Όσο και αν φαντάζει απίστευτο, πέρασαν είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια, που ο αγαπητός Christopher Johnson και το δημιούργημά του, το τέρας που βρυχάται ή το αλλιώς επονομαζόμενο και ως «Θηρίων», βρίσκεται στις επάλξεις της μεταλλικής σκηνής, κερδίζοντας τόσα χρόνια κάτι παραπάνω απ’ ότι τα χρήματα μπορούν να προσφέρουν. Το σεβασμό και τη φήμη μιας από τις επιδραστικότερες και πιο πρωτοποριακές μπάντες που έβγαλε ποτέ ο χώρος μας.
Δεν το κρύβω ότι τρέφω αμέριστο σεβασμό στην προσωπικότητα του Christopher και τον θεωρώ από τους πιο τίμιους μουσικούς που έχω συναντήσει στην ζωή μου. Ο «κόκκινος δράκος» όσα χρόνια και αν πέρασαν, όσο και αν άλλαξε τα μουσικά του χρώματα, ακόμα πετά με το ίδιο πάθος και ξερνά μια πανδαισία από μουσικές φωτιές.
Μετά από είκοσι πέντε χρόνια, ήρθε η στιγμή να αφήσει το «Θηρίων» να ξεκουραστεί και να προχωρήσει μόνος του στα απόκρυφα μονοπάτια του μουσικού μυαλού του. Ναι αυτό είναι το τέλος μιας πορείας και το ξεκίνημα μιας άλλης. Μιας άλλης η οποία φαντάζει πέρα για πέρα ελκυστική.
Στο τελευταίο αντίο, δεν θα μπορούσαμε να μην ήμασταν εκεί, να παρακολουθήσουμε για άλλη μια φορά, αυτό που μόνο οι THERION μπορούν να παρουσιάσουν πάνω στην σκηνή. Οι πληροφορίες μίλαγαν για χαμηλή προπώληση, αλλά μέχρι την ημέρα της συναυλίας ελπίζαμε ότι τελικά ο κόσμος θα τιμούσε αυτή την μπάντα κόσμημα.
Λίγα λεπτά πριν της 8.00, η πρώτη support μπάντα της βραδιάς, οι Ισπανοί ANTALGIA, ανεβήκαν στην σκηνή. Πρόκειται για μια καινούργια μπάντα η οποία μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της με τον τίτλο “Perception of Reality”. Για την επόμενη μισή ώρα και κάτι ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ζεστάνουν τα περίπου 200 έτοιμα που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στο κλαμπ και μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν. Ειλικρινείς και τίμιοι, παρουσίασαν με τον καλύτερο τρόπο τα τραγούδια τους, χωρίς λαθάκια και φάνηκαν αρκετά δεμένοι. Έχουν επίσης έναν πάρα πολύ καλό drummer και μια πολύ καλή τραγουδίστρια, της οποίας η φωνή είναι «ζεστή» και έχει αρκετές δυνατότητες. Φάνηκαν να σαστίζουν με το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού και η αντίδραση τους ήταν ένα τεράστιο ζωγραφισμένο χαμόγελο στα πρόσωπα τους.
Το κοινό όντως ήταν πολύ θερμό και έδειχνε ότι θα περνάγαμε μια αξέχαστη νύχτα. Ευχόμαστε το καλύτερο για τους ANTALGIA και συνιστώ να ρίξετε μια ακρόαση στο ντεμπούτο τους μιας και στο symphonic prog metal που παίζουν τα παιδιά είναι αρκετά αξιοπρεπές.
Μετά από ένα δεκάλεπτο διάλειμμα ακολούθησε το δεύτερο support της βραδιάς οι Γάλλοι ELYOSE. Αν και ο κόσμος τους χειροκρότησε, και στο κλαμπ υπήρχαν περίπου 600 με 700 άτομα στο τέλος της εμφάνισης τους, εμένα δεν με κέρδισαν καθόλου. Όχι δεν είμαι κλειστόμυαλος, και δεν έχω τίποτα με τους electro ήχους, αντίθετα θα έλεγα. Αλλά αυτό που μας παρουσίασαν οι Γάλλοι φίλοι μας, ήταν πέρα για πέρα αδιάφορο. Τα φωνητικά της ελαφρά ντυμένης τραγουδίστριας ήταν τόσο μονοδιάστατα (και εκνευριστικά σε σημεία) όσο και η μουσική του συγκροτήματος. Θα αισθανόμουν καλύτερα αν μια τέτοια μπάντα ήταν support στους EVANESCENCE για παράδειγμα παρά στους THERION. Όπως και να έχει, ήταν από τα πιο βαρετά 40λεπτα της ζωής μου και σε καμία περίπτωση δεν συνιστώ το ντεμπούτο τους, το “Theogyne” μια και υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα εκεί έξω για να ασχοληθείτε. Θέλει πολλά κότσια να παίξεις electro metal και να τα καταφέρεις και δυστυχώς οι ELYOSE δεν τα έχουν.
Γιώργος Καραγιάννης
Η ώρα έχει πάει μόλις 21.40 και υπό τους ήχους του “O Fortuna” του Carl Orff, η σκηνή γεμίζει από τη Σουηδική all opera metal επίθεση. Σε αντίθεση με τα διάφορα NIGHTWISH – EPICA υβρίδια, εδώ μιλάμε για έναν αυτοδίδακτο μουσικό που υλοποίησε το όραμά του και το υποστηρίζει πολλά χρόνια τώρα. Η μορφή του Christopher Johnsson θύμιζε περισσότερο αστό του 19ου αιώνα παρά έναν μεταλλικό υπερεγκέφαλο και μαζί με τον επιβλητικό Thomas Vikström και την πολύ “poser” εμφάνισή του δέσποζαν στη σκηνή. Τα ντραμς στα δεξιά, στα αριστερά τα πλήκτρα και στο κέντρο και πίσω το βάθρο στο οποίο εναλλάσσονταν οι τρεις τραγουδιστές, ο Thomas Vikström η Lori Lewis και μια τρίτη τραγουδίστρια έδιναν μια θεατρική αίσθηση και προϊδέαζαν τους μυημένους, για την νύχτα μουσικής ευδαιμονίας που θα ακολουθούσε.
Το setlist βασίστηκε πολύ στο νέο, εκπληκτικό, άλμπουμ τους, “Fleurs de mal”, που έδειξε ότι η Γαλλική γλώσσα, δεν αποτελεί εμπόδιο όταν υπάρχει έμπνευση. Το τίμησαν με τα “Poupée de Cire”, “Poupée de Son Une Fleur Dans le Cœur” και “J’ai le Mal de Toi”. Το σχήμα έδωσε πολύ χώρο στην Lori Lewis που μάγεψε με τη φωνή της, κάποιοι θα πουν το ίδιο και για την παρουσία της και την άνεση της. Αντίστοιχα ο Thomas Vikström απλά έκανε τα πάντα, από βρυχηθμούς έως τον κλασσικό βαρύτονο. Τον ακούσαμε σε όλα τα είδη και πραγματικά μετά τον Mats Leven είναι η καλύτερη επιλογή για κύριος τραγουδιστής. Μουσικά την παράσταση έκλεψε ο κιθαρίστας Christian Vidal, με τη neo shredding τεχνική του αλλά και οι δισολίες που έφεραν στο νου κλασικές UFO σκηνές και ήχους. Δεμένοι, με καλό ήχο και διάθεση, για 2 και κάτι ώρες, δεν λυπήθηκαν ψυχή. Οπερετικά φωνητικά, heavy metal, ακουστικές στιγμές, όλα σε ένα μοναδικό χαρμάνι. Η μουσική των THERION αποτελεί μια όαση σε εποχές ρετρομανίας. Είναι πρωτότυπη και όταν αντιγράφει ή δανείζεται είναι από την κλασική αλλά και το μιούζικαλ, το καμπαρέ, εξίσου με το κλασικό heavy metal και απενοχοποιεί τον «μεταλά», που ακούει «κλασική» μουσική. Αηδίες… Είναι απλά καλοπαιγμένη μουσική, πομπώδης, με επιρροές από όπερα/μιούζικαλ και αυτή την αίσθηση της θεατρικότητας που συντηρούν και υποστηρίζουν όλοι οι συνεργοί που συμμετέχουν. Ένα σχήμα που έχει περάσει από το στάδιο του απλού metal σχήματος, σε μια πιο δραματουργική-θεατρική επί σκηνής παρουσία.
Ο ήχος αρκετά καλός και βοήθησε στην απόλαυση των μουσικών. Η έλλειψη σόλο πέραν όσων υπηρετούσαν τα τραγούδια, εξυπηρέτησε στο να μην κουραστεί ο κόσμος. Στιγμές σαν το “J’ai le Mal de Toi” με τον Thomas Vikström και την Lori Lewis σε έναν «σπαρακτικό» μουσικό διάλογο, έδωσαν άλλο νόημα στην εμφάνισή τους. Στο “The Flight of the Lord of Flies” φάνηκε απλώς πόσο έχουν προοδεύσει σαν εκτελεστές, ενώ η δυναμική των “Gothic Kabbalah”, “The Rise of Sodom and Gomorrah” σάρωσε και την τελευταία εστία αντίστασης στο Gagarin. Αν και τελευταία συναυλία για αρκετά χρόνια, όπως μας είπαν είχε μόνο λίγες εκπλήξεις. Μια ακουστική εκτέλεση του “Lemuria” που μάγεψε την αίθουσα, δύο encore με το “To Mega Therion” να θυμίζει από που ξεκίνησαν όλα και τον κόσμο να φεύγει με χαμόγελο ικανοποίησης. Αναπολώντας το τέλος αυτής της πρώτης περιόδου των THERION, κρατώ στα χέρια μου, μάλλον… έκανα δώρο το άλμπουμ τους στην καλύτερη παρέα που μπορεί αν έχει κανείς για συναυλίες, αφού δεν μας έπαιρνε για βάφλες, γιατί έπρεπε να γυρίσουμε και σπίτια μας. Στηρίξτε την προσπάθεια ανθρώπων σαν τον Johnsson που σε πείσμα των εταιριών αυτοχρηματοδοτεί τα άλμπουμ, που αποτελούν γι’ αυτόν καλλιτεχνικό όραμα,. Στηρίξτε το όραμα της ελευθερίας της έκφρασης, στηρίξτε την ελευθερία σας. Τους περιμένουμε, με την Χ.Ο, σε μερικά χρόνια, με τη metal όπερα αυτή τη φορά, που όπως υποσχέθηκε, θα ετοιμάσει ο Christopher Johnsson. Απλά μια MegaTherion νύχτα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
