Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1η Μαρτίου 2013
Εταιρία: Season of mist
Website Rotting-Christ.com
Ο Σάκης και ο Θέμης μπορούν να είναι περήφανοι μόνο και μόνο για το γεγονός ότι όλοι όσοι δηλώνουν extreme metalheads περιμένουν με αγωνία το 11ο full length album τους. Ελάχιστες μπάντες έχουν την πολυτέλεια σήμερα να τραβούν το ενδιαφέρον με τις τωρινές τους προσπάθειες και μάλιστα να μην παίρνουν «δάνεια» από το απώτερο και δυσπρόσιτο παρελθόν.
Όλα τα όργανα είναι ηχογραφημένα από τον Σάκη και μόνο τα τύμπανα είναι από τον αδερφό του Θέμη, γεγονός που συμβαίνει πρώτη φορά! Κατάφερε, λοιπόν, πέρα από το συνθέτει και να αποδίδει όλα τα όργανα, που επιστρατεύτηκαν για την ενορχήστρωση των τραγουδιών του δίσκου. Άλλη μια διαφοροποίηση κρύβεται στην επιλογή τους να κάνει άλλος τη μίξη και το mastering, ενώ στο “Theogonia” και στο “Aealo” ο Σάκης ειχε αναλάβει και αυτά πέρα από την ηχογράφηση εντός Ελλάδας.
Αν είστε από εκείνους που είδατε «περίεργα» την επιλογή του Jens Borgen, λόγω της συνεργασίας τους με τους OPETH, AMON AMARTH, KATATONIA και SYMPHONY X, απλώς ησυχάστε. Δεν «πείραξε» ούτε στο απειροελάχιστο τον χαρακτήρα του group, αλλά αντίθετα του αφαίρεσε εξ’ολοκλήρου τον ξερό ήχο που χαρακτήριζε την ηχητική τους στα δύο προηγούμενα albums. Κάπως έτσι το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πιο κοντά σε αυτό που ταιριάζει στις τωρινές συνθέσεις των ROTTING CHRIST και ενδυναμώνει στο έπακρο την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει το group.
Το “In Yumen/Xibalba” που ανοίγει το album είναι και το πρώτο μέρος του δίσκου θα μπορούσε να πει κανείς πως σκιαγραφεί τις μεγάλες αντιθέσεις που κυριαρχούν στα 50 λεπτά του. Το πρώτο μέρος του κομματιού τους παρουσιάζει απόκοσμους και με μια υποβλητική ατμόσφαιρα χωρίς ίχνος μελωδικών γραμμών. Εκεί οι στίχοι είναι στα αγγλικά και μάλλον είναι και οι μοναδικοί, μιας και οι τίτλοι στα υπόλοιπα κομμάτια είναι γραμμένοι/εμπνευσμένοι σε άλλες γλώσσες. Το δεύτερο μέρος είναι σαν μια εξελιγμένη μορφή του ήχου που διαμόρφωσαν μετά την πρόσφατη αναγέννηση τους. Κρύβει, όμως, μια ουσιαστική διαφορά: Ο ρυθμός είναι συνεχής και δεν υπάρχουν τα κοψίματα που στιγμάτισαν το “Aealo”.
Ανάλογα συμπεράσματα βγαίνουν και από το ομότιτλο κομμάτι, στο οποίο είναι εμφανής η τάση του υπεύθυνου για τις συνθέσεις, Σάκη Τόλη, να επεκτείνει τη χρήση της ελληνικής στη μουσική του. Το αποτέλεσμα είναι και αυτό κοντά στην αντίληψη που είχαμε μέχρι τώρα γι’αυτούς! Είναι, όμως, αντιπροσωπευτικό δείγμα για τον υπόλοιπο δισκο;
Αυτή η αντίθεση σε αυτά τα δύο μέρη είναι απλώς ενδεικτική του τι συμβαίνει στον υπόλοιπο δίσκο. Ηχητικά οι ROTTING CHRIST επέλεξαν έναν ήχο απομακρυσμένο από τον ξερό και ευδιάκριτο του “Aealo”, δίνοντας έμφαση στο να ακούγονται τα όργανα πιο δεμένα. Αν ανήκετε σε αυτούς που γκρινιάζατε για τον «μοντέρνο» ή «γυαλισμένο» ήχο του “Theogonia” και του “Aealo”, εδώ θα βρείτε κάτι πλησιέστερο στις προτιμήσεις σας. Ίσως γι’αυτό επέλεξαν τα Fascination street studios για να δώσουν την οριστική ηχητική του μορφή και σε αυτόν τον τομέα τα κατάφεραν καλύτερα από ποτέ. Τολμώ να πω ότι είναι ο αρτιότερος δίσκος τους όσον αφορά το καθαρά ηχητικό κομμάτι!
Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι εδώ δεν υπάρχει η συνοχή που καθιστά ολοκληρωμένο έργο το “Aealo” και ανάγκαζε τον ακροατή να βυθιστεί εξ’ολοκλήρου στη θεματική του δίσκου και στην ακρόαση όλων των μερών του συνολικά. Τα μέρη του “Κατά το δαίμονα εαυτού” λειτουργούν άψογα ως αυτόνομα μέρη και αποτελούν το καθένα ξεχωριστά έναν μικρόκοσμο με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Γι’αυτό το γεγονός και μόνο αξίζει να ακούσετε οπωσδήποτε αυτή την προσπάθεια του Σάκη, μιας και θα βρείτε μέσα σε κάθε μέρος του και μια διαφορετική συνθετική αντίληψη. Είναι σίγουρα ο δίσκος που δούλεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στο θέμα φωνητικών μερών και απόδοσης! Και φανταστείτε ότι τραγουδά σε διαφορετικές γλώσσες, που είναι τρομερά δύσκολο να ενταχθούν ως φωνητικές γραμμές σε ένα, ήδη, διαμορφωμένο μουσικό πλαίσιο. Έχω, λοιπόν, τη βαθιά πεποίθηση ότι η μουσική και οι στίχοι συνδιαμορφώθηκαν σε αυτό το δίσκο και αποτελούν και τα δύο αναπόσπαστα στοιχεία των συνθέσεων. Μια ακρόαση του αποδεσμευμένη από τα φωνητικά μέρη ίσως να σας πείσει γι’αυτόν τον ισχυρισμό.
Αν ήθελε κάποιος να τα ομαδοποιήσει θα μπορούσε να τα χωρίσει σε τρεις κατηγορίες.
– Η πρώτη κατηγορία είναι τα κομμάτια που έχουν τα κύρια στοιχεία του “Theogonia” και του “Aealo”, δηλαδή πολλά lead μελωδικά μέρη, συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και στακάτα κοφτά ρυθμικά μέρη
– Η δεύτερη κατηγορία είναι η μετάλλαξη αυτής της παραπάνω υπερεπιτυχημένης συνθετικής φόρμας με πολύπλευρα φωνητικά μέρη που εντυπωσιάζουν. Από ακραία και βαθιά μέχρι υμνικά και χορωδιακά μέρη, που οδηγούν τις συνθέσεις και αντικαθιστούν τους «οδηγούς» της ρυθμικής κιθάρας.
– Η τρίτη κατηγορία είναι μια εντελώς νέα ηχητική κατεύθυνση που δίνει βάρος στην ατμόσφαιρα και στη δομή της σύνθεσης, παρά στην δημιουργία μελωδικών γραμμών και οδηγών στα φωνητικά μέρη. Είναι μια πιο «ελευθεριακή» αντίληψη σύνθεσης για το Σάκη και είναι για εμένα το πιο ουσιαστικό και αξιομνημόνευτο κομμάτι του δίσκου.
Για να μην παρερμηνευτεί η προσέγγιση αυτή, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί πως η κατανομή των κομματιών δεν είναι ισομερής. Υπερισχύουν σαφέστατα οι δύο πρώτες κατηγορίες, με την πρώτη να διαμορφώνει μια «γέφυρα» με το πρόσφατο παρελθόν, τη δεύτερη να ολοκληρώνει αυτή την εποχή με εμφατικό τρόπο και την τρίτη να αναδεικνύει την συνθετική δεινότητα του Σάκη και πέραν των, μέχρι τώρα, γνωστών του αντιλήψεων όσον αφορά τη riffολογία και το στήσιμο μιας σύνθεσης.
Το ερώτημα που πλανάται είναι αν τα κατάφερε και είμαι σίγουρος ότι όλοι θα αναρωτιέστε αν θα σας κερδίσει αυτός ο δίσκος όπως τα δύο προηγούμενα. Πιστεύω ακράδαντα πως όχι, γιατί δεν είναι ευθύβολος και άμεσος όπως εκείνες οι συνθέσεις. Δεν απαιτεί το να τον ακούσετε πολλές φορές, αλλά να τον ακούσετε αφοσιωμένοι και χωρίς προαπαιτούμενα. Έπιασα τον εαυτό μου στις πρώτες 2-3 ακροάσεις να μην εντυπωσιάζεται πέρα από το μαγικό “Cine iubeşte şi lasă”, στο οποίο τα γυναικεία φωνητικά πρωταγωνιστούν και κορυφώνουν την ένταση όλου του δίσκου. Υπεύθυνη για τα αξιοθαύμαστα φωνητικά είναι η Σουζάνα Βουγιουκλή, που ακούγεται σαν μια πιο “γήινη” εκδοχή της Diamanda Galas! Είναι σίγουρα η πιο «πρωτοποριακή» σύνθεση του δίσκου και το κομμάτι που θα συζητηθεί περισσότερο από όλα για το εκπληκτικό πιανιστικό πρώτο μέρος του σε απόδοση από την Ελένη Βουγιουκλή και την πλήρη ενσωμάτωση των φωνητικών της Σουζάνας στο υπόλοιπο μέρος του κομματιού με την rock ενορχήστρωση.
Οσο περισσότερο θα τον ακούτε, θα αρχίσετε να μπαίνετε στο πνεύμα της κάθε σύνθεσης ξεχωριστά και θα θαυμάσετε
– τη μελωδία και τα φωνητικά του “P’unchaw kachun – Tuta kachun”
– την μετάλλαξη του old school feeling των ROTTING CHRIST στο “Grandis Spiritus Diavolos” σε ένα πολύ προωθημένο σκοτεινό κομμάτι με εκπληκτικά χορωδιακά φωνητικά.
– το πρωτόγονο ρυθμό του “Iwa Voodoo” να μεταλλάσσεται διαρκώς επί 4,5 λεπτά σε ένα κρεσέντο ήχων και φωνητικών που σε ξεσηκώνουν. Ίσως το κομμάτι που θα συμμετέχει περισσότερο από όλα το κοινό, μιας και το «ρεφραίν» είναι λες και είναι εμπνευσμένη από τις τελετουργίες των πρωτόγονων φυλών. Το βιρτουόζικο εκτεταμένο solo του διαμορφώνει την πιο μεταλλαγμένη μορφή του σύγχρονου ήχου τους
– την τρομερή ενέργεια του “Gilgameš”, που είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να είναι στο δεύτερο και πιο γρήγορο μέρος του “Aealo”. Ίσως σε αυτό θα μπορείτε να φαντασιωθείτε πως θα ήταν το “Aealo” με τον ήχο του “Κατά το δαίμονα εαυτού”.
– την αξιοθαύμαστη συνεχή χρήση των ρυθμών για να χτιστούν πάνω τους μελωδικές γραμμές, φωνητικές γραμμές και πολλαπλές εναλλαγές από riffs στο καλύτερο μεταλλαγμένο κομμάτι του δίσκου, το “Русалка”
– τις ανατολίτικες κλίμακες και το τρομερό riff που διακόπτεται διαρκώς από φωνητικά μέρη στο “Ahura Mazdā-Aŋra Mainiuu”. Η ολοκλήρωση της συνθετικής ταυτότητας του “Theogonia” με απρόβλεπτες ευφυείς αλλαγές ρυθμών.
– το υπνωτικό “ΧΞΣ” με την αποπνικτική πρωτόγονη mid tempo ατμόσφαιρα του και τα φωνητικά να το οδηγούν μέχρι το lead μελωδικό μέρος του. Άλλη μια ολοκλήρωση της old school σχολής συνθετικής αντίληψης του θρυλικού “Passage to arcturo”.
Ακόμα και το “Welcome to hel” (ναι με ένα l), που προορίζεται για bonus track στην έκδοση του βινυλίου και του digibox, είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να σταθεί και στο “Theogonia” και στο “Aealo” με τα φοβερά χορωδιακά φωνητικά του, την κλιμάκωση του σε ρυθμούς και την καταιγιστική κατάληξη του.
Αν «ενοχληθήκατε» από τα παραδοσιακά όργανα του “Aealo” και λατρεύετε το “Theogonia”, κάπου εδώ θα βρείτε πολλούς λόγους για να χαρείτε – μόνο στο ομότιτλο κομμάτι που είναι ήδη διαθέσιμο δηλώνουν το παρόν! Όσοι περιμένατε μια εντελώς νέα μουσική πρόταση, περιορίστε τις απαιτήσεις σας και χαρείτε τα τρία μέρη του δίσκου, που αν εξελιχθούν με ανάλογο τρόπο, στο μέλλον θα μπορούμε να μιλάμε για εντελώς νέους ROTTING CHRIST – μάλλον γι’αυτά τα μέρη ο Σάκης έλεγε εμφατικά ότι είναι ο πιο σκοτεινός τους δίσκος! Και η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι άριστα οπτικοποιημένη από την φωτογράφιση που έχουν κάνει!
Όπως και να έχει, ακούστε τον οπωσδήποτε και σίγουρα θα βρείτε ακόμα περισσότερους λόγους να δεθείτε ψυχικά και με αυτό το δίσκο των ROTTING CHRIST από αυτούς που αναφέρθηκαν εδώ. Εμένα μου αρκεί που αγωνιώ για κάθε νέα τους ηχογράφηση 20 χρόνια μετά το “Thy mighty contract”. Αν αυτό σας αρκεί, τότε πράξτε με ανάλογο τρόπο και πάντα “κατά το δαίμονα εαυτού”.
Λευτέρης Τσουρέας
