Η επιστροφή των Σκωτσέζων GUN, τους βρίσκει πλέον με νέο τραγουδιστή, τον μπασίστα τους Dante Gizzi. Το σxήμα που στη δεκαετία του 90 γνώρισε την επιτυχία τόσο με ύμνους για αρένες βλέπε “Steal your fire”, όσο και με την rock διασκευή στο “Word up” των CAMEO, πέρασε μια περίοδο νάρκης λόγω του grunge, αλλά επανήλθε. Δριμύτεροι, ωριμότεροι και με έναν ήχο που συνδυάζει την ανεξάρτητη pop/rock σκηνή στο “Caught in the middle” με την πιο βρώμικη ροκ χροιά αλά GNR στο εκπληκτικά πιασάρικο “Lost and found”.Το δυνατό σημείο των GUN ήταν πάντα οι καλές συνθέσεις τους. Μελωδικοί αλλά και σκληροί συνάμα, δεν ανήκαν ποτέ στη κατηγορία των σχημάτων της Frontiers, αλλά φλέρταραν με το πιο mainstream rock ραδιόφωνο, όντας πολύ σκληροί για να είναι Brit pop και πολύ μελωδικοί και δουλεμένοι για να είναι έστω και AOR.
O παραγωγός τους Dave Eringa,γνωστός για δουλειές με τους MANIC STREET PREACHERS, OCEAN COLOUR SCENE, IDLEWILD, είναι υπεύθυνος για τον γλυκό και μελωδικό ήχο τους, που όσο και να ανεβάζει στροφές, δεν χάνει την μελαγχολική μελωδικότητα του, όπως για παράδειγμα στο ομώνυμο τραγούδι. Τους βοηθά να παίρνουν τα καλά και των δυο κόσμων της rock έντασης και της pop μελωδικότητας, ειδικά στα ρεφρέν, που δεν φορτώνονται ποτέ αρκετά και δεν κουράζουν το αυτί, ενώ σε « τραβάνε» όχι να τραγουδήσεις αλλά και να χορέψεις.
Το συγκρότημα ακροβατεί ανάμεσα στην μοντέρνα rock σκηνή της Μ. Βρετανίας και τον πιο κλασικό ραδιοφωνικό ροκ ήχο. Διαθέτει όμως το μεγάλο πλεονέκτημα του συναισθήματος, της έντασης και της ψυχής. Μιλάμε για αισθαντικό, βιωματικό rock, με κιθάρες που βασίζονται στη μελωδία και λιγότερο στην παραμόρφωση, ενώ η «πλούσια» παραγωγή αναδεικνύει μικρά διαμάντια σαν το “How many roads”. Μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ των KINGS OF LEON και των MANIC STREET PREACHERS, GASLIGHT ANTHEM , με λίγο από ROLLING STONES, U2, GUNS N’ ROSES, PLACEBO.
Ένα άλμπουμ-έκπληξη με κάτι για τον καθένα. Πολύ έξω από τα τετριμμένα, με άποψη και συναίσθημα. Συνθέσεις που αναπνέουν και σου μιλούν, μελωδίες που αποτυπώνονται και ενώ όλα μοιάζουν γνωστά, δεν λένε να αφήσουν το μυαλό σου ήσυχο, μόλις τελειώσει η ακρόαση, βλέπε “Bad things”. Λιγότερο σκληρό από μέσο hard rock άλμπουμ, αλλά περισσότερο από το μέσο pop, αποτελεί απλά ένα διαμάντι, που πρέπει να ακούσει κάθε φίλος του μοντέρνου hard rock. Τραγούδια σαν τα “Running out of time” και “Innocent thieves”, πραγματικά λάμπουν με την ροκ απλότητα τους και την μελωδική δυναμική τους και τις αρμονίες τους.
7,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
