“Welcome to heavy metal”
Το συγκρότημα PRASSEIN ALOGA αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον περισσότερο γιατί είχε ήδη μια καριέρα πίσω του στο ελληνόφωνο rock και ξαφνικά αλλάζουν γλώσσα, σκληραίνουν τον ήχο τους και εμφανίζονται με το νέο τους δίσκο “Midas touch” ως ένα πολύπειρο συγκρότημα στο χώρο του heavy metal με αξιώσεις. Μας απαντάνε στις απορίες μας και μας δίνουν χρήσιμες πληροφορίες τόσο για την ιστορία του συγκροτήματος όσο και για τις ενδιαφέρουσες συμμετοχές στα τραγούδια του δίσκου από άλλους καλλιτέχνες. Απολαυστικοί.
Νέο συγκρότημα λοιπόν και θα ήθελα να μου δώσετε πληροφορίες για το πως δημιουργήθηκε το συγκρότημα και ένα σύντομο βιογραφικό όλων των μελών σας.
Το group δημιουργήθηκε το 1995 όταν συναντηθήκαμε εγώ (Τάσος-drums) και ο Ηλίας (κιθάρα), στο studio που είχα φτιάξει σαν προβάδικο. Εμείς οι δύο παίζαμε μουσική από πολύ παλιά και συμμετείχαμε σε διάφορες μπάντες από την δεκαετία το ’80. Από την πρώτη στιγμή που τζαμάραμε δέσαμε άριστα και έχοντας και τα ίδια μουσικά γούστα γίναμε κολλητοί. Το group πέρασε από πολλές ανακατατάξεις μέχρι να φτάσει στο σημερινό σχήμα, καθώς όλοι που συμμετέχουμε, έχουμε για πρώτη φορά τον ίδιο μουσικό προσανατολισμό και συμφωνούμε απόλυτα στο πώς θέλουμε να λειτουργούμε. Σταδιακά λοιπόν, ήρθε στη μπάντα ο Άγγελος στα φωνητικά, ο οποίος δεν είχε και μεγάλη εμπειρία με μπάντες, παρά μόνο κάποιο demo που είχε ηχογραφήσει, μετά ήρθε ο Κώστας στο μπάσο, ο οποίος έπαιζε σε clubs της πόλης με διάφορα σχήματα και αργότερα προστέθηκε ο Γιώργος στα πλήκτρα, όταν αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε να ψαχνόμαστε με session μουσικούς για αυτή τη δουλειά και θέλαμε μόνιμο δικό μας μέλος. Ο Γιώργος έχει ψώνιο με τα soundtracks και γενικότερα με την ορχηστρική μουσική. Στο τέλος προστέθηκε και ο Άνθιμος στην κιθάρα, ο οποίος γουστάριζε ήδη την μπάντα και αν και μικρότερος μετράει ήδη πολλές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες. Και με τον Άνθιμο αισθανόμαστε ότι είμαστε χρόνια μαζί.
Πως επιλέχθηκε ο τίτλος του συγκροτήματος;
Σε μια τυχαία κουβέντα που είχαμε στις αρχές με τον Ηλία, την εποχή που ψαχνόμασταν για το όνομα, μιλούσαμε για αρχαίες εκφράσεις που επιβίωσαν μέχρι σήμερα, καθώς και για λογοπαίγνια που μπορούσαν να γίνουν και πέφτει στο τραπέζι και αυτό, του οποίου η σημασία (τα να κάνεις πράγματα χωρίς λογική), αισθανθήκαμε ότι μας ταίριαζε απόλυτα. Ο Ηλίας είναι ο νονός της μπάντας.
Ξεκινήσατε ως ένα ελληνόφωνο rock συγκρότημα, αν δεν κάνω λάθος, πως προέκυψε η αλλαγή;
Όλες οι μπάντες που συμμετείχαμε πριν και εγώ και ο Ηλίας είχαν αγγλικό στίχο γιατί μεγαλώσαμε και οι δύο με την hard rock–metal σκηνή της δεκαετίας ’70-’80. Τα πρώτα τζαμαρίσματα που κάναμε είχαν αγγλικό στίχο, αλλά αργότερα ο Ηλίας ήθελε να ασχοληθεί και με τον γράψιμο, καθώς είχε διάφορα εσώψυχα εκείνη την περίοδο και βολεύτηκε να εκφραστεί καλύτερα με τα ελληνικά. Η σκέψη του να αλλάξουμε γλώσσα υπήρχε πολύ πιο πριν, αλλά όταν βρεθήκαμε μπροστά στην φοβερή ευκαιρία να συνεργαστούμε επί σκηνής με τον Di’anno, σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσαμε να ηχογραφήσουμε και κάτι μαζί και θα ήταν άχαρο να κάνουμε ένα άλμπουμ με κομμάτια σε δύο γλώσσες. Εγώ πάντως έχω την ταπεινή άποψη ότι η μουσική μας δεν άλλαξε και τόσο πολύ. Κομμάτια σαν το «πόλεμος» από τον πρώτο δίσκο, ή το «κηροζίνη» και το «πουθενά» από τον δεύτερο, και άλλα πολλά από τους άλλους δίσκους είναι για μένα καθαρά heavy rock κομμάτια. Η φωνή του Θάνου του πρώτου μας τραγουδιστή τα έκανε λίγο πιο συμβατά για τα ελληνικά δεδομένα. Άλλωστε σταδιακά ο ήχος μας γινόταν πιο σκληρός παρά τις παροτρύνσεις της εταιρείας μας και αυτό είναι κάτι που το πληρώσαμε. Θα μπορούσαμε να αναπαράγουμε το «βασίσου πάνω σου» ξανά και ξανά και να καθόμαστε πάνω σ’ ένα συμβόλαιο χάνοντας έτσι τη διάθεσή μας και ξεχνώντας τον λόγο για τον οποίο αρχίσαμε να παίζουμε μουσική.
Πιστεύετε ότι με αυτή την αλλαγή έχετε χάσει ένα μεγάλο μερίδιο των fans που μπορεί να μην ενδιαφέρονται για τη νέα σας κατεύθυνση;
Η αλήθεια είναι ότι κάναμε πολλούς φίλους και πουλήσαμε άλμπουμ έχοντας τον ελληνικό στίχο ως όχημα. Όσοι όμως μας έβλεπαν live στις αρχές διαπίστωναν ότι πρόκειται για μια heavy rock μπάντα. Σίγουρα έχουμε χάσει φίλους από αυτή την στροφή, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχουμε κερδίσει και καινούριους. Όπως επίσης υπάρχουν και μερικοί που νομίζουν ότι κάναμε αυτό που κάναμε για εμπορικούς λόγους και τώρα που δεν έχει ψωμί η φάση το παίζουμε μεταλλάδες. Αυτοί που το πιστεύουν αυτό είναι βαθιά νυχτωμένοι και υπάρχουν ευτυχώς πολλά ντοκουμέντα να τους αποδείξουμε το αντίθετο. Έχουμε εκδιωχθεί από δισκογραφικές που είχαμε συμβόλαιο γιατί δεν θέλαμε να συμβιβαστούμε με τις επιταγές τους. Και κάτι ακόμα να πω. Στην Ελλάδα οι φίλοι του punk και άλλων μουσικών ιδιωμάτων δέχθηκαν τον ελληνικό στίχο. Οι μεταλλάδες ποτέ. Και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Με εμάς υπήρχε πάντα αυτό το μπέρδεμα. Τελικά τι είναι αυτοί; Αυτό που εμείς θεωρούμε επιτυχία είναι ότι οι φίλοι που μας είδαν live είναι ακόμα μαζί μας και ενδιαφέρονται πάντα για εμάς.
Πείτε μας για τις ενδιαφέρουσες special guest συμμετοχές που έχετε στο δίσκο.
Στη μέχρι τώρα πορεία μας, οι άνθρωποι που εργάστηκαν για εμάς και πραγματικά βοήθησαν δεν είναι παραπάνω από τρείς. Πρώτος και καλύτερος είναι ο Ηλίας Αραβίδης ο οποίος μας έδωσε την τεράστια ευκαιρία να συνεργαστούμε με τον Di’Anno. Περιοδέψαμε δύο φορές στην Ελλάδα και περάσαμε ανεπανάληπτες στιγμές. Έτσι προέκυψε και η δισκογραφική συνεργασία αφού ο Di’Anno και ο manager του είχαν σχηματίσει πολύ καλή άποψη για μας. Την δεύτερη φορά που περιοδέψαμε ήταν μαζί μας ο Άνθιμος και ο Κώστας Βρετός (WARDRUM), γιατί ο Ηλίας δεν μπορούσε να ξανασυμμετέχει λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Και οι δύο αυτοί είναι φοβεροί κιθαρίστες. Ο Άνθιμος από τότε είναι μαζί μας. Ο Κώστας έγραψε δύο κομμάτια για εμάς, προϊόν της αλληλοεκτίμησης που έχουμε ο ένας για τον άλλο. Είναι τιμή μας να συνεργαζόμαστε με καλλιτέχνες τέτοιου επιπέδου. Μια άλλη κεραμίδα που έφαγα εγώ προσωπικά ήταν όταν ήρθε για μια εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη ο μεγάλος Uli Roth. Την ημέρα του live μου λέει ο Ηλίας ο Αραβίδης ότι ο drummer του κόλλησε στο αεροδρόμιο της Γερμανίας λόγω χιονόπτωσης και με ρώτησε αν θέλω να παίξω εγώ. Ήρθε ο Roth στο studio, τζαμάραμε για δύο ώρες και το βράδυ είμαστε επί σκηνής. Για ένα μήνα μετά ήμουν σε κατάσταση έκστασης. Αυτό που μάθαμε μέσα απ’ όλα αυτά είναι ότι δεν έχουν τόσο σημασία οι τεχνικές σου ικανότητες, όσο το πάθος και το να προσπαθείς πάντα να κάνεις τη δουλειά σου όσο πιο καλά γίνεται χωρίς φούμαρα και βλακίες. Έτσι κερδίζεις την εκτίμηση των συνεργατών σου και οι ευκαιρίες έρχονται. Χρειάζεται βέβαια και τύχη.
Πως θα περιγράφατε τη μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ;
Αν πάρεις ένα από τα παλιά μας κομμάτια, αλλάξεις τη γλώσσα, βγάλεις την φωνή του Θάνου και βάλεις του Άγγελου γίνεται heavy. Αν το αφήσεις ως έχει, κάποιος θα το χαρακτηρίσει λαθεμένα ελληνικό ροκ. Ελληνικό ροκ έπαιζαν και οι ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ και οι ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ και οι ΤΣΟΠΑΝΑ RAVE, αλλά στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση αυτές οι μπάντες μεταξύ τους, όσον αφορά τη μουσική. Εγώ αρκούμαι στον όρο heavy rock. Ψήγματα από άλλα ιδιώματα υπήρξαν και θα υπάρχουν στη μουσική μας βέβαια.
Πως θα συνδυάσετε την παλιά περίοδο με την σύγχρονη στις συναυλίες; Θα συνεχίσετε τα παλιά τραγούδια να τα τραγουδάτε στα ελληνικά ή θα γίνουν προσαρμογές;
Δεν θα ακυρώσουμε ποτέ το παρελθόν μας. Στις συναυλίες μας παίζουμε κομμάτια και από τους έξι δίσκους που κάναμε και ο κόσμος που έρχεται να μας δει ξέρει ότι θα ακούσει την δική μας μουσική και όχι διασκευές. Είναι κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Διασκευές υπήρχαν και θα υπάρχουν βέβαια από την σκηνή που αγαπήσαμε, αλλά πάντα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ακούγοντας το δίσκο θεωρείται ότι υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε; Με τα ίδια δεδομένα και δυνατότητες.
Μερικοί χαρακτήρισαν τον δίσκο ανομοιογενή. Άλλοι, αυτό το είδαν πολύ καλό. Εμείς θα πούμε ότι κάναμε αυτό που κάνουμε πάντα. Γράφουμε αυθόρμητα και παίζουμε την μουσική που μας αρέσει. Οπότε δεν θα αλλάζαμε κάτι.
Οι στίχοι σας με τι ασχολούνται;
Περισσότερο με κοινωνικά θέματα έχουμε πλέον να κάνουμε. Υπάρχουν βέβαια και περιγραφές συναισθημάτων και δικές μας αλλά και ανθρώπων που γνωρίζουμε προσωπικά. Μερικά πράγματα μπορείς να τα εκφράσεις πιο εύκολα με ένα τραγούδι, παρά να τα πεις επιγραμματικά.
Θεωρητικά ήταν πιο εύκολο για ένα ελληνόφωνο συγκρότημα να κάνει κάποια επιτυχία ή για ένα αγγλόφωνο στη χώρα μας;
Την δεκαετία του ’90 ήταν πιο εύκολο να ακουστείς με ελληνικό στίχο, γιατί οι δισκογραφικές μυρίστηκαν χρήμα με την επιτυχία δύο-τριών συγκροτημάτων. Βέβαια αυτό το μπαλόνι ξεφούσκωσε γρήγορα και οι περισσότερες μπάντες που έγιναν τότε σήμερα δεν υπάρχουν. Τα αγγλόφωνα groups είχαν το δικό τους πιο συγκεκριμένο κοινό και γι αυτό αρκετά από αυτά είναι ακόμα ενεργά μέχρι σήμερα.
Σε τι επίπεδο πιστεύεται ότι βρίσκεται η ελληνική σκηνή τώρα; Υπάρχουν προυποθέσεις για να αποκτήσουμε καλή φήμη στο εξωτερικό (πέρα από 2-3 εξαιρέσεις) και αν ναι τι πιστεύετε ότι πρέπει να διορθωθεί;
Υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες μουσικοί σήμερα και υπέροχες μπάντες. Νομίζω ότι πλέον δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από γκρουπ του εξωτερικού. Το να αποκτήσουμε φήμη σαν σκηνή έξω δεν είναι μόνο το πόσο καλές μπάντες βγάζουμε. Ήδη υπάρχει ένας κορεσμός στα πάντα και δυστυχώς εμείς αργήσαμε αρκετά να αποδείξουμε ότι αξίζουμε να έχουμε μια θέση στην παγκόσμια σκηνή. Αυτό που εμένα προσωπικά με ενοχλεί λίγο, είναι ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν κάνει τελικά και τόσο καλό στη μουσική. Με όλα αυτά τα pro–tools και δε συμμαζεύεται έχει χαθεί λίγο το νόημα μιας ηχογράφησης και ο καθένας μπορεί πλέον να κάνει και να γράψει ότι θέλει χωρίς ποτέ να μπορεί να το αποδώσει live. Παραείναι ψηφιοποιημένα τα σημερινά projects. Χάνεται το φυσικό παίξιμο και το groove που μπορεί να έχει μια μπάντα. Αν χρησιμοποιούσαμε την τεχνολογία σαν extra βοήθημα και όχι σαν αντικαταστάτη μας θα ήταν πολύ καλύτερα. Ίσως γι αυτό να μην μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Είναι όλα πολύ τέλεια…
Υπάρχει κάτι από την σύγχρονη metal σκηνή, παγκοσμίως, που να σας ενθουσιάζει;
Στο μόνο που πρέπει να σταθούμε νομίζω, πέρα βέβαια τις εξαιρετικές δυνατότητες των σημερινών μουσικών, είναι το πάθος του κόσμου που είναι αμείωτο. Δεν μειώθηκε το ακροατήριο. Παραμένει εκεί σε αντίθεση με άλλα μουσικά ιδιώματα που τελικά μίκραιναν μέρα με τη μέρα και στο τέλος εξαφανίστηκαν.
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, όλη η σκηνή των δεκαετιών ’70, ’80 είναι η αγάπη μας. Είμαστε έφηβοι όταν γεννιόταν το new wave of British και ζήσαμε την κάθε στιγμή. Αργότερα βέβαια ψάξαμε και τις ρίζες και λατρέψαμε και τα blues.
Αν είχατε την δυνατότητα να έχετε έναν διάσιμο καλεσμένο στο δίσκο ποιος θα ήταν και σε ποιο τραγούδι θα συμμετείχε και γιατί; Πέρα από αυτούς που έχετε ήδη.
Χα χα. Τον Brian Johnson και να ξανακάναμε το «βασίσου πάνω σου» στα αγγλικά, αλλά μάλλον δεν γίνεται. Και λέω το «βασίσου» γιατί είναι στο αγαπημένο μας groove των AC/DC.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τίποτα συγκεκριμένο… Να παίζουμε όσο πιο συχνά μπορούμε και συνεχίζουμε με το ίδιο κέφι να κάνουμε μουσική για εμάς. Θα θέλαμε βέβαια κάποια στιγμή να βγούμε και έξω. Που ξέρεις. Εδώ κάναμε άλλα κι άλλα που είναι ακόμα δύσκολο να τα πιστέψουμε. Μπορεί να γίνει και αυτό.
Ο επίλογος σας ανήκει!! Ευχαριστώ πολύ παιδιά!!
Θα θέλαμε να ευχηθούμε στους αναγνώστες σας καλή υγεία, καλά μυαλά και υπομονή. Αυτά που περνάμε σήμερα σαν λαός είναι πολύ δύσκολα και επικίνδυνα. Ας έχουμε τα λογικά μας και τη μουσική μας και που θα πάει; θα καταλάβουν αυτοί οι μα…κες ότι δεν τα βγάζουν πέρα με τους Έλληνες. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ παιδιά για την φιλοξενία.
Παναγιώτης Δημητρόπουλος
Δισκογραφία
«Βασίσου πάνω σου» (1998)
«Ο εχθρός μου» (1999)
«Θέλω να σου μιλήσω» (2002)
«4» (2007)
«Ένας υπέροχος κόσμος» (2009)
«Midas Touch» (2011)
Line Up
Ηλίας Πετρογιάννης: Κιθάρα
Τάσος Οικονομίδης: Drums
Άγγελος Γουζέτος: Φωνή
Κώστας Ταλταμπάνης: Μπάσο
Γιώργος Σπύρογλου: Πλήκτρα
Άνθιμος Μάντι: Kιθάρα
