Αυτό το άλμπουμ με δυσκόλεψε πάρα πολύ και με στεναχώρησε ταυτόχρονα. Οι RUSH είναι για εμένα κάτι παραπάνω από μια απλή μπάντα. Τους θεωρώ προσωπικά μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών. Γιατί ξεκινώ έτσι; Θα ήθελα να φανώ ειλικρινής απέναντι σας. Το “Clockwork angels” δεν είχε αυτή την τελειότητα που παραδοσιακά συναντούμε στους RUSH. Και όσο εντυπωσιακή είναι η αρχή του, μετά γίνεται μια ανεξήγητη συνθετική κοιλιά. Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.
Ξεκινάμε με το φανταστικό “Caravan” και το πολύ καλό “BU2B”, που η ύπαρξή τους ήταν γνωστή από την περσινή Time Machine Tour. Συνεχίζουμε με το ομώνυμο τραγούδι, που είναι ένα prog όργιο, όπως μόνο η αυτή θεότητά τους ξέρει να δημιουργεί. Και έπεται το “The anarchist”, το οποίο είναι και το καλύτερο του δίσκου, κατά την ταπεινή μου άποψη, καθώς και το “Carnies”, με το ιδιαίτερα catchy ρεφρέν του. Όλα καλά λοιπόν ως εδώ;
Από το έκτο τραγούδι και μετά αρχίζουν οι τρικυμίες. Το “Halo effect” είναι μια μπαλάντα, από αυτές που βγάζουν για πλάκα σε ένα soundcheck. Όσο κι αν προσπαθούν να μας ξεγελάσουν τα βιολιά και η πομπώδης παραγωγή. Δυσκολεύομαι επίσης πάρα πολύ να θυμηθώ από πότε έχουν να γράψουν ένα τόσο ΚΑΚΟ τραγούδι σαν το “Seven cities of gold”. Πατώ λοιπόν το skip. Το “The wreckers” είναι ένα απλό pop τραγουδάκι, από αυτά που γράφουν μεταξύ πρόβας και φαγητού. Το “Headlong flight” βελτιώνει κάπως την κατάσταση, αλλά την ξαναρίχνει το “Wish them well” που παλεύει με νύχια και με δόντια, για να χαρακτηριστεί απλά μέτριο. Το κλείσιμο έρχεται με το μελωδικό “The garden”, που πλατειάζει κάπως τις εντυπώσεις.
Είναι η πρώτη φορά που κάνω κριτική με τη μέθοδο του track by track. Κι αυτό γιατί, όταν από τα έντεκα τραγούδια (συν ένα ιντερλούδιο), τα πέντε δεν αντιπροσωπεύουν τα standards της μπάντας, τι χαρακτηρισμό θα μπορούσες να δώσεις; Όσο καταπληκτική παραγωγή και artwork να έχει το “Clockwork angels”, η ουσία είναι στη μουσική. Και εκεί φαίνεται μια σχετική βιασύνη. Οι RUSH όμως μας έχουν κακομάθει να περιμένουμε από αυτούς το ΤΕΛΕΙΟ. Εξυπακούεται ότι οποιοδήποτε τραγούδι από όλα τα παραπάνω έγραφε κάποια αναγνωρισμένη progressive μπάντα, θα έκανε τεμενάδες από την χαρά της. Και πάλι όμως, με μεγάλη μου λύπη και απογοήτευση, έχω να πω ότι αυτό εδώ είναι το πρώτο μέτριο άλμπουμ που βγάζει αυτή η ονειρεμένη τριάδα μουσικών εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
7 / 10
Γιώργος Κόης
