Άτομα σαν και του λόγου μου, δεν θεωρούνται μεταλλάδες από τους true της φφφάαασης (που και που μας λένε και χιπστεράδες), ενώ από την άλλη αυτοί που απέχουν από το «άθλημα», νομίζουν πως αν μας κόψεις με ένα μαχαίρι θα βγει «μεταλλικό» αίμα… Η αλήθεια πού βρίσκεται; Στους AUDREY HORNE! Αν κάποιος μας έδινε ένα λεξικό και μας έλεγε βρείτε το συνώνυμο του heavy metal, όλοι κατευθείαν θα έπρεπε να πάμε στο «Κ»… ΚΑ**Α is the magic word, αυτή που την πρώτη φορά που άκουσες το “Powerslave”, το “Defenders of the Faith” ή οποιοδήποτε άλλο κλασικομεταλλικό «διαμάντι» σε ώθησε να χτίσεις δισκοθήκη, να ψαχτείς παραπάνω και να νομίζεις πως το metal είναι τρόπος ζωής ( στη συνέχεια μεγάλωσες και κατάλαβες πως δεν είναι τα ΠΑΝΤΑ metal!). Αυτό κάνουν ακριβώς στο “Youngblood” οι Νορβηγοί, ξεκα**ώνουν από τις άλλες μπάντες τους (ENSLAVED, SIGH) και μας αφήνουν εκτεθειμένους προσπαθώντας να κρύψουμε την ενοχική μας στύση γιατί θα μας περάσουν και για σάτυρους (μην το ακούσετε σε Μ.Μ.Μ με πολύ κόσμο μέσα)!
Σίγουρα μιλάμε για μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Με τους δύο πρώτους τους δίσκους, κατάφεραν να τραβήξουν ορισμένα βλέμματα προς το μέρος τους. Με τον τρίτο (και) ομώνυμό τους παραμιλάμε ακόμα και θα παραμιλάμε για πάντα μιας και ήδη θεωρείται κλασσικός αλλά…από εξαιρετικά λίγο κόσμο αναλογικά με την «προσβασιμότητα» του ήχου τους. Γίνεται όμως να μην παραδοθούμε ΟΛΟΙ αμαχητί με το που μπαίνει η διπλή κιθαριστική Maiden – ική επίθεση του εναρκτήριου “Redemption Blues”;; Το ακούς και το πρώτο πράγμα που σου ‘ρχεται στο μυαλό είναι δύο λέξεις… HEAVY METAL.- Με ενέργεια, φρεσκάδα, τσαμπουκά, έμπνευση και αυτή τη ρημαδολέξη από «Κ» που αναφέρθηκε αρχικά (Σάκη μη με λογοκρίνεις. σ. Σάκη: σε λογόκρινα!!!)! Οι διπλομποτιές αλά “Overkill” (ξέρετε ποιων!) του “Straight Into Your Grave” ακούγονται σαν καλπασμός αλόγων έτοιμα να σε ποδοπατήσουν αν δεν προσκυνήσεις. Στα ποζερο – ρεφρέν των “There Goes A Lady” και “Pretty Little Sunshine” θα «λύγιζε» ακόμη και ο Kerry King και θα τα τραγουδούσε παίρνοντας τις ανάλογες πόζες! Το riff του “Cards With the Devil” shouts at him από χιλιόμετρα if you know what I mean και οι IRON MAIDEN (again), αν δεν την έβλεπαν “progressive” τα τελευταία χρόνια θα έπρεπε να βγάζουν τραγούδια σαν το “This Ends Here”.
Παρελθοντολαγνεία; Και ναι, και όχι. Γιατί σχεδόν τα πάντα εδώ μέσα κοιτάζουν προς τα κει, αλλά είναι δοσμένα με τέτοια φρεσκάδα που δεν ενοχλεί. Οι AUDREY HORNE αφήνουν πίσω τις πιο εναλλακτικές rock φόρμες του προηγούμενού τους δίσκου και μας δίνουν ξεκάθαρα μία heavy metal/hard rock δουλειά, που αν κουνηθεί από το top – 10 μου (τουλάχιστον) στο τέλος της χρονιάς, θα αρχίσω να βλέπω φανατικά την Ντόρα την μικρή εξερευνήτρια! Ταμπέλες όπως New Wave Of Traditional Heavy Metal και το κακό συναπάντημα να μας λείπουν! Εξάλλου τα παιδιά ντύνονται σαν άνθρωποι και όχι σαν «λατέρνες», ζουν στο τώρα αλλά δεν ξεχνούν το χθες. Όπλο τους το απίστευτο ΝΙΩΣΙΜΟ στη σύνθεση που τους επιτρέπει να φτιάξουν ένα δίσκο μόνο με ύμνους. Πάρτε για παράδειγμα τον ευφυέστατο τρόπο με τον οποίο ακολουθεί η κιθάρα την μελωδία των φωνητικών, μετά το πρώτο refrain του “Pretty Little Sunshine”… Και αν πιάσω το “The Open Sea” θα ξημερώσουμε! Άρα κυρίες και κύριοι, εδώ θα βρούμε ό,τι αγαπήσαμε μικροί και δεν σνομπάραμε ποτέ επειδή μπορεί να εκμονδερνιστήκαμε (κάποιοι από εμάς) στη συνέχεια. Το point όμως βρίσκεται στο ότι αυτός ο δίσκος είναι ικανός να πιάσει ένα πιτσιρίκι που βρίσκεται στα πρώτα του βήματα αναζήτησης του metal κόσμου, και να του δώσει την απαιτούμενη ώθηση – πώρωση για να χωθεί με τα μούτρα. Μη τους αγνοήσετε και αυτή τη φορά… Kαι που ‘στε, κάποιος να τους φέρει για live, οι βρώμες λένε πως ΣΠΕΡΝΟΥΝ και εκεί!
9 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
