Μετά απ’ όλα αυτά που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό στο στρατόπεδο των QUEENSRYCHE, είμαι τόσο ξενερωμένος που δεν είχα καμία διάθεση να ακούσω τον προσωπικό δίσκο του Geoff Tate. Όταν μου ήρθε όμως στις αρχές του Σεπτεμβρίου, είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Ξεκινάω να παίζω το CD (τα mp3 δηλαδή) έχοντας πάρει την απόφαση για κανένα λόγο να μην πατήσω το skip και να δώσω τη δέουσα προσοχή σε κάθε τραγούδι, χωρίς προκατάληψη και χωρίς να αδικήσω προκαταβολικά το δίσκο. Ο λόγος που είχα αυτές τις σκέψεις, είναι ότι ακούγοντας το “American soldier” και ιδίως το “Dedicated to chaos”, δεν έφτασα μέχρι το τέλος καν. Τα πέταξα από τα χέρια μου λες και είχα πιάσει σκατά… Μετά το τέλος της ακρόασης, αναρωτήθηκα πώς τα κατάφερα… Θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα που μπόρεσα και άκουσα αυτό το χάλι. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω ποιες είναι οι διαφορές του από το “Dedicated to chaos”, το “Tribe” ή το “Q2K”. Άκουγα τον Tate να λέει ότι ήθελε να είναι ένας καθαρά rock δίσκος, διαφορετικός από αυτούς που έκανε με τους ‘RYCHE. Σε κανένα σημείο δεν διαπίστωσα κάτι διαφορετικό. Οι συνθέσεις έχουν ένα ακαθόριστο ύφος και πάντα σε αφήνουν με την απορία, πως κυκλοφορεί τέτοια τραγούδια, που πάντα μου φαίνεται ότι κάτι λείπει. Έπρεπε να φτάσω στο προτελευταίο κομμάτι, το “Changes”, που είναι μία πραγματικά καλή μπαλάντα, για να πω ότι άξιζε τον κόπο που μπήκα στη διαδικασία να ακούσω το δίσκο. Ακόμα και το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, που παραδοσιακά μέχρι πριν από κάποια χρόνια, ήταν διαμάντι, εδώ πέρα απογοητεύει οικτρά… Δεν με ενδιαφέρει αν ο Tate είτε στη σόλο καριέρα του θέλει να εξερευνήσει γκρουπ σαν τους U2 ή τους PEARL JAM ή οποιονδήποτε άλλο. Με ενδιαφέρει να το κάνει καλά. Και το τελικό αποτέλεσμα και στο “Dedicated…” και στο σόλο άλμπουμ του, είναι αξιοθρήνητο. Το ομώνυμο σόλο άλμπουμ του, πριν από 10 χρόνια, μπορεί να μην ήταν σούπερ, έδειχνε όμως τη διάθεση ενός καλλιτέχνη να εξερευνήσει μουσικές που δεν μπορούσε να εξερευνήσει με τους QUEENSRYCHE. Τώρα, βγάζει μία λογική συνέχεια, ενός πλήρως αποτυχημένου δίσκου.
Προσπάθησα να ακούσω το δίσκο πολλές φορές πλέον. Δουλεύοντας, οδηγώντας, βλέποντας τηλεόραση, απλά ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, Σαββατοκύριακα, καθημερινές… Το αποτέλεσμα ήταν στάνταρ απωθητικό. Σκοπός μου ήταν να βάλω 1/10. Κάνοντας όμως συνέντευξη με τον Tate και μιλώντας για παραπάνω από μία ώρα, εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι παρά το ότι όλα αυτά που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες είναι τραγικά, εκείνος μου έδειξε για μία ακόμη φορά τον συγκροτημένο χαρακτήρα του και προέβαλλε λογικά επιχειρήματα. Αποφάσισα να διπλασιάσω το βαθμό. Αλλά και να μην τον ξανακούσω. Πάλι με τα άλμπουμ πριν το “Promised land” θα τη βγάλουμε…
Όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυν: “Αυτόν το δίσκο να τον προσφέρετε σε όποιον μισείτε. Μόνο έτσι θα σας μισήσει κι αυτός”!!!
2 / 10
Σάκης Φράγκος
