Οι Γερμανοί ξανάρχονται… Αλλά στην προκειμένη η φράση δεν προκαλεί αισθήματα μίσους, κακίας, σιχάματος και αναθέματος, καθώς μιλάμε για μία απο τις πλέον αγαπημένες Γερμανικές metal μπάντες του ελληνικού κοινού, προσωπική αδυναμία και φυσικά ηγέτες (και ιδρυτές σε τεράστιο βαθμό) ενός ολόκληρου είδους, του power metal.
Και όχι απλά έρχονται, αλλά βγαίνουν κατευθείαν απο την κόλαση όπως λέει και ο τίτλος του 14ου κατά σειρά δίσκου των HELLOWEEN. Με τα 2 τελευταία άλμπουμ τους, το εξαιρετικό “7 sinners”, αλλά και το πολύ καλό “Gambling with the devil” η μηχανή είχε ξαναπάρει για τα καλά μπροστά και το “Straight out of hell”, προσωπικά το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Και για να δώ τον ήχο της μπάντας αυτή τη φορά, αφού και οι δύο προηγούμενοι δίσκοι είχαν κάτι διαφορετικό να δώσουν, χωρίς ωστόσο να χάνεται η ποιότητα, αλλά κυρίως για το πώς θα διαχειριστούν έναν εξαιρετικό δίσκο, μιας και η τελευταία φορά που κυκλοφόρησαν έναν τέτοιο πριν το “7 sinners”, ήταν με το “The dark ride” το 2000 και η συνέχεια ήταν το “Rabbit don’t come easy”.
Ο δίσκος λοιπόν, ηχεί σαν μία συνέχεια του “7 sinners” απο τη μία, χωρίς να είναι όμως αντιγραφή του από την άλλη, καθώς οι «κολοκύθες» πάνε τον πειραματισμό τους ακόμα παραπέρα.
Είναι ίσως το πιο μοντέρνο άλμπουμ της μπάντας, χωρίς ωστόσο να ξεχνάει τις ρίζες του, καταφέρνοντας να παντρέψει το χθες με το σήμερα με πολύ καλό τρόπο. Είναι επίσης απο τα πιο ποικιλόμορφα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, αφού θα βρούμε κομμάτια με στοιχεία απο hard/heavy rock, μέχρι μοντέρνο δυναμικό power metal (κάποια απο τα πιο γρήγορα και τσαμπουκαλεμένα σημεία τους των τελευταίων ετών), ενώ σε αρκετά σημεία ακουμπάνε και τον μοντέρνο Αμερικάνικο ήχο (κυρίως με κάτι κιθαρόμποτα ακόμα και downbeat… ναι), όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ενώ και η χρήση πλήκτρων είναι πιο αισθητή μεν, αλλά όση και όπου χρειάζεται δε, «δίνοντας» στα κομμάτια.
Μπερδεμένο δεν είναι; Μία επιγραμματική περιγραφή των κομματιών με τη σειρά που είναι στο δίσκο θα βοηθούσε.
Η αρχή γίνεται με το γνωστό ήδη “Nabatea” (πρώτο single και video του άλμπουμ), είναι ιδανική καθώς πρόκειται για ένα απο τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, με την full έκδοσή του στο άλμπουμ να αξίζει τα 7 λεπτά της διάρκειάς της.
Το “Worlds of war” που ακολουθεί διατηρεί το άλμπουμ σε καλά επίπεδα συνδυάζοντας το γρήγορο τυπικό αγαπημένο power των HELLOWEEN στην εισαγωγή και το ρεφρέν με ένα βαρύ, μοντέρνο κοφτό κουπλέ.
Η πρώτη ξενέρα έρχεται με το τρίτο κομμάτι του δίσκου, το “Live now!” που είναι απλά τραγικό. Εισαγωγή που ακούγεται σαν σύγχρονο Bon Jovi (μιλάμε για HELLOWEEN εδώ), με τον πρώτο στίχο του κουπλέ να θυμίζει το κουπλέ του “Αντίστροφη μέτρηση” του Καρβέλα (κι όμως!) και με ανούσιο ρεφρέν, είναι απο τα χειρότερα και πιο πρόχειρα κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι HELLOWEEN.
Το “Far from the stars” που ακολουθεί επαναφέρει την τάξη, μιας και πρόκεται για ένα ωραίο, γρήγορο power metal κομμάτι με μελωδικό κουπλέ που μοιάζει πάρα πολύ (σχεδόν ίδιο βασικά) με το αντίστοιχο κουπλέ του “World of fantasy” απο το προηγούμενο άλμπουμ τους.
Το “Burning sun” είναι το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε απο το “Straight out of hell” και ένα απο τα καλύτερά του με τα εξαιρετικά ρεφρέν και riff του.
Το “Waiting for the thunder” είναι ένα mid tempo groov-άτο μελωδικό κομμάτι που θα μπορούσε να είναι ένα απο τα hit συγκροτημάτων όπως οι POISONBLACK, SENTENCED (της μέτα-“Amok” εποχής) με ένα σπουδαίο μελωδικό ρεφρέν και το πιανάκι να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω. Πολύ «Φινλανδικό» για HELLOWEEN, πάρα πολύ ωραίο απο την άλλη!
Το κομμάτι που ακολουθεί είναι η μπαλάντα του δίσκου, και τι μπαλάντα! Αυτή η μπάντα έχει αποδείξει ότι «το έχει» για τα καλά (και) σε αυτόν τον τομέα. Είτε με το “A tale that wasn’t right”, είτε με το “Forever and one”, είτε με το “In the middle of a heartbeat” και τώρα με το “Hold me in your arms” που έρχεται να προστεθεί επάξια δίπλα τους!
Το “Wanna be God” είναι ένα περίεργα ωραίο δίλεπτο κομμάτι με τον Deris να τον συνοδεύουν μόνο κρουστά μέχρι και είκοσι δευτερόλεπτα πριν το τέλος όπου κάνει την εμφάνισή της ηλεκτρική κιθάρα.
Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου μας επαναφέρει στον power metal ήχο της μπάντας. Όχι κάτι ιδιαίτερο, αρκετά χιλιοπαιγμένο απο HELLOWEEN.
Η δεύτερη ξενέρα έρχεται με το κομμάτι που λογικά θα κίνησε στους περισσότερους την περιέργεια να το ακούσουν όταν αποκαλύφθηκε το track listing του άλμπουμ. Ο λόγος για το “Asshole”, το οποίο ξεκινάει με downbeat ρυθμό για να καταλήξει σε ένα ανούσιο ρεφρέν που απλά χώνει τα μπινελίκια του ο Deris. Προσπάθεια για δημιουργία «ατάκας» όπως με το “Are you metal” απο το προηγούμενο άλμπουμ; Ναι, αλλά παντελώς ανούσια, καθώς πέραν των στίχων δε μένει τίποτα άλλο.
Συνέχεια με το “13 years” που ξεκινάει εξαιρετικά με το γρήγορο power-άδικο ρυθμό του και το symphonic «αέρα» και συνεχίζει σαν ένα συμπαθητικό κομμάτι. Απλά.
Το “Make fire catch the fly” είναι ένα πολύ ωραίο μοντέρνο power κομμάτι με γρήγορες αλλά και πολύ πετυχημένες εναλλαγές ύφους μεταξύ κουπλέ, γέφυρας και ρεφρέν.
Το τελευταίο κομμάτι του “Straight out of hell”, το “Church breaks down” είναι ένα απο τα καλύτερα του δίσκου, με ένα εξαιρετικό μεσαίο σημείο και καταφέρνει να αφήσει μία πάρα πολύ καλή τελευταία εντύπωση.
Όποιος ζεί και αναπνέει για να ακούσει τους HELLOWEEN των 80’s, άντε και μέσα 90’s, ας προχωρήσει παρακάτω. Όποιος δε γούσταρε έστω ένα από τα 2 τελευταία άλμπουμ τους, επίσης. Όποιος έχει συνηθίσει και έχει αποδεχτεί τις αλλαγές στον ήχο της μπάντας, αλλά και το πώς ακούγονται οι HELLOWEEN στο σήμερα, σίγουρα θα βρεί στο “Straight out of hell” πράγματα που θα αγαπήσει και θα τον κάνουν να πεί ότι οι «κολοκύθες» τα κατάφεραν και πάλι. Όχι όπως στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, ειδικά όπως στο “7 sinners”, αλλά κρατώντας το επίπεδο των τελευταίων κυκλοφοριών τους υψηλό. Ίσως αν έλειπαν 2-3 κομμάτια να ήταν ακόμα καλύτερο το αποτέλεσμα. Ειδικά απο τη στιγμή που είναι και ανούσια κομμάτια. Το θέμα είναι ότι το “Straight out of hell” είναι ένας τίμιος διάδοχος δίσκος ενός εξαιρετικού άλμπουμ απο τους HELLOWEEN, που ακόμα και όχι στην super φόρμα τους συνθετικά, απέχουν χιλιόμετρα απο το 95% των συγκροτημάτων του χώρου.
7.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
