«Μη γράψεις τα χιλιοειπωμένα»… «Μην αγιοποιήσεις και την τελευταία τρίχα της γενειάδας του Fallon, ξεκόλλα μωρή groupie»… «Μην το παίξεις εξυπνάκιας πως εσύ τους άκουγες πριν από όλους στο Ελλάντα, όχι μόνο γιατί πολύ απλά δεν το έκανες, αλλά και γιατί ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ μπορούν να καυχιούνται πως τους άκουγαν πριν το “Blast Tyrant”, μη πω πριν το “From Beale Street to Oblivion” και βγουν τα δρεπάνια και οι τσουγκράνες»! Σκέψεις βασάνιζαν το ξερό μου επί ώρες, όντας σε κατάσταση facepalm, μπροστά από ένα μόνιμα άδειο αρχείο word ακούγοντας το “Earth Rocker”. «Γκιατί μπασανίζεσαι αγκόρι μου; Be απλά yourself, όπως εμείς…», με είπε ο Neil Fallon με ασπρισμένα μαλλιά – μούσια και κελεμπία Tom Waits σαν άλλος Θεός, σε ένα όραμα που βίωσα μέσα στη ζαβομάρα μου… Και πόσο δίκιο είχε. Οι CLUTCH είναι Η μπάντα που παρόλο το μουσικό της «βάθoς», δε χρειάζεται να την ψειρίσεις. Έρχεσαι σε επαφή μαζί τους και σου αρέσουν ή όχι (το δεύτερο χωνεύεται δυσκολότερα και από μία σούβλα κοκορέτσι). It’s just rock ‘n’ roll babe. Επειδή η λεπίδα από το δρεπάνι, μου έχει φτάσει στο μάτι, stay calm dude stoner – ά και μη μένεις απλά στον ομώνυμό τους δίσκο (ο,τι πιο κοντά σε stoner, χωρίς να είναι όμως). Στην μετά “Blast Tyrant” εποχής τους, οι CLUTCH έγιναν ακόμη περισσότερο πουτανιάρηδες και groove – άτοι, γιατί πολύ απλά βασίστηκαν ακόμη περισσότερο στα blues (με jazz τζούρες). Μετά από ένα αξιοζήλευτο σερί awesome δίσκων, τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς;
Η απάντηση τίποτα θεωρείται εν μέρει σωστή… Τι, δεν χορτάσατε ρε αχάριστοι; Εεεεεχμ, ΟΧΙ! Σκέψου το απλά, πρόκειται ποτέ να κορεσθείς από τα μακαρόνια με κιμά; No fuckin’ way! Προφανώς θέλουμε κι άλλο, προφανώς το “Earth Rocker” παίρνει τον τίτλο του πιο πολυαναμενόμενου δίσκου τους στη χώρα μας και σε αυτό βοήθησαν οι larger than life συναυλίες τους τα καλοκαίρια του 2010 και 2011, συν το ο,τι η φάαααση είναι στο ζενίθ της (για εμάς πάντα μιλάμε)! Του μπι όνεστ, στιγμή δεν έπρεπε να ανησυχήσουμε για το αν θα μας καλύψει επαρκώς το “Earth Rocker”. Οι τύποι αποτελούν τέτοια εγγύηση που περισσότερο πιθανό θεωρώ να μη βρεις Coca Cola σε ψυγείο περιπτέρου παρά να βγάλουν κακό δίσκο! Αναλύσεις περί ύφους, ήχου, κουλουπού, δε χρειάζονται, μιας και οι ίδιοι ανέλαβαν να μας κατατοπίσουν πριν την κυκλοφορία του, όχι με αινιγματικές δηλώσεις και διαφημιστικά tricks αλλά με ειλικρίνεια… «Είναι ο πιο ευθύς, γρήγορος και rock ‘n’ roll δίσκος μας» είπαν, και ταπεινά το αποδεχόμαστε. «Ακούω το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι και θέλω να πιω μια εργατική (Amstel άσχετοι) μονορούφι και μετά να σπάσω το μπουκάλι στον τοίχο» με είπε ο κολλητός μου και πόσο δίκιο έχει. Στο ρεφρέν του “Crucial Velocity” θες να τερματίσεις τα γκάζια του παλιού, καλού MINI Cooper σου, και ας βρεθεί το πόδι σου στην άσφαλτο από το ξεκολλημένο πετάλι! Δε θα μπορέσεις να αντισταθείς στη μερακλίδικη φυσαρμόνικα και στο groove του “D.C. Sound Attack”, όπως επίσης και στο συναίσθημα που βγάζει το “Gone Cold”, το οποίο θα θες να το τραγουδάς με βαρβάτη χροιά, πίνοντας παράλληλα το Jack Daniel’s από το μπουκάλι. Όσο για τραγούδια σαν το mid – tempo “The Face”, είναι από αυτά που έχουν τη στόφα του κλασσικού, όχι από το πρώτο άκουσμα αλλά αφού πρώτα τα χωνέψεις (κάτι σαν το “Ghost” από το “Blast Tyrant)… Ανατριχίλες που θα σε κάνουν να μοιάζεις με σκαντζόχοιρο!
Καλή η πάρλα, αλλά όλα αυτά γράφονται για να καταλήξουμε κάπου για το τυπικό του πράγματος…Who gives a fuck? Ο δίσκος στέκει εύκολα σε υψηλή θέση στη δισκογραφία τους, θα ικανοποιήσει επαρκώς τους ήδη «πεινασμένους» αλλά έχει τη δυναμική να προσελκύσει και νέο κόσμο, γιατί προφανώς και υπάρχει αρκετός που δεν έχει ασχοληθεί με την πάρτη τους. Straight to the point, γρήγορος για τα δεδομένα τους, πόσο μάλλον μετά το άκρως μερακλήδικο – «βάλε τσίπουρα τώρα», “Strange Cousins from the West”, με μπόλικα solos σε σχέση με ό,τι μας έχουν συνηθίσει (μια αυτιά στο “Cyborg Bette” φτάνει) και ανεβασμένη διάθεση για χορό. Κατά καιρούς έχουν ειπωθεί διάφορα για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι στην ουσία οι CLUTCH, αλλά πρέπει να το σκεφτούμε απλά.
Μήτσε, πες μου με σειρά προτίμησης τους δίσκους τους. Λιάκο, κάνε το ίδιο. Κάντο κι εσύ, και ο φίλος σου, ακόμη και η μάνα σου αν τους ακούει (μετράνε ως soundtrack για δουλειές του σπιτιού)! Βάλτε τώρα τις λίστες κάτω. Αν υπάρξει έστω και μία κοινή, θα ξυριστώ κόντρα μετά από 4 χρόνια αγνής βαρβατίλας! Σκεφτείτε με ποιες – και πόσες – μπάντες το παθαίνετε αυτό και μπράβο σας, μόλις απαντήσατε στον εαυτό σας. Οι CLUTCH είναι για τα 90’s – 00’s ο,τι και οι AC/DC για τα 70’s – 80’s, ο,τι και οι MOTORHEAD για τα 80’s – 90’s. Μη ψαρώνετε με διαφορά εμπορικότητας, άλλες εποχές, κάθε πράγμα στον καιρό του και…οι CLUTCH όλο το χρόνο! Μετά από μια εικοσαετία γεμίζουν τις μέρες μας με τρόπο που ελάχιστοι καταφέρνουν και γι’ αυτό θα τους ευγνωμονούμε για πάντα. “What’s this about limits? Sorry I don’t know none”.
8,5 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
