Οι W.E.T. με κατενθουσίασαν στο ανέλπιστο ντεμπούτο τους και δύσκολα θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μου με το δεύτερο άλμπουμ. Έχοντας κι από την άλλη τις απανωτές εξαιρετικές δουλειές με τους ECLISPSE, ο Erik Martensson είναι ανθρωπίνως αδύνατον να αγγίζει το τέλειο για πάντα. Έτσι πρώτη συνθετική “κοιλιά” έρχεται με το “Rise up”.
Μέσα από τα κομμάτια, ηχητικά το άλμπουμ είναι περισσότερο μοντέρνο και πολυδιάστατο, σε σχέση με το πρώτο. Αυτά δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αλλά όταν τα συγκρίνεις, αυτά τελικά είναι τα δυο χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν τις κυκλοφορίες. Ακόμα και οι συνθέσεις δεν με κέρδισαν εξίσου όπως στο ντεμπούτο. Ίσως και οι συνθέσεις να φταίνε που βρήκα ακόμα και τον Jeff Scott Soto λιγότερο εκφραστικό εδώ.
Αφαιρώντας όμως την γενικότερη εικόνα, να σημειώσω πως κάθε ένα από τα τραγούδια ακούγεται ευχάριστα και ίσως να έχει δίκιο ο Soto που δηλώνει πως το αποτέλεσμα είναι περισσότερο ομαδικό και θυμίζει συγκρότημα. Δεν λείπει η συνοχή και σίγουρα οι φίλοι των JOURNEY, TOTO (από τα παλιά) και ECLIPSE, WORK OF ART, LAST AUTUMN’S DREAM (από τα νέα) θα το απολαύσουν.
Ακούστε όμως το κλέψιμο στο “Walk away” του “Never walk away” από το “Revelation” του 2008 που με κάνει να απορώ. Χρειάζονται αυτά, όταν ο ίδιος ο Soto τραγουδούσε με τους JOURNEY λίγους μήνες πριν βγει αυτός ο δίσκος; Έτσι μου ξίνισε με το εναρκτήριο κομμάτι, κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Ευτυχώς υπάρχουν τα ανώτερα “Learn to live again” (που μάλιστα είναι ντουέτο με τον Martensson), “Bad boy” (με την πιο καθαρόαιμη 80’s αισθητική) που ανεβάζουν τον δίσκο, γιατί από τραγούδια όπως το “What you want” ή το ομώνυμο “Rise up” παραφέρνουν στους ECLIPSE.
Εκεί που υστερεί είναι στην σύγκριση με το ομώνυμο. Από τα 12 τραγούδια, ελάχιστα είναι στο απίστευτο επίπεδο που οι ίδιο έθεσαν, αλλά σίγουρα παραμένουν υψηλής ποιοτικής επίδοσης. Αυτό που έχει αρχίσει να με ενοχλεί, είναι ότι η παραγωγή των “νέων” hard rock σχημάτων τείνει να γίνει μονότονη (βλέπε π.χ. ECLIPSE, LAST AUTUMN’S DREAM, HEAT, POODLES). Όσο και να μου αρέσει το “On the run”, έχει αυτή την υπερ-ογκώδη παραγωγή που θα σας θυμίσει άμεσα τα λεγόμενά μου.
Στα ευχάριστα συγκαταλέγω τις μπαλάντες που ταιριάζουν στο είδος. Εκεί ανήκουν τα “Still believe in us” –αν και ο όγκος πάλι με χαλάει – και “Love heals” που επιλέχθηκε για δεύτερο single. Μάλιστα το δεύτερο είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια στο είδος του. Στις ξεχωριστές στιγμές ανήκει και το εξαιρετικό “Broken wings” λόγω του πολύ Αμερικάνικου ρεφρέν.
Αν υπάρξει και τρίτη δισκογραφική συνέχεια εξαρτάται απολύτως από τις πωλήσεις του “Rise up”. Ο ήχος και οι συνθέσεις του το συγκαταλέγουν ψηλά στις δικές μου προτάσεις, αλλά χρειάζεται βάθος χρόνου για να φανεί το μέλλον του σχήματος.
7 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
