Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο Gothenburg για δύο συναυλίες του Bruce Springsteen. Ήταν ένα από τα τελευταία “must see” που είχα στη λίστα μου, καθώς ήμουν από πιτσιρικάς fan της μουσικής, των στίχων και της εν γένει προσωπικότητας του Αφεντικού. Είχα ακούσει, φυσικά, για τα εκπληκτικά και μαραθώνια live shows του και φυσικά μόλις ανακοινώθηκε η περιοδεία για την προώθηση του τελευταίου του δίσκου (“Wrecking ball”) έκλεισα εισιτήρια για τα 2 live στη Σουηδία.
Πάνω κάτω ήξερα τι να περιμένω… Ένα χαρισματικό performer, πλαισιωμένο από την E STREET BAND, την καλύτερη ίσως backing μπάντα που έχει εμφανιστεί ποτέ στο classic rock, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό που διατηρεί μία στενή και μακροχρόνια σχέση με τον Springsteen. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που θα βίωνα. Ο Bruce Sprinsgteen παρουσίασε 2 (σχεδόν) τετράωρα set lists, χωρίς να φύγει ούτε δευτερόλεπτο από τη σκηνή, χωρίς να περιλαμβάνει ανούσια drum και κιθαριστικά solos και με μία ενέργεια να ξεχειλίζει από το πρώτο κιόλας τραγούδι (ήδη στο πρώτο δεκάλεπτο το πουκάμισο του ήταν τίγκα στον ιδρώτα)! Τη δεύτερη μέρα έπαιξε 19 (!) διαφορετικά κομμάτια ενώ κατά την προσφιλή συνήθεια του ίδιου και των οπαδών του μάζευε τα χαρτόνια με τις «παραγγελιές» και έπαιζε ορισμένα από αυτά. Ειρήσθω εν παρόδω, ο κιθαρίστας της E STREET BAND, Nils Lofgren, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Billboard πριν την έναρξη της Ευρωπαϊκής περιοδείας είχε υπογραμμίσει ότι ο Springsteen τους ζήτησε να μάθουν 140-150 τραγούδια! Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, το επίπεδο της μπάντας η οποία θα πρέπει να είναι έτοιμη να θυμηθεί ακόμη και το πιο περίεργο τραγούδι της δισκογραφίας του Αφεντικού.
Και όχι μόνο αυτό… Ο Springsteen έπαιξε τόσο για τους μυημένους όσο και για εκείνους που ξέρουν μόνο τις επιτυχίες του παρουσιάζοντας ένα ισορροπημένο set που σε σημεία έγερνε προς την πλευρά των πιο φανατικών οπαδών του (διάολε, μέχρι και τραγούδι από το κουτί με τα σπάνια κομμάτια του έπαιξε). Η αμεσότητα, δε, με τους οπαδούς του είναι μοναδική! Καταβαίνει στον κόσμο, κάνει ένα –μικρό, η αλήθεια είναι- crowd surfing, μιλάει μαζί του με έναν απλό και ταπεινό τρόπο, τους σφίγγει το χέρι, ανεβάζει fans στη σκηνή, χορεύει μαζί τους… Με λίγα λόγια, παρουσιάζει ένα απίστευτο show με τους οπαδούς, τη μπάντα και τον ίδιο να γίνονται «ένα»!
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει στη σκηνή ένας άνθρωπος 63 ετών και να δίνει όχι μόνο τον καλύτερο εαυτό του αλλά και να τιμάει τα λεφτά που έχεις πληρώσει (παρεμπιπτόντως, το εισιτήριο κόστιζε 65 Ευρώ) και εμείς να εισπράττουμε τις δημοσιοϋπαλληλίστικες συναυλίες των 90 λεπτών (για να μην πω και λιγότερο) από καλλιτέχνες πολύ μικρότερης ηλικίας που θα έπρεπε να βράζει το αίμα τους! Προκαλώ τον οποιοδήποτε να παρακολουθήσει μία συναυλία του Springsteen και να μου αντιτείνει με αντικειμενικά κριτήρια και επιχειρήματα –ανεξαρτήτως μουσικών γούστων- αν έχει δει κάποια αρτιότερη συναυλία σε όλα τα επίπεδα. Πιστέψτε με… Δεν θα βρείτε! Και για να σας προλάβω: προσωπικά, έχω και πιο αγαπημένoυς καλλιτέχνες από τον Springsteen. Κανένας όμως, δεν μπορεί να φτάσει το επίπεδο των συναυλιών του. Αυτή είναι η αλήθεια!
Δεν πρέπει να αρκούμαστε, λοιπόν, σε…μισές συναυλίες. Δεν πρέπει να στηρίζουμε καλλιτέχνες που δεν ιδρώνουν τη φανέλα πάνω στη σκηνή και δεν σέβονται τα λεφτά που έχουμε δώσει για να τους δούμε. Δεν πρέπει να παρέχουμε «άσυλο» στα θεωρητικά μεγάλα συγκροτήματα που παρουσιάζουν το ίδιο set list για ολόκληρους μήνες (η αγαπημένη μου μπάντα το κάνει αυτό επί χρόνια…). Οι δύο συναυλίες του Springsteen στο Gothenburg με ανάγκασαν να αναθεωρήσω έμπρακτα την οπτική που είχα εν γένει για τις συναυλίες. Άργησα λίγο…αλλά τουλάχιστον έζησα κάτι το μοναδικό…δύο φορές!
Στην τελευταία μέρα της Ευρωπαϊκής περιοδεία στο Ελσίνκι, ο Springsteen έπαιξε για 4 ώρες και 6 λεπτά. Δύο ώρες πριν από το live εμφανίστηκε με μία ακουστική κιθάρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των fans που είχαν συγκεντρωθεί από νωρίς στο γήπεδο και έπαιξε 5 κομμάτια μιλώντας ταυτόχρονα με ορισμένους οπαδούς στις πρώτες σειρές…
Σάκης Νίκας
