Ας ξεστραβωθούμε λίγο γιατί οι «οχτροί» ούγκα – μπούγκα μας ανεβάζουν, «περιορισμένης ευθύνης» μας κατεβάζουν, αλλά μετά έχουν καθαρή συνείδηση να πάνε να ακούσουν την Πάολα να γαβγίζει… Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Ορφέας (όχι ο δικός μας του Rock Hard!), γιος της μούσας Καλλιόπης, μέγας μουσικός – ποιητής και τσιμπημένος – παντρεμένος με την Ευρυδίκη (όχι την τραγουδίστρια ξεκολλάτε!). Αυτή σε μία «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» φάση της δεν πρόσεξε και τσιμπήθηκε από ένα ερπετό, στέλνοντάς την μία βόλτα από τον Άδη. Οργισμένος ο Ορφέας από τον χαμό της, τα πήρε κρανίο και άρχισε να παίζει την πιο σπαρακτική μουσική, πείθοντας ακόμη και τους ίδιους τους Θεούς να αφήσουν την αγαπημένη του να επιστρέψει στον «πάνω όροφο» υπό μία προϋπόθεση : Όσο θα την συνόδευε προς τα πάνω, να μη γύριζε ούτε στιγμή να θαυμάσει τα κάλλη της μέχρι να φτάσουν! Τυφλωμένος ο Ορφέας από την αγαμία… εεε το πάθος, δεν άντεξε, γύρισε και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε για πάντα, με τον Μονόλιθο να σκεπάζει τον τάφο της αποτρέποντας ακόμη και τον Hulk να τον σηκώσει! Πως λέμε όταν ακούμε έναν δυνατό δίσκο ότι φάγαμε κεραμίδα στο κεφάλι; Ε, τότε οι SYLOSIS βάλθηκαν να μας πετάξουν τον ίδιο τον Μονόλιθο και για καλή μας τύχη το καταφέρνουν!
Αν το όνομά τους δε σας λέει τίποτα ή οι παλιότερες δουλειές τους δεν σας έπεισαν πως μπορούν να πρωταγωνιστήσουν, αυτή είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναθεωρήσετε για τους άγγλους. Η ταμπέλα του metalcore κολλάει εδώ, όσο και οι συζητήσεις περί ποίησης σε καφενείο την ώρα που όλοι βλέπουν Ολυμπιακό – Παναθηναϊκό! Η λέξη είναι μία… θρας, thrash, THRAAASH! Με συνεχείς εναλλαγές στις ταχύτητες, μονδέρνο αλλά συνάμα retro, επικό και σκοτεινό χαρακτήρα, «αντρίκιες» μελωδίες, εκτελεστική δεινότητα, μα πάνω απ’ όλα κιθάρες που αν ξοδέψουν περιττή νότα θα αυτοκαταστραφούν! Λατρεύω τους δίσκους που με βάζουν να εξασκώ όλες τις τεχνικές στην air guitar μου (πάτε κόντρα;), και τούτον εδώ όσες φορές και να τον ακούσω δε θα αποφύγω τις cool πόζες (για εμένα), καραγκιοζιλίκια (για την ανθρωπότητα!). Το να ξεχωρίσω συνθέσεις είναι σα να προσπαθώ να διαλέξω το καλύτερο υλικό στον μουσακά… Θα τον φας όπως είναι, άρα θα τον ακούσεις μονοκοπανιά! Μη σας ξενίσει η μεγάλη του διάρκεια (70 λεπτά), η ροή του είναι τέτοια που τα κάνει να φαίνονται 30! Η λατρεία στο Bay area thrash είναι εμφανής, αυτή στους METALLICA ακόμη μεγαλύτερη, οι βιρτουοζέ κιθάρες τιμούν και με το παραπάνω τον μέγιστο Chuck Schuldiner και οι διάσπαρτες μελωδίες έχουν αυτό τον μοναδικό PARADISE LOST χαρακτήρα που σηκώνει την τρίχα κάγκελο ακόμη και αν κάνεις μπάνιο!
Η αλήθεια είναι πως οι SYLOSIS δεν μου γέμιζαν το μάτι με τις προηγούμενες δύο δουλειές τους. Τίμιοι σαφώς και με πολλές δυνατότητες, αλλά τέτοια εξέλιξη δεν περίμενα να ακούσω, πόσο μάλλον μετά από μόλις ενάμιση χρόνο από το προηγούμενο “Edge of the Earth”. Για να βιάστηκαν όμως τόσο κατάλαβαν και οι ίδιοι πως αυτό το «κτήνος» έπρεπε να ξαμοληθεί στην ώρα του και ορίστε τα αποτελέσματα. Μη κάνετε το λάθος και αγνοήσετε αυτό τον δίσκο. Αφορά πολλούς εκεί έξω και αν του δοθεί η απαραίτητη προσοχή θα τον δούμε σε πολλές λίστες στο τέλος της χρονιάς. Η περιγραφή του Chris Adler drummer των LAMB OF GOD τα λέει όλα: «Είναι ένα μικρό μυστικό. Το “…and Justice for All” των METALLICA και το “Symbolic” των DEATH απέκτησαν μωρό. Το παράτησαν σε μία μάντρα και εκεί ξεχάστηκε. Τρεφόταν με μέταλλο και έπινε βενζίνη μέχρι να απελευθερωθεί και να αρχίσει να σκοτώνει.» Και κάτι τελευταίο… Αν ήμουν ο Άδης και οι SYLOSIS ο Ορφέας, μόνο το μελαγχολικό κλείσιμο του “Enshrined” να μου έπαιζαν (από το 11:35 και μετά), θα τους έδινα την Ευρυδίκη αρκεί να μου χάριζαν το CD. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟΙ!!!
8.5/10
Βασίλης Γκορόγιας
