Τρεισήμισι χρόνια αναμονής για να ακούσουμε νέα δουλειά από τους KREATOR, είναι πολλά, αλλά πάντα αξίζει τον κόπο. Να θυμίσουμε ότι από το 2001 που κυκλοφόρησαν το “Violent revolution”, βγάζουν δουλειές ανά τέσσερα χρόνια (“Enemy of God” το 2005 και “Hordes of chaos” το 2009). Το θέμα είναι όμως ότι βγάζουν δουλειά όταν έχουν πραγματικά κάτι να πουν κι όχι μόνο και μόνο για να κάνουν μεγάλες περιοδείες και να βγάλουν χρήματα από εκεί. Η αλήθεια είναι ότι ενώ το “Hordes of chaos” μου άρεσε γι’ αυτό που ήταν, βρήκα ότι δεν είχε κάποια ουσιαστική διαφορά από το “Violent revolution” και το “Enemy of God”, δύο δίσκους που τους έφεραν στην ελίτ των ακραίων συγκροτημάτων της σύγχρονης εποχής, παρότι βρίσκονται στο κουρμπέτι (και την καρδιά μας) σχεδόν 30 χρόνια. Είχα λοιπόν μία ιδιαίτερη ανυπομονησία για το τι θα άκουγα, αφού δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ηχούσε παρόμοιο με τους δίσκους που προανέφερα… Όταν βγήκε το πρώτο single/video για το ομώνυμο τραγούδι, ομολογώ ότι ενώ μου άρεσε πολύ, ένιωθα σαν να ξανάκουγα το “Enemy of God” και αποστασιοποιήθηκα μέχρι να ακούσω όλο το άλμπουμ.
Έφτασε λοιπόν η τιμημένη αυτή στιγμή και κατάπια τη γλώσσα μου, έσπασα τον σβέρκο μου κι ένα χαμόγελο σχηματίστηκε διάπλατα. Αυτός είναι ο δίσκος που ήθελα να ακούσω από τους KREATOR… Τόσο απλά. Τα κιθαριστικά riff σκοτώνουν, ενώ τα σόλο δεν βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο για να υπάρχουν. Είναι απίστευτα τεχνικά και μελωδικά όπως ποτέ άλλοτε. Γενικότερα έχω την εντύπωση ότι οι KREATOR έσπρωξαν τον εαυτό τους στα όριά του και ίσως τους βοήθησε σ’ αυτό και ο Jens Bogren που έκανε τη μίξη, αφού έχει δουλέψει με εντελώς διαφορετικά γκρουπ από τους Γερμανούς thrashers. Εννοείται ότι κάθε τραγούδι έχει τη στάμπα των KREATOR, μόνο που αυτή τη φορά έχουν ξαναβάλει μέχρι και στοιχεία από το “Endorama” που γίνονται ορατά με σαφήνεια σε τραγούδια όπως το “Your heaven my hell”, έχουν τραγούδια με πολλές αλλαγές ρυθμού και μελωδίας όπως το “Until our paths cross again” (το οποίο μέχρι και “Renewal” μου έφερε στο μυαλό στη γέφυρα), αλλά και το προαναφερθέν “Your heaven my hell”, τραγούδια σήμα-κατατεθέν των KREATOR όπως το ομώνυμο ή το “Death to the world”, τραγούδια με σαρωτικά θέματα όπως το “From flood into fire” ή το “The few, the proud, the broken” που θα μπορούσε να γίνει το νέο “Phobia”. Υπάρχει επίσης και το “Civilization collapse”, ένα καραclassic KREATOR κομμάτι, στο οποίο ο Mille μιλάει για την ελληνική κρίση και τα χώνει στους συμπατριώτες του και αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές του “Phantom Antichrist”.
Χαίρομαι απίστευτα όταν βλέπω γκρουπ που γουστάρω από παιδί, να προοδεύουν μουσικά ακόμα και ύστερα από 30 χρόνια, να σπρώχνουν τους εαυτούς τους στα όριά τους και στα φωνητικά και στις κιθάρες και να δημιουργούν δίσκους καταδικασμένους να μείνουν κλασικοί. Το “Phantom Antichrist” συγκρίνεται μόνο με τις κορυφαίες στιγμές τους στα late 80’s – early 90’s και το “Enemy of God” και αν το Big 4 του thrash δεν ήταν μόνο αμερικάνικη υπόθεση και υπήρχε δικαιοσύνη, εκεί είχαν χώρο και οι KREATOR, οι οποίοι είναι από τα ελάχιστα σχήματα που τίμησαν τους εαυτούς τους και τη μουσική μας σε όλη αυτή τη διάρκεια της παρουσίας τους, χωρίς να διαλυθούν, χωρίς να ξεπουληθούν και όντας σταθεροί στις ρίζες τους αλλά και προοδεύοντας και προσθέτοντας στοιχεία στη μουσική τους. Στην Ευρώπη είναι βέβαιο ότι είναι αρχηγοί του ιδιώματος και μάλιστα με διαφορά. Και χρειάζονται άντερα για να αντιστέκεσαι στις σειρήνες που λέγονται live και περιοδείες και να μην κυκλοφορείς δίσκους όποτε «πρέπει», αλλά όποτε είσαι πραγματικά έτοιμος.
Χίλια μπράβο στον Mille και την παρέα του. Μόλις βρήκα το δίσκο που θα ακούω επί μονίμου βάσεως για αρκετό καιρό ακόμα!
Σάκης Φράγκος
Υ.Γ. Μην χάσετε την επίσημη παρουσίαση του δίσκου από το ROCK HARD. Λεπτομέρειες εδώ
Τρίτη και φαρμακερή φαίνεται να είναι αυτή η παρουσίαση των τάσεων πειραματισμού για το Mille και τους KREATOR. Αν το “Renewal” έχει πολλά αδύναμα κομμάτια, το “Outcast” τους εμφάνισε επίσης με αλλαγμένο ήχο και ύφος και το “Endorama” απλώς τους αφαίρεσε κάθε σύνδεση τους με τον όρο thrash, τότε αυτός ο 13ος δίσκος παίρνει όλες αυτές τις ατέλειες και τις μετατρέπει σε κινητήριο δύναμη των μισών και πλέον κομματιών του!
Προσυπογράφοντας όσα ανέφερε άνωθεν ο Σάκης Φράγκος, τολμώ να ισχυριστώ πως το “Phantom antichrist” είναι ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος των Γερμανών! Μπολιάζουν με άνεση τα στοιχεία από τους τρεις πειραματικούς δίσκους της δισκογραφίας τους και καταφέρνουν να διασωθούν από το δεινοσαυρισμό. Και το επιτυγχάνουν διατηρώντας την παραγωγή και την ενορχήστρωση ίδια σε όλα τα κομμάτια, βάζοντας πρώτη φορά μέχρι και χορωδιακά μέρη – ίσως να σας θυμήσουν τους ACCEPT!
Αυτό που ανέκαθεν με μάγευε στους KREATOR ήταν η τάση τους να «ξεφεύγουν» όταν φαίνεται εμφανώς ότι βαλτώνουν σε φόρμες και συνταγές. Όταν το έκαναν το ’92 και το ’97-’99, αναγκάστηκαν για να επιζήσουν να επανασυστηθούν στο κοινό με thrash υλικό δικής τους κοπής. Θυμάστε πως επέδρασε το “Cause for conflict”(1995); Αν όχι, τότε σκεφθείτε πως θα τους θυμόσασταν σήμερα αν δεν είχαν κάνει στροφή 180 μοιρών στα early 00s με το “Violent revolution” και είχαν κύκνειο άσμα το “Endorama”! Πλέον δεν ελωχεύει ο φόβος να προβούν στο μέλλον σε ανάλογες κινήσεις επαναπροσδιορισμού, με βάση τις ρίζες τους! Γιατί; Πολύ απλά, γιατί κυκλοφόρησαν τον πιο πολυδιάστατο δίσκο της καριέρας τους, που μόνο κουφοί ή άσχετοι θα αποθέωναν ως «τη μεγάλη επιστροφή των thrashers KREATOR»! Βέβαια και έχει thrash κομμάτια αυτός ο δίσκος, αλλά αν σταθεί κανείς μόνο σε αυτά, χάνει τον υπόλοιπο δίσκο, ο οποίος είναι σε τελείως άλλη KREATOR φόρμα!
Μελωδία, ένταση, ατμόσφαιρα και live feeling συνυπάρχουν αρμονικά για πρώτη φορά σε δίσκο τους, γεγονός που καθιστά το “Phantom antichrist” ως το πιο αντιπροσωπευτικό στουντιακό δείγμα του τί είναι οι KREATOR συνολικά στο μουσικό στερέωμα αυτά τα 27 χρόνια. Εκτός κι αν προτιμάτε να επιλέγετε κάτι από κάθε περίοδό τους, για να μπορέσετε να το εξηγήσετε σε κάποιον που δεν τους ξέρει καν! Αυτό, όμως, γινόταν μέχρι πριν την κυκλοφορία αυτού του album και γι’αυτό το επίτευγμα, τους αξίζουν τουλάχιστον πολλά μπράβο. Ξέρετε πολλούς να έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο; Εμένα μόνο οι MEGADETH του “Endgame” μου έρχονται στο μυαλό, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο Mustaine ανέσυρε παλιά riffs για να πετύχει ανάλογο αποτέλεσμα… Το “Th1rteen” απέδειξε πως το πηγάδι στέρεψε από παλιές ιδέες, ενώ του Mille φαίνεται να μη στερεύει ποτέ!
9 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
