Οι Ολλανδοί βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο με αυτό το δίσκο. Από τη μία πρέπει να πείσουν τους οπαδούς τους ότι αξίζουν της προσοχής στους και στο 10ο δίσκο τους και χωρίς το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Anneke van Giesbergen. Από την άλλη πρέπει να αποτινάξουν τα φαντάσματα που προέκυψαν από τα προβλήματα των τελευταίων ετών, που τους έφεραν στη δυσμενή θέση να μη ζουν από τη μουσική. Το στοίχημα λέγεται “Disclosure” και από τις πρώτες ακροάσεις που θα κάνετε, είναι προφανές ότι το υλικό έχει δουλευτεί πάρα πολύ, κάτι που σημαίνει πως η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων θα προκύψει μετά από αλλεπάλληλες επαφές σας με το δίσκο. Εμένα στην αρχή μου φάνηκε κάπως απλοικός, για να καταλήξω μετά από ένα μήνα συνεχών ακροάσεων να τον νιώθω ως ένα ενιαίο μουσικό μωσαικό ετερόκλητων ήχων. Γι’αυτό θεωρώ πως αξίζει της προσοχής σας, ειδικά εκείνων που δηλώνουν fans τους…
Επί 2 χρόνια το προετοίμαζαν και στα οχτώ μέρη του θα βρείτε ό,τι ακριβώς έκανε ξεχωριστούς τους THE GATHERING: Εκτεταμένα ατμοσφαιρικά μέρη με ομαλή ανάπτυξη, πολλά layers από soundscapes και φωνητικά που λειτουργούν σαν ένα επιπλέον όργανο. Το “Disclosure” είναι «δύσκολος» δίσκος όσο ήταν και το “Souvenirs” πριν 9 χρόνια. Απαιτεί να αφοσιωθείς στην ακρόαση του, γιατί ξαφνιάζει σε όλες τις αλλαγές ρυθμών και έντασης. Τα μισά κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια και αποτελούνται από δύο μέρη. Μόνο στην περίπτωση του “Gemini” έχουμε δύο μέρη, ενώ όλα τα υπόλοιπα παρουσιάζονται ως ενιαίο κομμάτι. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και το “Meltdown”, το οποίο έχουν διαθέσιμο για να προωθήσουν το album εδώ και αρκετό καιρό. Καθόλου τυχαία το πρώτο του μέρος του κομματιού θα είναι και το single προώθησης του album και θα βρίσκεται στο “Afterlights” EP που θα κυκλοφορήσει παράλληλα.
To album είναι πλημμυρισμένο από τα ορχηστρικά μέρη και τα soundscapes του Frank Boeijen, τα οποία έχουν τις ρίζες τους στη μεγάλη των 70s πειραματική ηλεκτρονική μουσική. Μπορεί να μην βγάζει αυτούς τους μοναδικούς ήχους με αναλογικά synthesizer όπως έκανε ο Jean Michel Jarre και ο Klaus Schulze, αλλά καταφέρνει να δίνει επικές διαστάσεις στο ορχηστρικό μέρος του “I can see four miles”. Είναι η σύνθεση που μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι σε μυθικά κομμάτια του group, όπως το “Travel” και το “Black light district”; Ο χρόνος θα δείξει αν στον ισχυρισμό αυτό έχει δίκιο ο Hans Rutten! Σε αυτό το δίσκο ο πληκτράς καταθέτει τα διαπιστευτήρια του σε όλο το album επιλέγοντας κάθε μορφής ήχου, που μπορεί να αποδοθεί από ένα σύγχρονο synthesizer για να εμπλουτίσει τις συνθέσεις. Είναι ο κύριος συνθέτης του “Disclosure” και ο υπεύθυνος για την a la DEAD CAN DANCE up tempo έναρξη του album με το “Paper waves”, για την υπερτονισμένη μελαγχολία των “Gemini” με χρήση πολλών layers από synth, grand piano και soundscapes και για την drum n bass αντίληψη του πρώτου μέρους του “Meltdown”.
Αν κάποιος θέλει να αντιληφθεί την αλλαγή χωρίς κόπο, μπορεί απλά να ακούσει το τρίλεπτο “Missing seasons”, στο οποίο το σαφέστατο πιανιστικό θέμα είναι trademark της μπάντας, αλλά η ερμηνεία της Silje Wergeland του δίνει τελείως διαφορετική μορφή απ’ό,τι θα έδινε η Anneke. Δίνει – όπως και σε όλο το δίσκο – μεγάλη σημασία στο να παρουσιάσει περισσότερο τους χρωματισμούς της φωνής της, παρά το εύρος της. Για το εύρος αρκεί το πρώτο μέρος του “Gemini”, που είναι ένα τυπικό GATHERING κομμάτι με το ανεβακατέβασμα στο ρυθμό και το ανέβασμα των φωνητικών μερών σε υψηλές οκτάβες. Φαίνεται για την ερμηνεύτρια από τη Νορβηγία ότι αυτά είναι τα «εύκολα» μέρη, μιας και στο υπόλοιπο υλικό δεν επέλεξε κάτι ανάλογο με τη φωνή της. Αντίθετα προτίμησε να δείξει πόσο διαφορετική είναι από την Anneke, επιλέγοντας ερμηνεία που προδίδει την καταγωγή της.
Η ερμηνεία της είναι τελείως διαφορετική από το, προ τριετίας, “West pole”. Τότε η μουσική είχε ήδη διαμορφωθεί και πάνω της απλώς έστησε τις φωνητικές γραμμές με τους στίχους της. Το αποτέλεσμα φυσιολογικά φαινόταν σαν μια προσπάθεια απόδοσης φωνητικών στο στυλ που είχε καθιερώσει η Anneke, αφού οι συνθέτες του group επί 13 χρόνια ό,τι έγραφαν ήταν με γνώμονα τη φωνή της. Εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και αποδεικνύουν γιατί το “West pole” δε χρησίμευσε για την εξαγωγή συμπερασμάτων στο τι μπορούν να κάνουν με τη Silje στα φωνητικά. Οσοι θεωρούσατε εκείνον ως κρίσιμο δίσκο, μάλλον δεν ακούσατε τον Rene Rutten, που ήταν κύριος συνθέτης του, να λέει ότι στο επόμενο album θα δουλέψουμε μαζί της τη μουσική και το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό! Και ακούγοντας το υπνωτικό “Paralised” αποδεικνύεται πόσο δίκιο είχε ο κιθαρίστας τους! Αν δεν ήξερα ποια είναι πίσω από το μικρόφωνο θα έβαζα στοίχημα ότι είναι η Kari Rueslatten του “Other people stories”! Η ερμηνεία της σε αυτό το κομμάτι δίνει άλλη μορφή στον ήχο τους και πλέον οι GATHERING μπορούν να περηφανεύονται ότι έκαναν μια ακόμα αλλαγή στον ήχο τους. Μπορεί να μην είναι 180 μοιρών όπως το 1998 ή το 2003, αλλά οι ενδείξεις ότι στο μέλλον θα προκύψει ανάλογη κίνηση είναι προφανείς…
– Ο Rene Rutten επιλέγει κατεβάζει την ένταση της κιθάρας και τη βάζει στο background του “Paralised”, δείχνοντας ότι ηχητικά οι GATHERING έχουν πολλά ακόμα να κάνουν διαφορετικά μετά από 23 χρόνια! Ο κιθαρίστας ξαναχρησιμοποιεί το theremin σε ηχογράφηση τους με ακόμα πιο έξυπνο τρόπο απ’ότι στο “Souvenirs”.
– Στο “Meltdown” τα ηλεκτρονικά μέρη στο πρώτο μέρος είναι τόσο εκτεταμένα, που όταν μπαίνουν οι κιθάρες θυμίζουν τον τρόπο που τις έβαζαν οι CHEMICAL BROTHERS στα 90s. Μια ηχητική κατεύθυνση πρωτόγνωρη για εκείνους, που ίσως είναι οδηγός και για το μέλλον.
– Tα εκτεταμένα ορχηστρικά μέρη του δίσκου πέρα από τα ηλεκτρονικά και πιανιστικά μέρη, είναι εμπλουτισμένα με βιολί, βιόλα, τρομπέτες και τσέλο από τους guest μουσικούς. Η πλήρης και εκτεταμένη αξιοποίηση τους δίνει έναν πομπώδη χαρακτήρα στον ήχο τους όποτε πρωταγωνιστούν, ενώ όταν απλώς εμπλουτίζουν προκαλούν έκπληξη με το πόσο καλά δένουν με την υπόλοιπη ενορχήστρωση – η πιο σαφής απόδειξη του πόσο δουλεμένο είναι το album!
– Όλα τα μέλη της μπάντας συμμετέχουν σε φωνητικά μέρη του album και οι φωνητικές γραμμές που επιλέγει η Silje τους διαφοροποιεί από το παρελθόν τους με την Anneke.
– Ακόμα και η Marjolein Kooijman για πρώτη φορά παρουσιάζει μπασογραμμές που δεν ακολουθούν απλώς το παίξιμο του Hans Rutten στα drums. Καιρός ήταν, μιας και αυτό ήταν το ατού τους όσο ήταν ο Hugo Prinsen Geerligs παρών!
Καταληκτικά, αν το “Heroes for ghosts” ήταν η αφορμή για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα, μην περιμένετε το υπόλοιπο album στο ίδιο μοτίβο. Είναι τόσο πολυδιάστατο, που θυμίζει τη νοοτροπία τους στο “Souvenirs”, όπου κάθε μέρος του δίσκου ήταν ξεχωριστό σε όλα τα επίπεδα. Μόνο που τότε ήταν πλήρως επιφορτισμένοι στη μουσική και είχαν ήδη δοκιμαστεί σε 4 δίσκους με την τραγουδίστρια τους. Εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, μιας και ειναι ο πρώτος δίσκος που ετοιμάζουν μαζί με τη νέα τους τραγουδίστρια! Και για πρώτη φορά τα πήγαν περίφημα και σίγουρα θα εκπλαγείτε από το πόσο προβλέψιμο θα σας ακούγεται πλέον το “West pole”!
Και ο πλέον δύσπιστος μπορεί να παραδεχτεί ότι οι GATHERING πέτυχαν κάτι που ελάχιστες μπάντες έχουν καταφέρει: Να συνεχίσουν την πορεία τους χωρίς τον άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο, με τον οποίο απέκτησαν την ταυτότητα τους. Και μόνο γι’αυτό το “Disclosure” πέτυχε το στόχο του, που αναδεικνύεται και από την επιλογή του εξωφύλλου τους! Dream rock είπανε; Γιατί όχι;
8 / 10
Λευτέρης Τσουρέας
