακούγεσαι επίκαιρος, οι ARMORED SAINT καταφέρνουν να ακούγονται πιο φρέσκοι από ποτέ και άρρηκτα συνδεδεμένοι με το παρελθόν τους την ίδια στιγμή. Καλοπαιγμένο αμερικάνικο heavy metal, με ευκολομνημόνευτα ρεφρέν και δυναμικές μελωδικές γραμμές από ένα εκπληκτικό John Bush, ευφάνταστες heavy κιθάρες και lead σημεία που όταν ξεφεύγουν από την τυπική φόρμουλα νιώθεις τα μέλη της μπάντας να συντονίζονται σε τέτοιο βαθμό που τους ακούς να τζαμάρουν κυριολεκτικά μέσα στο τραγούδι. Στο “With a head full of steam” συμμετέχει η Pearl Aday, κόρη του Meatloaf και γυναίκα του Scott Ian των ANTHRAX, όπως επίσης μέλος των MOTOR SISTER μαζί με τον Joey Vera ενώ το “Dive” πρόκειται για μία όμορφη μπαλάντα με καλή χρήση του πιάνου.
Αρχικά ήθελα να αναφέρω ότι το “Win hands down” μου βγάζει αρκετά από τον αέρα δίσκων κάπου εκεί στις αρχές των 90’s, που ο απόηχος των 80’s δεν είχε ακόμα κοπάσει και τα συγκροτήματα που είχαν πιάσει το νόημα έγκαιρα κατάφεραν να κερδίσουν μια μικρή πίστωση χρόνου αναζωογονώντας ταυτόχρονα τον ήχο τους αλλά η ράχη του “Symbol of salvation” στο ράφι μου υπενθύμισε ότι αυτό έχει ήδη συμβεί στην ιστορία των ARMORED SAINT οπότε συγχωρέστε με που «σκέφτομαι δυνατά». Μιας και το αναφέραμε όμως, θεωρώ ότι το “Win hands down” είναι το καλύτερο άλμπουμ της μετά-“Symbol of salvation” περιόδου και το κόβω δύσκολο να μην υπάρξει ανάλογη συνέχεια στο μέλλον κι ας χρειαστεί να περάσουν άλλα πέντε χρόνια. Χαλάλι, αρκεί αυτή τη φορά να μας επισκεφθούν για συναυλία και μάλιστα το συντομότερο. Για να μην πολυλογούμε όμως, το “Win hands down” είναι το λιγότερο cliché heavy metal άλμπουμ που κυκλοφορεί εκεί έξω. Ότι πρόκειται για δισκάρα εξυπακούεται.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
