Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι ROLO TOMASSI με το σχιζοφρενικό “Hysterics” (2008), κανείς δεν αμφέβαλλε ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μία μπάντα που δε στέκεται στη στείρα αναμάσηση της χαοτικής συνθετικής πατέντας που ακούει στο όνομα THE DILLINGER ESCAPE PLAN. Επίσης, το γεγονός ότι η μπάντα δε βασίστηκε πάνω στο όμορφο προσωπάκι της Eva Spence για να κάνει καριέρα και να γεμίζει clubs, κρύβοντας ταυτόχρονα την μουσική ασχετοσύνη των μελών της (δεκάδες τα παραδείγματα ανά τον κόσμο), δείχνει ότι όντως αυτό το συγκρότημα θα είχε και έχει μέλλον.
Μόλις στην ηλικία των 26, αμφότερα τα αδέρφια Eva και James Spence (οι μόνοι σταθεροί πυλώνες στην τάξη των μελών) κυκλοφορούν τον πιο ώριμο, πολυδιάστατο και σκοτεινό δίσκο τους. Τα Nintendo-core ξεσπάσματα και το έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο έχουν ήδη ξεθωριάσει από τον προηγούμενο δίσκο, “Astraea” (2012), ενώ τα jazz στοιχεία που ολοένα έρχονταν στο προσκήνιο, σήμερα καλύπτουν τον μεγαλύτερο χρόνο της μη-ηλεκτρισμένης περιόδου του δίσκου. Από την άλλη, το κατάμαυρο χαρακτικό που κοσμεί το εξώφυλλο του “Grievances”, προϊδεάζει τον ακροατή για την blackened crust στροφή που επιχειρείται από το συγκρότημα. Βέβαια, αυτή πραγματοποιείται μέσα από ένα εντελώς προσωπικό πρίσμα, με το αποτέλεσμα να είναι εστιασμένο περισσότερο στη σκοτεινή αισθητική, παρά στην ακραία crust συνθετική ακολουθία.
Αλλά είπαμε, η συνταγή του άλμπουμ περιέχει jazz, shoegaze, pop και ambient περάσματα. Εκεί, στο τελείωμα του “The embers”, όλη η ταυτότητα του συγκροτήματος αλλάζει, ενώ το “Opalescent” αναδεικνύεται στο πιο αισθησιακό κομμάτι που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Η συνέχεια του δίσκου βρίσκει τη μπάντα σε ένα παρατεταμένο ατμοσφαιρικό διπολικό παραλήρημα, με τα καθαρά και οργιώδη φωνητικά της Eva να εναλλάσσονται. Πρέπει να φτάσουμε στο τέλος του δίσκου, με τα “Funeral” και “All that has gone before”, ώστε να ανέβει και πάλι το tempo.
Θα έλεγα πως το νέο πρόσωπο των ROLO TOMASSI είναι αρκούντως ελκυστικό. Η πιο ώριμη προσέγγιση και ταυτόχρονα νέα πλευρά της μουσικής τους πραγματικότητας, μπορεί να συνδυάζεται με μία πιο down tempo αισθητική, που πολλοί θα τη χαρακτήριζαν ασφαλές καταφύγιο, ωστόσο, θεωρώ ότι σε αντίθεση με άλλες μπάντες που όταν ωριμάζουν «μαλακώνουν», το συγκρότημα δίνει μία ειλικρινή κατάθεση ψυχής, που πάνω απο όλα, καταγράφεται με τον καλύτερο και πιο μεστό τρόπο.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
