Κανόνας No. 1: Η ποιότητα των δίσκων των DOWN πάει αντιστρόφως ανάλογα με τη χρονολογική σειρά που κυκλοφόρησαν… “NOLA” αξεπέραστο, “A Bustle in Your Hedgerow” πανάξιος διάδοχος, “Over the Under” εύκολα στο top-20 για το 2007. Δεκτές γίνονται μόνο οι ενστάσεις όσων (που δεν είναι η πλειοψηφία) προτιμούν το δεύτερο, επειδή τον καιρό που βγήκε ήταν στις μαύρες τους και η εσωστρέφειά του τους σκλάβωσε. Βιώματα και αντικειμενικότητα ποτέ δεν έκαναν παρέα όμως, οπότε πάμε παρακάτω! Η όλη βαβούρα με τα τέσσερα EPs δεν μου έκατσε καλά εξαρχής. Γιατί βρε αδέρφια να μη μαζέψετε τα καλύτερα κομμάτια απ’ όλα και να μας δώσετε ένα δίσκο; Ο λογικός θα απαντούσε σε εμένα τον καχύποπτο fan boy (πρέπει να υπάρχουν και τέτοιοι), πως κάθε EP θα έχει και το δικό του ύφος, άρα γιατί να ρισκάρουν την ομοιογένεια ενός δίσκου; Τέλος πάντων, αυτά τα γιατί οι DOWN ως γνωστόν τα γράφουν στα balls τους, επομένως αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο (;).
Κανόνας No. 2: Τα balls των DOWN ζυγίζουν όσο και τα balls ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού του δήμου Περιστερίου (μόλις δημοσιευθεί θα μαζευτούν 100 δικάβαλα μηχανάκια κάτω από το σπίτι μου!). Ενστάσεις εδώ δε γίνονται δεκτές και επειδή και οι ίδιοι το ξέρουν πως ισχύει, «τύλιξαν» την κυκλοφορία του EP και τα σχετικά με ένα ψαρωτικό πέπλο! Δηλώσεις για μια άκρως doom κατεύθυνση που προσκυνά τους BLACK SABBATH, εγκλεισμός για ακόμη μία φορά στα “Nodferatu’s Lair” (studio του Anselmo), αινιγματικός τίτλος και επιβλητικό εξώφυλλο. Επιβλητικά είναι και τα riffs του εναρκτήριου “Levitation” αλλά ας μην είμεθα βιαστικοί…Το “Witchstripper” δικαιολογημένα βγήκε και σε video clip, μιας και η μικρή του διάρκεια, το ανεβαστικό riff και το απλοϊκό ρεφρέν το καθιστούν ευκολομνημόνευτο, χωρίς να είναι η απίστευτη σύνθεση… Ακολουθεί το “Open Coffins” που ανασταίνει και νεκρούς, μιας και μιλάμε για την καλύτερη σύνθεση του EP για πλάκα… Αν μου έλεγες με τι tempo θα συνόδευα μια κατάρα σίγουρα θα διάλεγα κάτι αργόσυρτο, και το “The Curse Is a Lie” δικαιολογεί τον τίτλο του, με τον doom ρυθμό του και το χεβιματαλλικό riff του στη μέση… Το EP κλείνει με τα “This Work Is Timeless” που χάνει σε συνοχή μιας και είναι σαν να ακούς σκόρπια riffs, και “Misfortune Teller” που πάνω κάτω όλοι γνωρίζουμε μιας και ήταν το πρώτο κομμάτι που δόθηκε στη δημοσιότητα (αρκετά καλό αλλά όχι εννιάλεπτο έπος που διαβάζω από εδώ και από εκεί, ένα κανονικό πεντάλεπτο κομμάτι είναι ρε groupies!).
Κανόνας No. 3: Επαληθεύονται οι δύο προηγούμενοι κανόνες; Ο πρώτος ναι (αν μπορούμε να συγκρίνουμε δίσκους με EP), μιας και σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνά σε ποιότητα καμία από τις προηγούμενες δουλειές τους και για τον δεύτερο είπαμε, ενστάσεις απορρίπτονται! Οι DOWN μου δίνουν την εντύπωση πως ήθελαν να μας δώσουν ένα «ακατέργαστο διαμάντι». Το ακατέργαστο του πράγματος όμως θαρρώ πως είναι καλύτερο να βγαίνει πιο φυσικά και όχι ως ένα σημείο επιτηδευμένα. Η «χύμα» παραγωγή δεν ενοχλεί, τα riffs είναι προβλεπέ καλά και αρκετά, αλλά η συνοχή τους σε φάσεις θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Όσο για τα «ακατέργαστα» επίσης φωνητικά του Anselmo, είναι υπέρ της μπάντας σαν κίνηση το ότι δεν τα επεξεργάστηκαν στο studio για να βγουν αψεγάδιαστα, αλλά από την άλλη Anselmo είσαι, μπορείς (;) και καλύτερα! Άρα μετά από όλα αυτά, σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με διαμάντι… Ή καλύτερα, οι fan boy – δες θα προσκυνήσουν τυφλά (αυτοί που όταν ο roadie κάνει soundcheck το ταμπούρο αναφωνούν «ωωωω» λες και άκουσαν το καλύτερο drum solo της ζωής τους), και οι πιο συνεσταλμένοι θα γουστάρουν αλλά δε θα καυλώσουν όπως παλιότερα. Choose your side, έχουμε 3 EPs ακόμα…
7,5 / 10
Υ.Γ. Τον Rex Brown στο μπάσο, έχει αντικαταστήσει ο Pat Bruders των CROWBAR.
Βασίλης Γκορόγιας
