a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The rack” – ASPHYX
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Robert Kampf/Harry Wijering
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, μπάσο – Martin Van Drunen
Κιθάρες – Eric Daniels
Drums – Bob Bagchus
Η ιστορία μας ξεκινάει, στα 1987. Στη πόλη Oldenzaal της Ολλανδίας, ιδρύονται οι απόλυτα λατρεμένοι death metal θρύλοι του γράφοντος. ASPHYX. Όνομα δυνατό, απλό και απέριττο. Σκοπός τους, το να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του νεογνού-προς-ανερχόμενου death metal και του doom metal. Έτσι, μετά από μια σειρά demos (“Crush the cenotaph”, ”Mutilating process”) με τον κύριο Theo Loomans στο μπάσο και στα φωνητικά, καταλήγουν σε έναν έτερο κύριο. Ο λόγος για τον Martin Van Drunen, που ήδη είχε στο βιογραφικό τους οδοστρωτήρες των συμπατριωτών τους PESTILENCE: “Malleus maleficarum” (1988) (ΠΟΝΟΣ) “Consuming impulse” (1989) (ΦΟΝΟΣ). Σαν να λέμε, ο κατάλληλος άνθρωπος στη κατάλληλη θέση. Στους PESTILENCE θα αναλάμβανε ο Patrick Mameli εν τέλει φωνητικά, και γυρνώντας στα δικά μας, στις 13 Απριλίου 1991, πριν 30 ολάκερα χρόνια, θα δει το φως της ημέρας το “The rack”.
Μπαίνει η ατμοσφαιρική εισαγωγή του “The quest for absurdity”….και δώστου “Vermin” να στρώσεις χαρακτήρα! “HORDES OF DISGUST, HUNGERS, HASTY ROAMING AT NIGHT” ουρλιάζει ο λατρεμένος ψηλός του Ολλανδικού death metal και τρέχουμε, δεν περπατάμε! Οδοστρωτήρας, με mid-tempo ξεσπάσματα, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Τα στακάτα “Diabolical existence” και “The sickening dwell” (μικρή αναφορά στην εισαγωγή του θα βρεις στο “Death…the brutal way”…και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!) διπλώνουν το σβέρκο στη μέση, και εν τέλει τον σκίζουν, με τα doom riffs που αποτελούν σήμα – κατατεθέν της μπάντας, να καταπίνουν τη ψυχή του ακροατή, αγκαζέ με το ελαφρώς πιο μελαγχολικό και μακροσκελές “Evocation”. Ο ισοπεδωτικός όλεθρος απαντάται στα “Wasteland of terror” (δίλεπτη σφαγή….αμάν, αμάν, αμάν!) και το instrumental “Ode to a nameless grave” που καταφέρνει με τα κοψίματα του να συναρπάσει μέσα σε μόλις 2 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Η ποικιλία η συνθετική των ASPHYX διαφαίνεται στο προσωπικό αγαπημένο κομμάτι του γράφοντα “Pages in blood”. Εχμ, συγγνώμη εννοούσα “PAGEEEEES IN BLOOOOOOD!”. Από το καταπληκτικό SLAYER-ικό riff του κουπλέ, στο στακάτο riff-ξεβίδωμα, στο γρήγορο ξέσπασμα, προτού κλείσει με το στακάτο riff, σαν μπουνιά και νοκ άουτ! Αλλά το μεγάλο φινάλε δείχνει από τι είναι φτιαγμένοι οι Ιπτάμενοι Ολλανδοί. “The rack”, διάρκειας 9 (εννέα, ολογράφως) λεπτών παρακαλώ…death/doom άνοιγμα και κλείσιμο, ανάπτυξη από τα mid-tempo στα γκαζωμένα riff και πίσω στα αργόσυρτα/έρποντα riffs με τη δίκαση να λυσσομανάει από κάτω, με όλες τις αλλαγές από riff σε riff να είναι ΚΑΤ’ΕΛΑΧΙΣΤΟΝ σεμιναριακού χαρακτήρα. Και έτσι, με τα τελευταία αργόσυρτα και θρηνητικά riffs, ο δίσκος κλείνει σαν ταφόπλακα στο στέρνο, μετά από μόλις 37 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα μουσικής.
30 χρόνια πέρασαν έκτοτε. Οι ASPHYX, έχοντας περάσει από 40 κύματα, και μια μακρά διάλυση-επανένωση, παραμένουν μια από τις πιο έντιμες, συνεπείς και δολοφονικές μπάντες της φουρνιάς τους (το δε φετινό “Necroceros” αποτελεί απτή απόδειξη αυτού!). Μέσα σε αυτά τα χρόνια, λοιπόν, το “The rack” μπορεί να κορδώνεται ότι είναι ένα από τα τελειότερα άλμπουμ Ευρωπαϊκού death metal, ειδικά εκείνου του death metal που μπαίνει έντονα στα χωράφια του doom metal και παντρεύεται μουσικά μαζί του (λέγε με WINTER – “Into darkness” και στα πιο πρόσφατα παραδείγματα, λέγε με HOODED MENACE). Αποτελεί κορωνίδα της δισκογραφίας των Ολλανδών, ιδανικότερο όλων των πιθανών εκκινήσεων καριέρας, και ένα από τα πιο ισοπεδωτικά ακούσματα που θα αγγίξουν τα αυτιά σας. Τελεία και παύλα.
ALTAR OF BLOOD, THE RAAAAAACK, ALTAR OF PAAAAAAIN!
Did you know that?
-Στίχοι γράφτηκαν από τον πρώην τραγουδιστή/μπασίστα, και γνώριμο από τις demo μέρες της μπάντας, Theo Loomans. Ο Loomans ανέλαβε όταν έφυγε ο Van Drunen, να σκίσει το λαρύγγι του στο “God cries” (1996) και το “Embrace the death” (1996). Μας άφησε νωρίς, δυστυχώς, δύο χρόνια μετά….ένα τρένο παρέσυρε το αμάξι του, που είχε κολλήσει στις ράγες. Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
-Θα είναι η μοναδική φορά που ο Robert Kampf θα αναλάβει παραγωγή στους ASPHYX, με την παραγωγή του “Last One On Earth” (1992) να αναλαμβάνει ο Harry Wijering. Επίσης, θα είναι η μοναδική φορά που ο Martin Van Drunen θα παίξει μπάσο σε οποιαδήποτε κυκλοφορία (συνήθειο από τη θητεία στους PESTILENCE).
-Η longbox έκδοση ξεδιπλώνει ιδανικά, το εμβληματικό εξώφυλλο του Axel Hermann, ο οποίος θα κοσμήσει με έργα του και τα εξώφυλλα των: “Last one on earth” (1992), “Asphyx” (1994), “God cries” (1996), “On the wings of inferno” (2000), “Deathhammer” (2012), “Incoming death” (2016) και “Necroceros” (2021).
-Το άλμπουμ έχει πολλάκις επανακυκλοφορήσει. Ωστόσο, μια από τις πιο πλούσιες επανακυκλοφορίες του ήταν του 2017 για τα 30 χρόνια ύπαρξης της μπάντας, από τη Century Media, σε digibook έκδοση διπλού CD. Στο πρώτο CD είναι ο δίσκος, και στο δεύτερο, είναι μια διασκευή του κάθε κομματιού κι από διαφορετικό καλλιτέχνη. Πιο αναλυτικά: “The quest of absurdity” (DAN SWANO), “Vermin” (GRAVE) “Diabolical existence” (DESASTER), “Evocation” (SKELETAL REMAINS), “Wasteland of terror” (COFFINS), “The sickening dwell” (DESERTED FEAR), “Ode to a nameless grave” (HOODED MENACE), “Pages in blood” (ENTRAILS), “The rack” (PURGATORY).
Γιάννης Σαββίδης
