20 χρόνια αναμονή, για μία ξεχωριστή βραδιά. Οι επίστρατοι του μελωδικού ροκ (τάδε έφη Πολιτόπουλος), ήμασταν σχεδόν όλοι εκεί, να ανεμίσουμε τις σημαίες και λιγότερο τα μαλλιά, στα πλαίσια μιας νοσταλγικής βραδιάς, αφιερωμένης σε ένα από τα πιο υποσχόμενα σχήματα που παρέμεινε υπόσχεση. Οι TEN χάρη στον Ελληνικής καταγωγής μάνατζερ τους, ήρθαν για μια εμφάνιση στο Κύτταρο. Μια εμφάνιση σε ένα μισογεμάτο μαγαζί, αν και το εισιτήριο δεν ήταν ούτε ακριβό, ούτε φθηνό. Παρεμπιπτόντως, όταν σταματά η προπώληση την Τετάρτη και πρέπει πια να πάμε στα εισιτήρια των 25 ευρώ, ενώ η συναυλία είναι την Παρασκευή, κάτι δεν πάει καλά στο πως ερμηνεύουμε το «μαζεύω τα εισιτήρια και σταματώ την προπώληση». Το λογικό θα ήταν τα εισιτήρια να μαζευτούν Πέμπτη ή Παρασκευή πρωί, απλό σχόλιο για τακτικές προπώλησης. Αντίστοιχα, δεν κρατάμε τον εξώστη κλειστό, επειδή δεν έχει κόσμο. Όποιος θέλει παρακολουθεί απ’ όπου θέλει, δεν θα βοηθήσει τους ΤΕΝ, αν έχει 100 η 150 άτομα από κάτω. Νομίζω ότι και στην Αγγλία εδώ και χρόνια σε μικρά κλαμπ παίζουν.
Τη βραδιά άνοιξαν οι CYANIDE4 με ένα ενδιαφέρον υβρίδιο glam,sleaze που το κοινό αγκάλιασε. Βασίστηκαν στο άλμπουμ που έχουν εδώ και καιρό κυκλοφορήσει και απέσπασαν θετικά σχόλια από τους παρευρισκόμενους. Εγώ έφτασα στους SOUNDTRUCK, ένα σχήμα, που αγγίζει την ευαίσθητη χορδή μου, μιας και παίζει νότιο ροκ, με αρκετά AC/DC στοιχεία. Τίμιοι, Νότιοι, με αέρα και ένα καλό καινούργιο άλμπουμ, να ενισχύει τη ζωντανή εμφάνιση τους, κέρδισαν τον κόσμο. Πειστικοί και αρκετά rednecks, θέλουν δουλειά στο στιχουργικό κομμάτι και για την προσωπική μου γεύση, λίγο γρέζο ακόμη στα φωνητικά. Πάντα πίστευα ότι το MOLLY HATCHET στυλ, που είδαμε με ολίγη από RHINO BUCKET αξίζει μια πιο αλήτικη συμπεριφορά, μιας και Νότος, σημαίνει πάνω από όλα, ουίσκι, οικογένεια, Θεός, όπλα και συντηρητικές αξίες και λιγότερο τραγούδια για αποδράσεις… Σε κάθε περίπτωση είναι τίμιοι, δεμένοι και τιμούν το είδος και τα “High”, “Straight to hell” κέρδισαν τον κόσμο.
Η ώρα είναι πια έντεκα και αφού μαθαίνουμε, από τον μάνατζερ τους, ότι ο Gary Hughes θα έρθει τον Οκτώβριο να μας παρουσιάσει ότι έχει ηχογραφήσει μόνος ή για τον Bob Catley (MAGNUM) (σ.σ. αν και δεν ξέρω αν το ξέρει αυτό ο Bob Catley) και συγκινούμαστε μέχρι δακρύων, τα φώτα σβήνουν και στη μικρή σκηνή, βγαίνει ένα σχήμα που ποτέ δεν κατόρθωσε όσα ήταν προορισμένο.
Οι TEN σήμερα είναι ένα καλοδουλεμένο μελωδικό σχήμα, με ένα πολύ καλό shredder κιθαρίστα τον Mitchell. Εμφανίστηκαν με μερικά μείον, μέτριο ήχο, θαμμένα πλήκτρα, προηχογραφημένα κάποια δεύτερα φωνητικά, αλλά με διάθεση. Δυστυχώς το ειδικό για την Ελλάδα σετ ήταν μικρότερης διάρκειας από το αντίστοιχο της 17ης Νοεμβρίου στην Ισπανία. Αυτό δεν το κατάλαβα (πώς μας τίμησαν με ειδικό-μικρότερο set list), αλλά κάλυψε όλες τις περιόδους τους. Ξεκίνησαν με το “Arabian Knights” και συνέχισαν με τα “Spellbound” ,”Ten Fathoms Deep”, “Book of Secrets”, “The Lights Go Down”, “Endless Symphony”, “The Hourglass and the Landslide”. Ο χαμός έγινε, όπως όλοι αναμέναμε, στα “After the Love Has Gone” και “Name of the rose”, με μικρό εισαγωγικό σχόλιο για την Ακρόπολη και την ιστορία μας και ακόμη πιο πολύ στο Κέλτικου χαρακτήρα “Red”. Βέβαια όλα έλιωσαν μαζί με τις αντοχές μας στο “The Name of the Rose” που ήταν και το μοναδικό encore. Ο κακός ήχος μπούκωσε την μπαλάντα του “Valentine” αλλά το “Love song” χαροποίησε κάποιες θηλυκές υπάρξεις. Η συναυλία ήταν πολύ καλή, δεν είχε άσκοπα σόλο και λοιπές καταστάσεις που κουράζουν, πλην του Mitchell που σόλαρε επί παντός επιστητού, είχε ένα Hughes να αποδεικνύει ότι η φωνή του όσο μεγαλώνει γίνεται και ωριμότερη και πάνω από όλα είχε και έχει ένα κοινό που τα βλέπει όλα λες και ζούμε σε φούρνο μικροκυμάτων, ξαναζεσταμένα και με διαφορά φάσης, αλλά ξέρει να τιμά κι εκτιμά όσους έχουν έφεση στο να είναι τίμιοι και να μην κοροϊδεύουν.
Οι TEN δικαιούνται μεγαλύτερης αναγνώριση και η συναυλίας τους είχε την στόφα, της αρένας ή έστω ενός πιο μεγάλου κλαμπ. Δυστυχώς συνθετικά η κοιλιά στα τέλη των 90’s τους στοίχισε αλλά ακόμα παραμένουν στους μεγάλους της μικρής κατηγορίας.
Ευχαριστώ τους Γιώργο και Γιάννη για την παρέα, τα σχόλια και το playlist και, Jason, αν την άλλη φορά κάνετε ειδική εμφάνιση με λιγότερα τραγούδια από την Ισπανία, τουλάχιστον, μην μας παραμυθιάζετε για το πόσο ειδικοί είμαστε. Εν αναμονή του Οκτωβρίου που αξίζει στον Hughes να είμαστε περισσότεροι γιατί έχει μέταλλο ο άνθρωπος και προσωπικότητα επί σκηνής που δεν βρίσκεις εύκολα. Στα θετικά το meet n’ greet στο merchandise από το σχήμα αμέσως, μετά το τέλος της συναυλίας. Οι TEN πήραν ένα άξιο 7. Για την πρώτη εμφάνιση τους στην Αθήνα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος (RockOverdose.gr)
