a
Ξέρετε ότι μας αρέσει πολύ να γράφουμε άγνωστες ιστορίες πίσω από άλμπουμ. Για μία ακόμη φορά, ασχολούμαστε με τους MEGADETH, η καριέρα των οποίων, ιδιαίτερα στο ξεκίνημά της, ήταν ο ορισμός του sex, drugs and rock n’ roll, με τσακωμούς, ίντριγκες και πολλά μα πολλά ναρκωτικά. Το ξεκίνημά τους ήταν δύσκολο, οργισμένο, αλλά τους έβαλε στον μεταλλικό χάρτη για τα καλά το 1985. Ας δούμε λοιπόν μερικές ιστορίες που πιθανότατα δεν γνωρίζετε γύρω από εκείνη την περίοδο…
- Η πλέον γνωστή ιστορία για τους MEGADETH, είναι ότι όταν ο Dave Mustaine απολύθηκε από τους METALLICA, ήθελε να δημιουργήσει ένα συγκρότημα που να πιο γρήγορο και πιο heavy από εκείνους. Όταν, λοιπόν, ο Ulrich του παρέδωσε ένα one-way εισιτήριο για να επιστρέψει στο Los Angeles, βρήκε ένα φυλλάδιο από τον γερουσιαστή Alan Cranston, που έγραφε: “The arsenal of megadeath can’t be rid no matter what the peace treaties come to”. Η λέξη “Megadeath” κόλλησε στο μυαλό του Mustaine, που άλλαξε λίγο την ορθογραφία κι έγραψε το ομώνυμο τραγούδι…
- Ωπ! Μισό λεπτό! Ποιο ομώνυμο τραγούδι; Υπάρχει τραγούδι “Megadeth”; Η απάντηση είναι πως υπήρχε, αλλά μετονομάστηκε σε “Set the world afire” και μπήκε στο “So far, so good… so what?”. Ωραία, υπήρχε λοιπόν, τραγούδι MEGADETH. Συγκρότημα MEGADETH υπήρχε; Διότι δεν υπήρχε αρχικά όνομα για το σχήμα. Ας δούμε μία λεπτομέρεια, αρκετά άγνωστη. Το πλάνο, δεν ήταν να τραγουδά ο Dave Mustaine, αλλά έψαχναν κάποιον άλλο τραγουδιστή. Ένας από τους τραγουδιστές που δοκιμάστηκαν για να αναλάβουν τα φωνητικά στο σχήμα, ήταν ο Billy Bonds, ο οποίος όμως είχε τη …φαεινή ιδέα να εμφανιστεί σε μία πρόβα με eyeliner και makeup!!! Όπως καταλαβαίνετε, ο Mustaine, τον έδιωξε αμέσως με τις κλωτσιές, λέγοντας ότι «δεν με ένοιαζε ακόμα κι αν ο τύπος τραγουδούσε σαν τον Robert Plant», αφού δεν ήθελε να έχει κάποιον που να φαίνεται σαν να βγήκε από κάποιο glam γκρουπ. Ένας άλλος υποψήφιος τραγουδιστής, ήταν ο Laurence “Lor” Kane, που όμως δεν ήταν όσο καλός ήθελαν. Εκείνος όμως, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ήταν υπεύθυνος για την ονοματοδοσία του σχήματος! Και μάλιστα, με τα credit του ίδιου του Dave Mustaine, ο οποίος στην αυτοβιογραφία του, έγραψε ότι ένα βράδυ που βρίσκονταν στο αυτοκίνητο, ο Kane γνώριζε ότι υπήρχε τραγούδι με τον τίτλο “Megadeth” και πρότεινε να ονομαστεί το σχήμα από αυτό. Όπως κι έγινε!
- Μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες να βρουν τραγουδιστή (ένας ακόμη υποψήφιος, ήταν ο John Cyriis των AGENT STEEL), αποφασίστηκε να αναλάβει τα φωνητικά ο ίδιος ο Mustaine, παρότι ο ίδιος δεν ήθελε με τίποτα να τραγουδήσει, αφού στόχος του ήταν να γίνει ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο, εκτός του ότι έπρεπε να βρει τρόπο να μην τραυματίζει τις φωνητικές του χορδές. Προφανώς, ο ιδιαίτερος τρόπος που τραγουδά, έχει να κάνει με αυτό και ταυτόχρονα έκανε τη φωνή του απόλυτα αναγνωρίσιμη.
- Τον David Ellefson τον πήρε ακούγοντάς τον να παίζει μπάσο, αφού έμεναν στην ίδια πολυκατοικία. Μαζί με τον Ellefson, έμενε ο κιθαρίστας Greg Handevidt, ώσπου σε κάποιο σημείο άρχισαν να τζαμάρουν μαζί τους. Η περίπτωση του Handevidt, όμως, ήταν χαμένη από χέρι, καθώς είχε αραιά μαλλιά και τον έστειλε, με συνοπτικές διαδικασίες το Μεγάλο Αφεντικό, καθώς, όπως έλεγε, ήθελε ένα ολικό “rock n’ roll makeover”. Για κάποιους μπορεί η εμφάνιση να μην παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά σίγουρα ο Mustaine είχε στο μυαλό του πώς θα ήθελαν να είναι τα μέλη των MEGADETH και, σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε ότι έπρεπε να ήταν φαλακροί ή να είχαν αραιά μαλλιά…
- Καμένο χαρτί ήταν και ο ντράμερ Dijon Carruthers, ο οποίος έλεγε ότι είχε ισπανικές ρίζες, μέχρι που κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο αδερφός του που ήταν μαύρος και αποδείχθηκε πως είτε φοβόταν ότι ο Mustaine ήταν ρατσιστής, είτε ότι ντρεπόταν για την καταγωγή του. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο ηγέτης των MEGADETH, του έδειξε το δρόμο προς την έξοδο, διότι ένιωθε ότι δεν μπορούσε να παίζει μαζί με κάποιον που του έλεγε ψέματα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα.
- Σειρά πήρε ο Lee Rausch. Άλλη μία περίπτωση που αποκλείεται να μακροημέρευε, αφού πέρα του γεγονότος ότι ήταν περίεργος, ο Mustaine πίστευε ότι ασχολούνταν με τον Σατανισμό και τη μαύρη μαγεία. Πριν λίγες μέρες, ο Gene Hoglan, στην αποκλειστική του συνέντευξη στο Rock Hard, μας είπε ότι είχε παίξει λίγο και στους DARK ANGEL και μάλιστα στο “Welcome to the slaughterhouse” από το ντεμπούτο τους, ο Rausch έκανε τον τύπο με το αλυσοπρίονο και το μανιακό γέλιο.
- Ο Lee Rausch, όμως, προτού πάρει πόδι από το σχήμα, είχε την ευκαιρία να παίξει για κάποιες συναυλίες σε μία φανταστική version των MEGADETH, με τον Kerry King των SLAYER στη δεύτερη κιθάρα. Δυστυχώς για τον Mustaine, όσο και να ήθελε να μείνει ο King, εκείνος μετά από μερικές συναυλίες, επέστρεψε στο κανονικό του συγκρότημα, αφού τους βοήθησε. Στα flyers εκείνων των συναυλιών, περιέγραφαν τη μουσική τους ως “Skull splitting metal”!!!
- Τελικά, ντράμερ στο γκρουπ, έγινε ο Gar Samuelson, για τον οποίο έχει πολλές αντιρρήσεις για τις στυλιστικές του επιλογές και τα μαλλιά του, αλλά τελικά επικράτησε το ότι ήταν ένας μουσικός με jazz επιρροές, που έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στον Mustaine, επειδή όλοι οι metal ντράμερ, άκουγαν μόνο…metal και αποφάσισε να τον πάρει στο σχήμα. Στη δεύτερη κιθάρα, πήγε ο Chris Poland, ο οποίος έπαιζε με τον Samuelson και κάποια στιγμή πήγε και τζάμαρε με το συγκρότημα, με αποτέλεσμα να προσληφθεί. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο Poland έλεγε πως όταν έμαθε από τον Gar ότι οι MEGADETH ζητούσαν κιθαρίστα, νοίκιασε ένα δωμάτιο στα Mars Studio και να παίζει πολύ δυνατά. Τότε μπήκε μέσα ο Mustaine και του ζήτησε να μπει στο γκρουπ. Για να καταλήξει λέγοντας: «ήταν μεθυσμένος».
- Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, ο Mustaine είχε γίνει τούρμπο, επειδή οι METALLICA είχαν χρησιμοποιήσει πολλά μέρη που τα είχε συνθέσει εκείνος, όχι μόνο στο “Kill ‘em all” αλλά και στο “Ride the lightning”. Ιδιαίτερα ενοχλημένος ήταν ο MegaDave επειδή τον έβαζαν τελευταίο στα συνθετικά credits, ακόμα περισσότερο, όμως, είχε «φορτώσει» επειδή αρχικά είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει εκείνος τα μέρη που είχε γράψει και είχε ζητήσει από τους METALLICA να μην το κάνουν αυτό. Τελικά στο “Killing is my business… and business is good”, έβαλε το “The mechanix”, που υπήρχε στο demo, “No life til leather” και νωρίτερα οι METALLICA του έριξαν ταχύτητα και στίχους και το έκαναν “The four horsemen”.
- Manager των MEGADETH, ήταν ο Jay Jones, ένας άνθρωπος που δεν είχε κάποια τρομερή οντότητα στη μουσική βιομηχανία, με καλές σχέσεις με την hardcore/punk σκηνή του LA, αλλά και την κοινότητα της hop-hop μουσικής. Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν διακινητής ναρκωτικών ουσιών, που προμήθευε τους Mustaine και Ellefson με χασίς και κοκαΐνη, τους είχε βρει μέρος να μείνουν και τους τάιζε. Ενώ έψαχναν να βρουν συμβόλαιο με κάποια πολυεθνική εταιρία, τελικά το ντεμπούτο τους, το έβγαλαν από την ανεξάρτητη Combat Records, βασισμένοι στο demo τους. Για κάποιον λόγο, αποφάσισαν να αφήσουν να κάνει παραγωγή ο Karat Faye, ένας άνθρωπος που είχε δουλέψει με τους KISS και ήταν συγκάτοικος του Mustaine. Το αποτέλεσμα ήταν μία πραγματικά μέτρια παραγωγή που χαντάκωσε έναν πολύ καλό δίσκο.
- Μετά την υπογραφή του συμβολαίου, είχαν κλείσει να ηχογραφήσουν στα Indigo Ranch Studios, στο Malibu, που ανήκαν στον πληκτρά των MOODY BLUES, Mike Pinder. Η εταιρία, τους είχε δώσει ένα budget ύψους 8.000 δολαρίων. Με το που έφτασαν στο στούντιο, που ήταν μακριά από πράγματα που μπορούσαν να αποπροσανατολίσουν τους νεαρούς μουσικούς, άρχιζαν να αναρωτιούνται, που θα έβρισκαν ναρκωτικά. Το πρόβλημα λύθηκε άμεσα, αφού είχαν manager των Jay Jones. Ελάχιστες μέρες μετά, ξόδεψαν το μισό budget που τους δόθηκε από την εταιρία, σε κοκαΐνη, ηρωίνη και 50 κιλά κατεψυγμένα μπιφτέκια για hamburger!!! Μέσα σε μία εβδομάδα, είχαν ακόμα να φάνε, αλλά δεν είχαν καθόλου ναρκωτικά, οπότε απέλυσαν τον Jones και πήραν έξτρα 4.000 από την εταιρία τους. Όταν όμως έχεις κατασπαταλήσει με τέτοιο τρόπο το budget, λογικό ήταν να καταλήξεις στα χέρια του Karat Faye, που ήταν μία πολύ οικονομική λύση.
- Το γεγονός ότι είχαν μαζί τους τόσα πολλά ναρκωτικά, δεν σημαίνει και ότι τους έφτασαν. Μέσα στις ηχογραφήσεις, απέλυσαν τον manager τους και πήραν άλλες 4.000 δολάρια από την εταιρία τους. Ο Samuelson ήταν εκείνος που έκανε τον Mustaine να εθιστεί στην ηρωίνη, ενώ μέχρι τότε έκανε μόνο κοκαΐνη (όποτε έβρισκε), χασίς και φυσικά έπινε πολλή μπύρα. Όταν ο Dave ρώτησε τον Gar, για ποιον λόγο έκανε ηρωίνη, ο ντράμερ του είπε: «γιατί δεν δοκιμάζεις να διαπιστώσεις ο ίδιος»; Το αποτέλεσμα ήταν να του αρέσει και να εθιστεί, σε σημείο που όλο το γκρουπ να ξοδεύει πάνω από 100 δολάρια την ημέρα σε ηρωίνη, που ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσό. Για να καταλάβει κανείς πόσο πολύ επηρεασμένοι ήταν από τα ναρκωτικά, ο Ellefson, έλεγε πως ο Gar Samuelson ηχογραφούσε χωρίς click tracks και μπορούσες να ακούσεις τον ρυθμό να αυξομειώνεται, ανάλογα με το αν είχε πάρει κοκαΐνη ή ηρωίνη…
Μεγάλο θέμα, είχε δημιουργηθεί και με το εξώφυλλο, που όπως μπορείτε να καταλάβετε, αυτό το ανοσιούργημα που είχαμε δει στην αρχική έκδοση, απείχε παρασάγγας από αυτό που είχε δώσει ο Mustaine να φτιαχτεί. Το αρχικό σχέδιο, που είχε φτιάξει ο φίλος του γκρουπ, Peyton Tuttle, με τη νεκροκεφαλή που ήταν η πρώτη εκδοχή του Vic Rattlehead, να έχει κόκαλα σταυρωμένα και λεπίδες, ενώ ήταν δεμένος με αλυσίδες, χάθηκε κάπου στο στούντιο και η εταιρία αποφάσισε να πάει στη low budget λύση του πλαστικού κρανίου, με το αλουμινόχαρτο για γυαλιά ηλίου και τους γάντζους να του κλείνουν το στόμα, ενώ τριγύρω υπήρχε κάτι που έμοιαζε ή ήταν κέτσαπ. Ιλαροτραγωδία. Όλη η εικόνα που υπήρχε για τον Vic, αποτυπώνεται στους στίχους του “Skull beneath the skin” και ήθελαν να είναι ο δικός τους Eddie, όπως η μασκότ των IRON MAIDEN. Η επανακυκλοφορία του 2002, είχε νέο artwork, το οποίο ήταν βασισμένο στο αρχικό σχέδιο του Mustaine. Όπως είναι λογικό, ο πάντα απαιτητικός αρχηγός των MEGADETH, δυσαρεστήθηκε έντονα από το αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι, γιατί ήταν νέος στη μουσική βιομηχανία και δεν μπορούσε να ελέγξει την πορεία του εξωφύλλου και να αποτρέψει αυτή τη θηριωδία… - Πρόβλημα για τους MEGADETH, όμως, δημιουργήθηκε και με τη διασκευή στο “These boots are made for walkin’”, της Nancy Sinatra, έστω κι όχι από την αρχή… Το τραγούδι αυτό, μπήκε στο δίσκο με τον τίτλο “These boots” και δεν είναι απλά μία πιο γρήγορη και metal εκτέλεση, αλλά έχει και μερικούς αλλαγμένους στίχους. Το “Something you call love, but confess” έγινε “Something you call love, but I call sex,” και το “You’ve been a’messin’ where you shouldn’t ‘ve been a’messin’/Now someone else is getting all your best” έγινε “You’ve been kissing when you oughta be screwing/And now someone else can kiss your ass.”. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον συνθέτη, Lee Hazlewood, ο οποίος απαίτησε να βγουν οι αλλαγμένοι στίχοι από τις επόμενες εκδόσεις του δίσκου κι έτσι το 2002, το “Killing…” βγήκε με bleep σε όλες τις αλλαγές των στίχων, ενώ υπάρχει και επανέκδοση που έχει ηχογραφηθεί το κομμάτι με τους αρχικούς στίχους του Hazlewood. Ο Mustaine, πειράχτηκε πολύ από αυτό, διότι θεωρούσε ότι οι αλλαγές ήταν ανεπαίσθητες και ότι ήταν ΟΚ να κάνει πλάκα με τους στίχους, αλλά μάλλον ο συνθέτης είχε διαφορετική άποψη. Πετώντας όμως και το δηλητήριό του, στην αυτοβιογραφία του, ο ξανθομάλλης κιθαρίστας, πέταξε και το υπονοούμενο ότι πάντα απορούσε για ποιον λόγο ο Hazlewood έκανε αυτήν την κίνηση δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Μάλλον είχε να κάνει με το ότι τα χρήματα που έπαιρνε από τα πνευματικά δικαιώματα, άρχισαν να μειώνονται με τα χρόνια… Δεν στερείται λογικής, πάντως, αυτή η άποψη.
- Σε ότι αφορά στο στιχουργικό περιεχόμενο, το “Looking down the cross”, έχει να κάνει με το ότι ο Mustaine μεγάλωσε σε περιβάλλον με Μάρτυρες του Ιεχωβά που ήθελαν συνεχώς να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον κόσμο και βλέπει τη Σταύρωση του Ιησού από μία διαφορετική οπτική γωνία. Για το “Skull beneath the skin”, είπαμε ότι είναι το τραγούδι που ουσιαστικά περιγράφει τον Vic Rattlehead, τη μασκότ του σχήματος. Η πλάκα είναι όμως, ότι η έμπνευση ήρθε στον MegaDave, όταν έκλεβε ένα μανάβικο και είδε το εξώφυλλο ενός βιβλίου που του έφερε αυτή την έμπνευση. Το “Chosen ones”, είναι εμπνευσμένο από την ταινία “Monty Python and the Holy Grail” και μάλιστα οι MEGADETH είναι από τα πρώτα αμερικάνικα σχήματα που εμπνεύστηκαν από τη δουλειά των Monty Pythons. Τέλος, το ομώνυμο τραγούδι, είναι εμπνευσμένο από το comic, “The punisher”, όπου ένας ελεύθερος σκοπευτής σκοτώνει εκείνον που τον προσέλαβε, αφού τελείωσε τη δουλειά του κι αυτό το plot twist, πάντα άρεσε στον θεοπάλαβο Mustaine.
Σάκης Φράγκος
