Μπορεί να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτά που συμβαίνουν με τους QUEENSRYCHE δεν με απασχολούν, αφού αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας για πολλούς και διάφορους λόγους, τους οποίους μπορείτε να διαβάζετε σε καθημερινή βάση στα νέα του ROCK HARD, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι QUEENSRYCHE, έτσι όπως τους γνωρίσαμε και μέχρι το “Promised land”, έχουν υπάρξει από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών. Προσπάθησα λοιπόν, να συγκεντρώσω κάποια από τα «υποκατάστατα» των ‘RYCHE όλα αυτά τα χρόνια, ίσως τα πιο σημαντικά και να δημιουργήσω μία μικρή λίστα από μπάντες, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν γνώρισαν καμία απολύτως επιτυχία (παρότι πιθανώς το άξιζαν λίγο-πολύ), με κύριο χαρακτηριστικό την ομοιότητά τους με την χρυσή περίοδο της μπάντας που μια φορά κι έναν καιρό έπαιζε “thinking man’s metal”… Αυτό είναι το πρώτο μέρος, ώστε να είναι πιο ευκολοδιάβαστο και ελαφρύ με τα videos, οπότε μην ξαφνιαστείτε αν δείτε ότι λείπουν μπάντες όπως οι LETHAL ή οι SIAM. Θα είναι στο δεύτερο μέρος…
(η σειρά είναι αλφαβητική)
APOCALYPSE
Αμερικάνοι, με δύο άλμπουμ, εκ των οποίων το ομώνυμο ντεμπούτο τους, θεωρείται διαμάντι από τους οπαδούς του power/progressive. Κυκλοφόρησε το 1994 και η σπουδαιότερη στιγμή του ήταν το 13-λεπτο “Denial” που έκλεινε το δίσκο. Συμπληρωματικά να πούμε ότι στο μπάσο ήταν ο Jeff Welch από τους WINTER’S BANE (την πρώτη μπάντα του Tim “Ripper” Owens). Το δεύτερο άλμπουμ τους, “Rewind”, ήταν σαφώς πιο αδύναμο και αποτέλεσε το κύκνειο άσμα τους.
ASHEN DAWN
Από ένα demo, δεν μπορείς να κρίνεις πολλά πράγματα, παρόλα αυτά οι Αμερικάνοι ASHEN DAWN, κυκλοφόρησαν ένα demo με τρία κομμάτια το 1996 και μετά διαλύθηκαν. Από την αξιόλογη αυτή δουλειά, ξεχωρίζουμε το “Desire in the balance”.
BALANCE OF POWER
Μία μέτρια AOR μπάντα, που άρχισε να μεταμορφώνεται στο “Perfect balance” του 2001 σε power/prog κτήνος, με τον Lance King στα φωνητικά, ώσπου το 2003 έβγαλε μία απίστευτη δισκάρα, το “Heathen machine”, πολλά τραγούδια από την οποία πιστεύω ότι χωρούσαν σε δίσκους των ‘RYCHE. Στα φωνητικά είναι πλέον ο John K. (Γιάννης Κουτσελίνης επί το ελληνικότερον), με θητεία παλαιότερα στους Θεσσαλονικείς DECEPTOR κι έπειτα στους BIOMECHANICAL, ο οποίος ανεβάζει πολλές σκάλες το γκρουπ. Δυστυχώς όμως, μετά απ’ αυτόν το δίσκο, οι BALANCE OF POWER διαλύθηκαν, αφού έβγαλαν ένα «ψευτομποξάκι», το “Heathenology”. Πάντα όμως θα τρελαίνομαι ακούγοντας το “Chemical imbalance”, το “No place like home” και το “I wish you were here”… Κρίμα…
BREAKING SILENCE
Τι να πω τώρα γι’ αυτούς; Από τη Θεσσαλονίκη, με ένα και μοναδικό δίσκο που λάτρεψα, το “Impact”, από τη Δανέζικη Serious Entertainment και τον Γιώργο Μπαχαρίδη στα φωνητικά να σε κάνει να ανατριχιάζεις… Πολύ απλά, το “No one cares”, είναι το καλύτερο κομμάτι που δεν έχουν γράψει οι QUEENSRYCHE. Για το αρχείο σας, το “Impact” κυκλοφόρησε το 2000 και ο μπασίστας του σχήματος, Πέτρος Χριστοδουλίδης, δεν είναι άλλος από τον επί χρόνια μπασίστα των FIREWIND, Petro Christo.
CONDITIONED RESPONSE
Αμερικάνικη μπάντα, την οποία μου τη γνώρισε ο φίλος μου ο Αντρέας (όπως και πολλές άλλες power/prog) και στο ντεμπούτο τους, “Pavlov’s dogs” (άμεση αναφορά και τον τίτλο του συγκροτήματος, αφού ο Pavlov, ανακάλυψε την «εξαρτημένη αντίδραση»), είχαν μία από τις καλύτερες power ballads που έχω ακούσει στη ζωή μου, το μοναδικό “Your part”… Σπαρακτική ερμηνεία από τον τραγουδιστή Rick Forsgren… Όλος ο δίσκος είναι πολύ αξιόλογος, όπως και η επόμενη δουλειά τους, το “In flagrante delecto”, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα (1999). Η πλάκα μ’ αυτούς είναι ότι αρχικά ονομάζονταν PAVLOV’S DOGS και είχαν κυκλοφορήσει το δυσεύρετο “Conditioned response” (το οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να ακούσω). Στη συνέχεια άλλαξαν το όνομα του γκρουπ με το όνομα του δίσκου τους και τα έκαναν όλα αντίστροφα…
DEAF DEALER
Καναδοί, που ονομάζονταν DEATH DEALER στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετονομάστηκαν σε DEAF DEALER. Το ντεμπούτο τους, “Keeper of the flame”, ήταν ένα άλμπουμ που έμοιαζε πολύ με IRON MAIDEN κι ενώ είχαν έτοιμο το “Journey into fear” (1987), δεν υπήρχε ενδιαφέρον από καμία εταιρία να το κυκλοφορήσει και το διέλυσαν. Παρόλα αυτά, το “Journey into fear”, υπήρξε ένας πολύ ενδιαφέρον συνδυασμός του “Warning” και του “The spectre within” (δεν είχε τα prog στοιχεία του “Awaken the guardian”) και είναι κρίμα που δεν έτυχε ευρείας κυκλοφορίας, παρά μόνο κυκλοφορούσε σε κασέτες ανάμεσα σε συλλέκτες… Πλέον με το internet, είναι πιο εύκολο να βρεθεί, αλλά και πάλι σε ακριβή τιμή…
DEFYANCE
Αμερικάνοι white metallers (όχι με εκνευριστικό στίχο πάντως), που έβγαλαν τρεις δίσκους με διαφορετικούς τραγουδιστές. Το ντεμπούτο τους, “Amaranthine” (1996) και το “Transitional forms” του 2002, ήταν τα πιο κοντινά στους QUEENSRYCHE. Ενώ άλλαζαν τραγουδιστές σε κάθε δίσκο τους, πάντα κατάφερναν να διατηρούν υψηλό επίπεδο, είτε με τον Brian Harrington, είτε με τον Scott Andreus, είτε με τον πιο γνωστό απ’ όλους, τον Lance King (ex–BALANCE OF POWER, PYRAMAZE κτλ). Με τον τελευταίο, έβγαλαν το “Transitional forms” από τη Nightmare Records, που είναι η εταιρία του King, αλλά στη συνέχεια χάθηκαν. Δεν θα τους χαρακτήριζα εντυπωσιακούς, αλλά σίγουρα είναι αξιοπρεπείς.
EN FORCE
Μόνο ένα demo κυκλοφόρησαν οι Αμερικάνοι EN FORCE το 1990 κι απέκτησαν σούπερ cult status. Παρότι τα βασικά τους μέλη, Loonie Fletcher (φωνή) και Nick Ellingson (κιθάρα), έπαιζαν στους speed/thrashers HAVE MERCY, και τα τέσσερα κομμάτια του demo των EN FORCE, ήταν βγαλμένα από τις πολύ καλές στιγμές δίσκων όπως το “Warning”, όπως άλλωστε μαρτυρά και ο τίτλος του σχήματος. Από τα άγνωστα διαμάντια του ιδιώματος, μας κάνει να αναρωτιόμαστε πώς δεν μπόρεσαν να υπογράψουν κάπου…
FINAL STAGE
Από τα ελάχιστα σύγχρονα σχήματα που συμπεριλήφθηκαν σ’ αυτό το κείμενο και είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπαίνει κάποιος σχετικά καταχρηστικά. Υπάρχουν αρκετοί που τους θεωρούν σαν μπάντα που μοιάζει με τους παλιούς QUEENSRYCHE, αλλά προσωπικά τους τοποθετώ πιο κοντά σε γκρουπ όπως οι JAG PANZER. Πιο US power με λίγα prog στοιχεία, μπήκαν χαριστικά, αφού είναι τρίο από τον Καναδά κι αυτό φέρνει μόνο ευχάριστους συνειρμούς. Παραδόξως για τα γούστα μου, θεωρώ ότι το demo τους, “Flight of the Phoenix”, είναι καλύτερο από τους δύο full length δίσκους που κυκλοφόρησαν το 2007 (“Through the mirror”) και το 2010 (“Game over”).
GEMINI
Αυτός ο Lance King, θα μας απασχολήσει πάρα πολύ σ’ αυτό το άρθρο. Οι GEMINI ήταν η πρώτη του μπάντα, στην οποία μάλιστα πίστεψε πάρα πολύ κι έφτιαξε τη Nightmare Records για να κυκλοφορήσει ο ίδιος τους δίσκους της. Οι GEMINI έβγαλαν τρεις δίσκους, τον ομώνυμο το 1990, το “Out for blood” το 1992 (που ήταν και ο καλύτερος απ’ όλους) και το “the spiritual dimensions of music”. Συνολικά, είχαν μία πιο hard rock χροιά και δεν ήταν αμιγώς power/progressive, αλλά είχαν κάποιες εξαιρετικές στιγμές, παρότι στο σύνολό τους υπήρξαν μία απλά καλή μπάντα.
HOUSE OF SPIRITS
Μία από τις πολύ αγαπημένες μπάντες αυτού του άρθρου. Ο Olaf Bilic, τραγουδιστής του σχήματος, είναι ότι πιο κοντινό έχω ακούσει στα χαμηλά του Tate… Ιδιαίτερα στις μπαλάντες, τολμώ να πω ότι είναι το ίδιο καλός. Ουσιαστικά οι HOUSE OF SPIRITS είναι η συνέχεια των JESTER’S MARCH (που θα μας απασχολήσουν παρακάτω), αφού ο τραγουδιστής τους Olaf Bilic και ο μπασίστας Martin Hirsch, έπαιζαν και στους προαναφερθέντες. Το ντεμπούτο τους, “Turn of the tide”, βγήκε από τη G.U.N. και δημιούργησε αίσθηση, αφού είχε πολλά στοιχεία από το “Rage for order” και το “Operation…”. Στα ντραμς, ο Jorg Michael, έπαιζε όπως πρόσταζε η μουσική κι όχι όπως μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Το “Psychosphere” που ακολούθησε, τους βρήκε στη Century Media, με έναν ήχο που θεωρήθηκε εμπορικός, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται για ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, σε σημείο που ταξίδεψα να τους δω live στη Γερμανία εκείνη τη χρονιά και πραγματικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό με τις εκπληκτικές φωνητικές ικανότητες του Bilic. Δυστυχώς, τα προβλήματα στις σχέσεις των μελών, τους οδήγησαν στη διάλυση. Το χειρότερο είναι ότι έχουμε χάσει τα ίχνη του τραγουδιστή, γιατί έχουμε το “Psychosphere”, που βρίσκεται επί μονίμου βάσεως στο αυτοκίνητό μου και η μουσική του έχει συνοδέψει άπειρες βόλτες μου… Πρέπει να ακούσετε το “World full of pain” που δεν βρίσκεται στο youtube.
JESTER’S MARCH
Progressive thrash metal πρώτης κατηγορίας από τους αδικοχαμένους JESTER’S MARCH, που είχαν το χαρακτηριστικό ότι την ίδια στιγμή μπορούσαν να μοιάζουν με τους SIEGES EVEN αλλά και τους QUEENSRYCHE. Με τον Olaf Bilic στα φωνητικά να δίνει ρέστα, κυκλοφόρησαν δύο υπερ-cult δίσκους, το “Beyond” (1991) και το “Acts” (1992), που άφησαν εποχή σε όσους μπορούσαν να διακρίνουν το ταλέντο τους. Μετά τη διάλυσή τους, ο Bilic με τον Hirsch (μπάσο), δημιούργησαν τους HOUSE OF SPIRITS που είδαμε παραπάνω…
…to be continued…
Σάκης Φράγκος
