Βρες καλώς τα παιδιά! Θυμόμουν να κάνω κριτική στα demo τους στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και να απορώ για τη μουσική τους αξία. Μετά από οκτώ δίσκους συνεχίζω να απορώ για τη μουσική τους αξία. Από την πρώτη χρονιά που άκουσα metal στη ζωή, έγινα παράλληλα ένθερμος οπαδός του folk metal, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να βρω κάτι θετικό πέρα από την τρέλα που κουβαλάνε.
Και στο νέο τους δίσκο πάλι δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιώδες στη folk σκηνή πέρα από το αίσθημα πάρτυ που σε καταβάλει κατά την ακρόαση του. Φοβερό για συναυλία, να πας να ξεδώσεις και να αποβάλεις όλο το στρες αλλά το να ακούσεις το δίσκο πάνω από μια φορά μου φαίνεται κατόρθωμα. Ο δίσκος περιέχει δώδεκα συνθέσεις που αν εξαιρέσεις το πρώτο τραγούδι, για ιδιαίτερους λόγους που αναφέρω παρακάτω, νομίζεις ότι ακούς το ίδιο riff και μελωδίες μέχρι το τέλος.
Όσον αφορά το πρώτο τραγούδι, “Kunnia”, κατάφερε να δημιουργήσει ντόρο στη χώρα μας, καθώς έχει ομοιότητες με το τραγούδι «Κουβέντα στη κουβέντα» που εκτόξευσε τη δημοτικότητα της Πάολα στη χώρα μας και ηχογραφήθηκε πριν 3 χρόνια αν δεν κάνω λάθος, με συνθέτη τον Χρήστο Δάντη. Μόνο και μόνο αυτό προκάλεσε γέλιο από αναρτήσεις σχολίων στα social media και στο you tube. Δεν ξέρω αν το είχαν ακούσει οι Φιλανδοί από κάπου, το οποίο δεν αποκλείω καθώς παντού υπάρχει και ένας Έλληνας που μπορεί μέσω αυτού να το άκουσαν, αλλά έχει μεγάλες ομοιότητες, ακόμα και σε δεύτερα φωνητικά.
Όπως και να έχει για έναν ακόμη δίσκο το συγκρότημα δεν καταφέρνει να με συγκινήσει. Δεν είναι το είδος του folk metal που θα ήθελα να ακούσω. Προτιμώ να μην χάνεται το metal μέσα στη folk βαβούρα.
4 / 10
Παναγιώτης Δημητρόπουλος
