Οι Σουηδοί retro metallers GRAVEYARD, επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, όντας πλέον μέλος της Nuclear Blast. Μεταγραφή σταθμός για την εταιρεία, που έχει στα χέρια της την μεγαλύτερη ελπίδα στο συγκεκριμένο ιδίωμα πέραν των SPIRITUAL BEGGARS. Η αγάπη τους για τα 70’s είναι και το τελευταίο κοινό στοιχείο μεταξύ τους. Για τους GRAVEYARD οι επιρροές έχουν σε μεγάλο βαθμό και στοιχεία από τη σκηνή του Seattle, κύρια λόγω της ομοιότητας της φωνής του Joakim Nilsson με τον Chris Cornell. Επίσης προτιμούν μια πιο «χαλαρή» μουσική προσέγγιση, με τα κρεσέντο να έρχονται μέσα από πλήκτρα και μακρόσυρτα σόλο και όχι με το καλπάζον μοντέλο των SPIRTUAL BEGGARS. Η ατμοσφαιρική προσέγγιση τους βρίσκει την καλύτερη έκφραση της σε τραγούδια σαν τα “Slow Motion Countdown” και την PROCOL HARUM- ANIMALS αισθητική τους που ξεσπά από τα μέσα του τραγουδιού. Δεν λείπουν βέβαια και οι πιο «γρήγορες» και γεμάτες ένταση στιγμές σαν τα “Industry Of Murder”, “Endless Night”. Συνολικά μιλάμε για ένα σχήμα που πατάει γερά στην γεμάτη Hammond 70’s περίοδο, ενώ ακούμε και πιο σκληρές επιρροές σε τραγούδια σαν τα “Seven Seven”, με τις AEROSMITH, Joplin, BLUE CHEER επιδράσεις να «ξεχειλώνουν» το γεμάτο ρυθμό και αίσθημα τραγούδι.
Η Αμερικάνικη αλλά και Ευρωπαϊκή ροκ παράδοση του τέλους των 60’s και της αρχής των 70’s είναι εδώ παρούσα, ακμαιότατη και με δυνατές συνθέσεις. Ακούστε την κιθάρα στο The “Suits, The Law & The Uniforms”, με το βιμπράτο της, λες και έχει βγει από τα άλμπουμ των JEFFERSON AIRPLANE, Jimi Hendrix. Μιλάμε για αυθεντικό hard rock συναίσθημα και ρυθμικές αναζητήσεις, που εδώ και καιρό είχαμε σταματήσει να περιμένουμε από Ευρωπαίους μουσικούς. Κιθαριστικά σόλο και Hammond μαζί με τα παραδοσιακά «γρέζα» φωνητικά του ιδιώματος, το καθιστούν μια απαραίτητη αγορά για κάθε φίλο του ιδιώματος. Επιρροές από THIN LIZZY στο “Endless Night” μέχρι post rock Nick Cave–MADRUGADA στο “Hard Times Lovin”, όλη η σκηνή του ατμοσφαιρικού 70’s rock είναι εδώ. Αργές, βαριές, ελεγείες για το τέλος των πάντων, με έμφαση στις ματζόρε συγχορδίες και τα ανάλογα ακούσματα. Ο απόηχος των μελωδικών αλλά και σκοτεινών στιγμών των DOORS είναι εδώ, μαζί με την «εναλλακτική» προσέγγιση των CULT. Στο “Lights out” τα πνεύματα ωθούνται σε εκτόνωση, με τους ρυθμούς να ανεβαίνουν και την σκηνή να πηγαίνει πραγματικά προς μια Seattle εκτόνωση, με τραχιά riff και σόλο στο σόλο.
Παραδοσιακοί όσο και μεταμοντέρνοι, συνεχίζουν την 70’s παράδοση με τον δικό τους τρόπο σε ένα άλμπουμ που δύσκολα θα το κατέτασσα και ακόμη δυσκολότερα, θα το χαρακτήριζα heavy metal. Η αισθητική τους περιλαμβάνει την ψυχεδέλεια, το progressive rock, τα blues και τον ανεξάρτητο κιθαριστικό ήχο, όπως ορίστηκε στην Σκανδιναβία την δεκαετία του 2000 στο μέγιστο. Ένα χαρμάνι, ήχων και επιρροών με κοινό παρονομαστή , την μελωδικότητα, τη λυρικότητα, τον συναισθηματικά φορτισμένο κόσμο και την μουσικότητα, όπως αυτή επιτυγχάνεται μέσω της απλότητας, με τρανταχτό παράδειγμα το “20/20”. Σε λιγότερο από 40 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκούσε και ένα άλμπουμ βινυλίου, αναδεικνύουν την δυναμική τους ως σχήμα. Ούτε γεμίσματα, ούτε διασκευές, απλά καλή, με ψυχή, μουσική. Ένα άλμπουμ που τους τοποθετεί στην πρωτοπορία του retro metal/hard rock ιδιώματος και προβληματίζει, για την δυνατότητα τους, να είναι τόσο ευρηματικοί στην επόμενη δουλειά τους.
8,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
