Τι θέλουμε από τους SOUNDGARDEN εν έτει 2012 και μετά από 16 χρόνια δισκογραφικής απουσίας; Οι περισσότεροι θα πουν ένα “Batmotorfinger” vol. 2 και καθάρισαν… Ωραία, αυτόματα ο δείκτης του ποντικιού πάει πάνω δεξιά στο μικρό παραθυράκι με το x και η «αποψάρα» μου θα χαθεί εις την αρχειακή άβυσσο του τέρατος που λέγεται Ίντερνετζζζ!! Καταλαβαίνω τη φανατίλα σας αλλά ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους πως σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι. Κανέναν δε νομίζω να χάλασε η είδηση περί νέου δίσκου και στο μόνο που πρέπει να εστιάσουμε είναι στο αν θα ακούσουμε καλά, ROCK ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ! Επίσης, οποιεσδήποτε συγκρίσεις με τη δισκογραφία του παρελθόντος κρίνονται άτοπες, μιας και το χρονικό κενό είναι εξαιρετικά μεγάλο μεταξύ προηγούμενου και τωρινού. «Με λίγα λόγια μεγάλε μας λες να το αντιμετωπίσουμε ως ντεμπούτο»! Χο χο, αν το πιστεύετε όντως αυτό, τότε θα αναστηθεί ο Kurt Cobain και θα σας ρίξει φάσκελο για παραδειγματισμό! Τα πράγματα είναι απλά… Μπορούμε να έχουμε έναν καλό rock δίσκο;
Με το που μπαίνει το AC/DC riff του “Been Away Too Long” να τη η χαμογελάρα… Τίποτα το εξωφρενικό αλλά αυτό που θέλω για να περάσω καλά. Ο δίσκος όμως έχει άλλα 12 κομμάτια, επομένως τι στο καλό γίνεται εδώ μέσα; Ούτε κρύο, ούτε ζέστη! Για να σας διευκολύνω, το πρώτο μισό του δίσκου μου ακούγεται μιααα χαρά. Το “By Crooked Steps” με το sing along ρεφρέν του, ο τσιφτετελέ oriental ρυθμός του “A Thousand Days Before” και μπαλάντες όπως το “Bones of Birds” με τη χαρακτηριστική βραχνάδα του Cornell, είναι συνθέσεις που με κάνουν να νιώθω καλά, χωρίς να ψάχνω πολλά. Το δεύτερο μισό όμως το βαριέμαι! Όχι αφόρητα αλλά όταν ακούς κάποιο δίσκο και παράλληλα πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει άλλα πέντε πράγματα, τότε τι συμπέρασμα βγάζεις; Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για μία πατάτα και μισή αλλά SOUNDGARDEN είσαι, μπορείς να γράψεις και καλύτερα κομμάτια από τα “Attrition”, “Worse Dreams” και “Eyelids Mouth” για παράδειγμα.
Πολλοί ίσως βρουν το δίσκο άνευρο αλλά δεν έχει νόημα να περιμένουμε νεύρο από αυτούς λες και είναι 25 χρονών. Το θέμα είναι πως θέλουμε νιώσιμο, ακόμη και αν παίζουν την πιο γλυκανάλατη μπαλάντα! Εκεί ακριβώς χάνει ο δίσκος, μιας και σου δίνει την εντύπωση πως ΟΚ, πάρθηκε η απόφαση για το reunion (δεν ξανακάθομαι να ψάξω λόγους για κανέναν τους!), ας μπούμε στο studio και κάτι καλό θα προκύψει! Μόνο που αυτό το καλό θέλει και να το νιώθεις για να γίνει καλύτερο και εκεί ακριβώς δεν πείθουν. Βλέπεις τους ALICE IN CHAINS τι επιστροφάρα έκαναν με το “Black Gives Way to Blue” και ξέρεις πως κάθε νότα γουστάρουν που την παίζουν, κάνοντάς μας να περιμένουμε το νέο τους δίσκο με τρεχάμενα σάλια… Και εδώ χωράνε συγκρίσεις, μιας και οι δύο περιπτώσεις έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Επειδή όμως «ούγκανοι» είμαστε όταν πρέπει, δε θα κάνουμε διαγωνισμό για το ποιος την έχει μεγαλύτερη. Απλά με το “King Animal” οι SOUNDGARDEN μας δίνουν ένα δίσκο που μπορείς να τον πεις και καλό αλλά δε φτάνει για την κλάση τους. Όσοι από την άλλη υποστηρίζετε πως είναι πολύ καλός έως και δίσκαρος, να σας δω του χρόνου τέτοιο καιρό τι θα λέτε!
6 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
