Πάνε 14 χρόνια από την τελευταία ταινία στο franchise του “Jurassic park”. Αυτά τα 14 χρόνια έρχεται να καλύψει το σενάριο του “Jurassic world”. Ουσιαστικά, μετά τα δρώμενα της τελευταίας ταινίας, κατάφεραν τελικά και κατασκεύασαν ένα πάρκο δεινοσαύρων το οποίο λειτουργεί χωρίς πρόβλημα για 10 συνεχή χρόνια. Όμως επειδή από ένα σημείο και μετά αρχίζει να μειώνεται η επισκεψιμότητα, πρέπει να υπάρξουν νέα είδη δεινοσαύρων/εκθέματα για να τραβήξουν τον κόσμο. Κι εκεί σκέφτονται να φτιάξουν ένα νέο υβρίδιο γενετικά μεταλλαγμένου δεινοσαύρου. Ο δεινόσαυρος αυτός πρέπει να είναι κάτι το ιδιαίτερο και το τρομακτικό ή cool, όπως χαρακτηρίζεται κι εντός της ταινίας. Όπως είναι αναμενόμενο, για να έχει κάποιο νόημα η ταινία, κάτι πάει στραβά και αρχίζει ο πανικός και το κυνηγητό στο νησί με τον εν λόγω δεινόσαυρο, το οποίο είναι γεμάτο με επισκέπτες.
Η σκηνοθεσία φέρει, μεταξύ άλλων, την υπογραφή του Steven Spielberg φυσικά, ενώ η παραγωγή είναι του “νέου” Colin Trevorrow (ο οποίος είναι συνυπεύθυνος και για το σενάριο). Χωρίς να κάνει κάτι πρωτόγνωρο, ο Trevorrow δείχνει ότι ξέρει να χειριστεί την πρώτη του μεγάλη ευθύνη για μία παραγωγή τέτοιου μεγέθους. Η μίσθωση του Chris Pratt, ο οποίος με το “Guardians of the galaxy” έκανε το “μπαμ”, στον πρωταγωνιστικό αντρικό ρόλο του Owen, δίνει ένα έξτρα oomph στην ελκυστικότητα της ταινίας. Θα μπορούσε κάλλιστα κανείς να πει ότι ο Owen είναι ένας λίγο πιο σοβαρός Starlord (από τα λίγα θετικά της ταινίας). Στο πλευρό του βρίσκεται η Bryce Dallas Howard στο ρόλο της Claire, της σέξυ υπεύθυνης του θεματικού πάρκου, η οποία έχει επιπλέον επωμιστεί να προσέχει, ανεπιτυχώς, τα ανίψια της που βρίσκονται στο πάρκο για επίσκεψη.
Όταν είχε κυκλοφορήσει το “Jurassic park” το 1993, όλοι όσοι το είχαμε δει, είχαμε θαμπωθεί από τα εκπληκτικά για την εποχή ψηφιακά εφέ που έδιναν την εντύπωση πως οι απεικονιζόμενοι στην οθόνη δεινόσαυροι ήταν αληθινοί. Ήταν πραγματικά πρωτοποριακό για την εποχή του. 22 χρόνια μετά, η τεχνολογία έχει βελτιωθεί και κάνει μεν αυτή την ψευδαίσθηση ακόμη πιο πιστευτή, αλλά πλέον δεν εντυπωσιάζει. Ειδικά άμα λάβει κανείς υπόψη του πως υπάρχουν αρκετά ντοκιμαντέρ που έχουν ως θεματολογία τους δεινόσαυρους κι έχουν ελαφρώς χαμηλότερης ποιότητας ψηφιακά εφέ τα οποία παραμένουν ιδιαίτερα αξιόλογα. Οπότε, το βάρος θα περίμενε κανείς να πέσει στο σενάριο, την πλοκή και την εξέλιξη των χαρακτήρων, πραγματικών και ψηφιακών. Δυστυχώς αυτό δε γίνεται σε επαρκή βαθμό. Το σενάριο είναι τετριμμένο με αρκετά κενά και οι χαρακτήρες και οι σχέσεις μεταξύ τους είναι τίγκα στα κλισέ και την αναληθοφάνεια. Για παράδειγμα, βλέπουμε μία Claire που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως control freak, στα πλαίσια που την παρουσιάζει η ταινία, να είναι αρκετά συγκρατημένη και συγκροτημένη ζώντας μία κατάσταση την οποία δε μπορεί να (δια)χειριστεί (για να μην πω για το τρέξιμο από δεινόσαυρο φορώντας φούστα και τακούνια). Ή οι αντιδράσεις των δεινόσαυροι, ειδικά προς το τέλος, είναι τέτοιες ώστε απλά να εξυπηρετείται το αναπόφευκτο happy end.
Αν κι αρχικά φαινόταν να είναι διασκεδαστική, από ένα σημείο κι έπειτα, βλέποντας το ένα κλισέ να εμφανίζεται μετά από ένα σεναριακό κενό και τανάπαλιν, με έπιασαν οι αναστεναγμοί. Σίγουρα το “Jurassic world” δεν είναι η ταινία που ήλπιζα ότι θα δω, ειδικά εφόσον είχε γίνει τόσος ντόρος για την επιστροφή αυτού του franchise. Κάτι μου λέει όμως πως οι νεαροί σε ηλικία θεατές που δεν έχουν ξαναδεί κάτι παρόμοιο, καθώς και αυτοί που νιώθουν μικροί μέσα τους κι έχουν τη νοσταλγία του πρώτου “Jurassic park”, θα ευχαριστηθούν την ταινία.
Η ταινία θα προβάλλεται από την Πέμπτη 11/06 στους κινηματογράφους από την UIP, με επιλογή για 2D ή 3D προβολή.
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
