Χρειάστηκε ένας αιώνας, για να δούμε στη χώρα μας το μεγαλύτερο συγκρότημα της Bay Area και γενικότερα του San Francisco. Ήμασταν όλοι εκεί, ο Γιώργος, ο Αργύρης, ο Φίλιππος, ο Στέλιος, ο Παπαευθυμίου, ο Χάρης, κάθε παλιοσειρά που ακούει Hard Rock με κριτήριο την αγάπη της για την μουσική. Ήμασταν περίπου 500 άτομα σε ένα σχεδόν γεμάτο κλαμπ. Που ήσασταν όλοι εσείς; Μήπως περιμένετε τους THERION, ACCEPT ή δεν ξέρω και εγώ τα άλλο; Σνομπισμός, ελιτισμός, γιατί με 27 ευρώ εισιτήριο και το καλοκαίρι μόλις να έχει τελειώσει, τα χρήματα έπρεπε να υπήρχαν. Μια μέρα λιγότερες διακοπές. Παλιότερα, αλλάζαμε διακοπές και γάμους για μια συναυλία. Σήμερα ο καλομαθημένος Έλληνας αρνείται να αλλάξει το πρόγραμμα του. Γιατί τελικά, τι χάσατε; Δύο σχήματα που αγαπάνε την μουσική, με δεξιοτέχνες μουσικούς, με πρόγραμμα σχεδόν 3 ώρες συνολικά, όταν οι PARADISE LOST δεν ξεπερνάνε τα 70 λεπτά και οι METALLICA ιδρώνουν για τη μιάμιση ώρα μαζί με τα σόλο. Δεν πειράζει, γιατί το “Rock n’ roll is gonna save the world” απευθύνεται σε όλους εμάς, που το αγαπάμε.
Ας πάμε τώρα να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε και να βάλουμε σε τάξη τι έγινε χθες. Σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών, όλοι συζητάγαμε, για το τι θα παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια μας. Απλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι καις ας είχαμε δει το DVD και ακούσει το πρόσφατο “Live at the Mystic”. Στις 21.00 την συναυλία άνοιξαν ΟΙ SPITFIRE. Κουιντέτο, με δύο κιθάρες, πλήκτρα και αρκετά πιο power metal απ’ ότι τους θυμάμαι, αλλά με πολύ καλή σκηνική παρουσία και υλικό που βασίστηκε στην τελευταία δουλειά τους με τα “Gates of fire”, “Die fighting”, “King of mountain”, “Hunter in the night”. Ένα καινούργιο τραγούδι, που συνάντησε την αποδοχή του κόσμου, αλλά και το “Lead me on” από το “First attack’ να με γυρνά στη Ριζούπολη το ‘86, όταν και το πρωτάκουσα. Επίσης τους βοήθησαν ο πολύ καλός τραγουδιστής (Νίκος Συράκος), ο πολύ καλός ήχος και η εκπληκτική κιθαριστική δουλειά (αναμενόμενο). Η πιο σκληρή κατεύθυνση που επέλεξαν, μπορεί να μην με αντιπροσωπεύει πλήρως, αλλά την υπηρετούν με ήθος, συνέπεια και πειστικότητα.
Η ώρα πλησίαζε 22.30 και η λιτή σκηνή δεν προετοίμαζε σε τίποτα, γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Οι Υ&Τ ξεκίνησαν με το “Black tiger” από το ομώνυμο άλμπουμ τους και τα χαμόγελα της ικανοποίησης δεν έφυγαν για όλη τη διάρκεια της συναυλίες, 2 ώρες και κάτι από τα πρόσωπά μας. Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, με ρυθμό πολυβόλου, “Hard times” το τσαμπουκαλεμένο και γεμάτο 80’s βρώμα και αλητεία, “Dirty girl”, ο εμπορικός να και με μικρή απήχηση ύμνος του “Rock n’ roll gonna save the world”, το «ξεχασμένο» “Rhythm or not”, ο Meniketti παντού: τραγουδιστής και lead κιθαρίστας που δεν άφηνε τον κόσμο σαν παγώσει και έπαιζε και τραγουδούσε με ψυχή. Εκεί κάπου στη μέση της συναυλίες, όλα τελείωσαν για μένα. Η προσωπική μου επιθυμία, το “Midnight in Tokyo” όχι απλά παίχτηκε, αλλά είχα την τύχη, όπως και όλοι όσοι παρευρεθήκαμε, να ακούσουμε το σχήμα να το παρουσιάζει με μια jazz–lounge εισαγωγή και στην πορεία να το εξελίσσει σε ένα heavy rock ύμνο, μια καταιγίδα, μουσικής, μελωδίας και στίχων με τον κόσμο, να συμμετέχει σε όλα. Τα μικρά προβλήματα με τη ντραμς του Mike Vanderhule καλύφθηκαν από τον επαγγελματισμό των Υ&Τ. Προς τιμή τους τίμησαν με τρία τραγούδια και το πρόσφατο πολύ καλό άλμπουμ τους το “Face melter” με το “Shine on” να ξεχωρίζει με το ρεφρέν του. Εκπληκτική η απόδοση στη μπαλάντα του “Winds of change”, τσαμπουκάς και συναυλιακό αίσθημα στο “Don’t bring me down”, “Meanstreak”, ανατριχίλες στο “Coming home”, χαβαλές και αίσθηση Καλιφόρνια στο “Summertime girls” που όπως είπαν δεν ήταν στο set list αλλά υπήρξε «παραγγελία» από κάποια κυρία στις πρώτες σειρές.
Επίδειξη σφιχτοδεμένου σχήματος και μουσικών ικανοτήτων στο “25hrs a day” από το πρώτο άλμπουμ τους, όταν ακόμα ονομάζονταν YESTERDAY AND TODAY. Μια αφιέρωση στον εκλιπόντα μπασίστα του σχήματος τον Phil Kennemore σ’ ένα blues instrumental , που έφερνε την σφραγίδα του Meniketti-κού βιμπράτο στην κιθάρα και μας έκανε να δακρύσουμε με την αισθαντικότητά του, δικαιώνοντας τη θέση του Meniketti και ως μεγάλου κιθαρίστα, εκτός σύνθετη και τραγουδιστή. Για τέλος κρατάνε κλασικά το βαρύ πυροβολικό τους και μας διέλυσαν με ένα υποδειγματικά εκτελεσμένο “Hurricane”. Ακολούθησε ένα solo drums αναγκαίο για να πάρουν ανάσες, ένα πολύ καλό “Eyes of a stranger”, το μοναδικό “I believe in you” με τον κόσμο να εκστασιάζεται, αλλαγή φωνητικών με τον Nyman σε rock n’ roll 
καταστάσεις και ακολούθησε η ώρα της κρίσεως με το “Forever” και την ανάσταση και των νεκρών, όταν όλοι, ακόμη και εγώ που δεν κουνιέμαι, ουρλιάζαμε κάθε στίχο. Το σχήμα αποχωρεί, εμείς παραμένουμε και φωνάζουμε. Απλανή μάτια, κούραση, αλλά στην ψυχή μας η μαύρη τίγρη ετοιμάζεται για την τελευταία της εφόρμηση. Το ξέρουμε, το νιώθουμε, το ζητάμε, με κάθε ικμάδα δύναμης. Για το τέλος τι άλλο από το “Resque me”. Απλά γυρνάω και το αφιερώνω στην Χ.Ο που είναι δίπλα μου και στους 4 μουσικούς μπροστά μου, που μου δείχνουν τον δρόμο, ενώ ο κόσμος μου, η χώρα μου, καταρρέει. Μια συναυλία παράδειγμα, υπόδειγμα, απόλαυση. Όσοι δεν ήρθατε απλά να ελπίζετε ότι όπως είπε ο Meniketti «μας πήρε πολύ καιρό αλλά θα ξανάρθουμε»… Εγώ προσωπικά χρειάστηκα μια καλή βάφλα με δύο μπάλες παγωτό σοκολάτα και πολύ Χ.Ο και ακόμη δεν έχω συνέρθει. Χαίρομαι που έζησα τα 80’σ, γιατί όσο και να ακούγεται ελιτίστικο, τότε οι μουσικοί ήταν μουσικοί και οι οπαδοί ήταν οπαδοί. Σήμερα στην κοινωνία της πληροφορίας, όλα αυτά εκλείπουν.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
