Πριν δεκατρία χρόνια και μετά από αρκετές διεργασίες στις τάξεις τους, όσοι έμειναν στους MY DYING BRIDE αποφάσισαν να συνεχίσουν στα χνάρια του πρώιμου ήχου τους. Για να διαφοροποιηθούν από τις αναζητήσεις που τους έφτασαν στα όρια της διάλυσης με το “34,788…Complete” album, επιστράτευσαν το αρχικό τους λογότυπο. Μετά από 6 full length κυκλοφορίες, ήρθε η ώρα να αποδεσμευτούν από εκείνη την επιλογή τους. Εξαρχής λοιπόν το ερώτημα που γεννάται είναι αν θα πρέπει να περιμένουμε και αντίστοιχη διαφοροποίηση στο περιεχόμενο.
Η πρώτη εικόνα του δίσκου έρχεται με το “Kneel Till Doomsday”, που ανοίγει το δίσκο με τον καλύτερο τρόπο. Εντάσσοντας το μαυρομεταλλικό στοιχείο για μια ακόμα φορά στον ήχο τους, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό, καθιστώντας τη σύνθεση απρόβλεπτη και πολύπλευρη! Ο,τι ακριβώς δε χαρακτηρίζει – κατά τη δική μου οπτική γωνία – το σύνολο των συνθέσεων τους από το ’99 και μετά. Θυμάμαι την επισήμανση που είχα κάνει στον Andrew Craighan για το κομμάτι “A Chapter in loathing”, που είχαν στο προηγούμενο album τους. Σε εκείνο το κομμάτι έδειχναν μια τάση έντονης διαφοροποίησης συγκριτικά με το υπόλοιπο album, κάτι που ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και ανανεωτικό για κάποιον που τους παρακολουθεί στενά όλα αυτά τα χρόνια. Η απάντηση του ήταν ότι είχαν στα σκαριά κι άλλο κομμάτι ανάλογο με αυτό, γεγονός που με ώθησε να τον προτρέψω να συνεχίσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Ο κιθαρίστας αποδεχόμενος αυτή την τοποθέτηση, με έκανε να πιστέψω πως το επόμενο βήμα τους θα χαρακτηρίζεται από έντονες διαφοροποιήσεις.
Η συνέχεια του δίσκου, λοιπόν, δεν ακολουθεί αυτή την ηχητική ταυτότητα, παρά μόνο στο φοβερό “A Tapestry Scorned”. Στο υπόλοιπο album, οι Άγγλοι κάνουν όχι απλώς καλά, αλλά πάρα πολύ καλά αυτό που ξέρουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια: Αργόσυρτες συνθέσεις με υπνωτικές φωνητικές απαγγελίες και ομαλές εναλλαγές ρυθμών στις μακροσκελείς συνθέσεις τους. Αν σας κουράσει – όπως εμένα – τότε ή δεν είστε fan τους, είτε στα μάτια σας έχουν γίνει αρκετά προβλέψιμοι που ψάχνετε ποια είναι τα σημεία διαφοροποίησης με το παρελθόν, για να δικαιολογήσετε το να το ακούσετε ξανά. Αν, όμως, ακούτε MY DYING BRIDE, θα αποζημιωθείτε στο έπακρο με τις πιο μακροσκελείς αργόσυρτες συνθέσεις τους εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Επί της ουσίας το album δείχνει σαν να ξεκινά με το πιο γρήγορο – για τα δεδομένα τους – κομμάτι του δίσκου και προοδευτικά οι ταχύτητες μειώνονται μέχρι το τέλος το “Abandoned as Christ” να δημιουργήσει αυτή την ομιχλώδη αίσθηση που περικλείει κάθε ακρόαση ενός νέου δίσκου τους. Σύμμαχος η παραγωγή που είναι τραχιά, αναδεικνύοντας τις gloomy κιθάρες, που σφύζουν από μελωδικές γραμμές. Το βιολί του Shaun Macgowan όποτε εμφανίζεται γεμίζει ιδανικά τον ήχο τους, φτάνοντας στο σημείο να οδηγεί μοναδικά το “A Map of All Our Failures”.
Οι MY DYING BRIDE δεν επανασυστήνονται στο κοινό τους, αν και δύο από τα οχτώ μέρη του νέου τους album δείχνουν μια τάση επανακαθορισμού κάποιων βασικών αναφορών στον ήχο τους. Αν ενταχθούν αυτά τα στοιχεία και ομογενοποιήσουν το σύνολο των συνθέσεων τους, πιστεύω πως θα έχουν επαναπροσδιοριστεί με τον πλέον ιδανικό τρόπο, αναθερμαίνοντας το ενδιαφέρον όλων. Μέχρι την επόμενη φορά, ο χάρτης όλων των αποτυχιών σας περιμένει να τον ακούσετε. Αν σας αναγκάσει να τον μελετήσετε, τότε σας κέρδισε με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια και θα μείνετε άκρως ικανοποιημένοι! Το ερώτημα που θα’θελα να θέσω, όμως, είναι το εξής: Είστε ικανοποιημένοι από τις συνθέσεις ή από τη φόρμα που έχουν; Προσωπικά επειδή δε μου αρέσει καμμία είδους φόρμα, παρατηρώντας τις συνθέσεις είδα γι’άλλη μια φορά την αδυναμία τους να εξελίξουν μια ιδέα τους – το “Hail Odysseus” ξεκινάει με φοβερές εναλλαγές και καταλήγει ένα προβλέψιμο αργόσυρτο κομμάτι. Κι αυτό δε συνέβαινε στα early/mid 90s, κάτι που μου αφαιρεί το δικαίωμα να ψάχνω για άλλοθι σ’αυτή την αδυναμία τους. Μετά από τόσους δίσκους από το ’99 φοβάμαι πως είναι ανικανότητα…
7/10
Λευτέρης Τσουρέας
