Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει νομίζω αντιληπτή η αίσθηση ότι «όλα έχουν παιχτεί».
Κοινώς η σκληρή μουσική έφτασε μέχρι ένα σημείο και τα βήματα εξέλιξης πλέον δεν είναι ραγδαία όπως την δεκαετία του ’90 ας πούμε, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν κυκλοφορούν ακόμα πολύ καλοί δίσκοι. Τα συγκροτήματα ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια και προσπαθούν να δημιουργήσουν, τις περισσότερες φορές μάταια, έναν προσωπικό ήχο και εν γένει κάτι που θα κάνει την διαφορά.
Μια από αυτές τις μπάντες είναι και οι CHAOSWEAVER, που παίζουν, η μάλλον προσπαθούν να παίξουν όπως λένε αυτοί “cinematic extreme metal”. Πραγματικά μου έρχεται εμετός όταν ακούω τον όρο “extreme” απλά για να αποφύγουν τα συγκροτήματα τον χαρακτηρισμό “black metal”. Αν οι CHAOSWEAVER παίζουν “cinematic” τότε οι CRADLE OF FILTH έχουν πάρει τουλάχιστον τρία Oscar ήδη και έχουν λαμπρή καριέρα στο Hollywood!
Τα παιδιά μας έρχονται από την Φινλανδία και όπως είναι συνηθισμένο σε αυτή την πλευρά της Σκανδιναβίας, ο ήχος στηρίζεται έντονα στην μελωδία. Αυτή είναι η δεύτερη τους δουλειά η οποία οδηγεί τον ήχο της μπάντας σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να στηρίξουν έναν χαρακτηρισμό σαν το “cinematic”. Είμαι παρανοϊκός ή η φωτογράφηση της μπάντας θυμίζει έντονα ARCTURUS; Το να θες να είσαι βεβαία σαν τα είδωλα σου δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά θα πρέπει να έχεις τα κότσια (και κάτι άλλο) για να το κάνεις.
Προσπαθούν να παίξουν με τον ακροατή μέσω της ατμοσφαιρικότητας, με το κλασικό πιάνο και τα sound effects να υποβόσκουν πίσω από τα τραγούδια, με τις δυνατές κιθάρες, οι οποίες όμως περιορίζονται σε χιλιοειπωμένα και μερικές φορές παιδαριώδη θέματα, να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όχι, οι CHAOWEAVER δεν είναι σε καμία περίπτωση μια κακή μπάντα. Αλλά δεν έχει το κάτι παραπάνω που χρειάζεται έτσι ώστε να ξεπερνά την βάση.
Θέλουν να δημιουργήσουν μια θεατρική ατμόσφαιρα στην μουσική τους και σε κάποια (λίγα) σημεία το καταφέρνουν, αλλά πρέπει να τολμήσουν πολύ περισσότερο έτσι ώστε να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η θεατρικότητα που προσπαθεί να προσαρμόσει στην μουσική τους οι CHAOSWEAVER φαίνετε σε τραγούδια όπως τα “Infected”, το doomy “A Requiem for a Lost Universe”, που το τελείωμα μου θύμισε έντονα DIRTY GRANNY TALES και το “Ragnarok Sunset” που είναι και το μελωδικοτερο και μάλλον το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ μιας και τα γυναίκεια μαζί με τα καθαρά αντρικά φωνητικά ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους και το γενικότερο αποτέλεσμα στο τέλος σε κερδίζει. Συμπαθητικά είναι επίσης τα πιο δυνατά και στακάτα “Maelstrom of Black Light” και “Crystal Blue” τα οποία έχουν και κάποια ελάχιστα industrial στοιχεία καθώς είναι αρκετά groovy θυμίζοντας λίγο από MINISTRY στα riffs.
Χωρίς λοιπόν να είναι ένας κακός δίσκος, σίγουρα παραμένει σε ένα μέτριο επίπεδο αδυνατώντας να προσφέρει κάτι πραγματικά καινούργιο. Οι φανατικοί οπαδοί του symphonic black metal ίσως το βρουν ενδιαφέρον και μάλλον θα περάσουν μια όμορφη ώρα συντροφιά με αυτό το δίσκο, ενώ δεν πρόκειται να απασχολήσει το CD player μου ξανά.
5 / 10
Γιώργος Καραγιάννης
ΥΓ. Τα εύσημα μου θα πρέπει να δώσω στον mastermind των ΤΙΑΜΑΤ, Johan Edlund, ο όποιος είναι ο δημιουργός του καταπληκτικού εξώφυλλου του άλμπουμ. Πάντα πολυπράγμων και δημιουργικός. Μια από τις πιο ιδιαιτέρες προσωπικότητες του metal που ο ακραίος και όχι μόνο ήχος, χρωστάει πάρα πολλά.
