Ο Jon Bon Jovi έχει γράψει το soundtrack για πολλές στιγμές της ζωής μου. Ακόμα και την εποχή που αντιμετωπιζόταν με σαρκασμό στη χώρα μας, η παρέα από το New Jersey συνέχιζε να κυκλοφορεί δισκάρες. Δυστυχώς όταν κάπως βελτιώθηκε η εικόνα τους στη χώρα μας, ήταν η εποχή που μουσικά έκαναν μεγάλη κοιλιά.
Ξέρω καλά πως πολλοί περιμένουν το πρώτο στραβοπάτημα για να κακοχαρακτηρίσουν τους JOVI και από την άλλη, καθένας που κακολογεί το συγκρότημα βρίσκεται αυτόματα απέναντι στους ορκισμένους οπαδούς του. Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου σωστό κριτή των κυκλοφοριών τους και έχω εκφράσει ανοιχτά τις αντιρρήσεις μου με πολλές μουσικές τους επιλογές την τελευταία δεκαετία. Αυτό που κυρίως με ενοχλεί είναι η άρνηση του JBJ να γράψει ανθεμικά τραγούδια, όπως αυτά που αγαπήσαμε και έμειναν ανεξίτηλα γραμμένα στη Βίβλο της μουσικής ιστορίας.
Κάθε μουσικός που ηχογραφεί για 30 χρόνια (ναι… τα συμπλήρωσαν) δικαιούται να έχει τα κολλήματά του. Ο Jon αρνείται να ξεκολλήσει για παράδειγμα από το “Hallelujah”, λες και είναι σημάδι ωρίμανσης. Έτσι εδώ γράφει το ανούσιο “Amen” σαν απάντηση στον Leonard Cohen και όπως καταλαβαίνετε δεν καταφέρνει να φτάσει ούτε την καλή δική του διασκευή!
Στις επιμονές του κατατάσσω και το εμπορικό του κόλλημα στο country–rock ύφος που λανσάρει ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια. Εν μέρη καταλαβαίνω ότι πουλάει στη χώρα του, αλλά ρε παιδιά η πολλή slide κιθάρα μετά από λίγο μας κουράζει εμάς που μεγαλώσαμε με τα ογκώδη ρεφρέν. Είναι σίγουρα μια επιρροή που έχει προσθέσει η πολύχρονη συνθετική συνεργασία με τον Billy Falcon (“Just older”, “Superman tonight”, “Last man standing”).
Ευτυχώς το “What about now” έρχεται να δώσει μια αχτίδα ελπίδας, αφού μετά από καιρό έχουμε αρκετές πιο δυναμικές συνθέσεις που ξεπερνάνε το βαρετό mid–tempo του “The circle” αλλά και το παρατραβηγμένο ηλεκτρακουστικό ύφος του “Lost highway”.
Μιλάμε για το δωδέκατο ολοκληρωμένο άλμπουμ των BON JOVI και θέλω να πιστεύω ότι η ψυχολογική ανάκαμψη του Richie Sambora (ας μην ξεχνάμε την αποτοξίνωση που παραλίγο να του στερήσει την παρουσία του στην περιοδεία που πέρασε και από την Αθήνα) επαναφέρει τη σωστή χημεία του με τον JBJ και ελπίζω πως δίνει στην μπάντα την απαιτούμενη ώθηση να ξαναχαρακτηριστεί R-O-C-K !
Σίγουρα κομμάτια όπως το “That’s what the water made me” (φοβερός τίτλος;) ή το “I’m with you” με κέρδισαν με την δυναμική τους (αλλά και το πετυχημένο σόλο του Richie Sambora στο τελευταίο). Αν και έχουν μοντέρνα αισθητική, είναι πλέον δεδομένο πως ο JBJ δεν είναι μπροστάρης στις μουσικές μόδες, αλλά εδώ και χρόνια ακολουθεί το ρεύμα. Από τα δυνατά σημεία είναι και το “Beautiful world” που αδίκως βρίσκεται στην 10η θέση του άλμπουμ, αλλά γρήγορα αναρριχήθηκε στις προτιμήσεις μου, αν και περισσότερο συγκρίνεται με την πιο σύγχρονη ιστορία των JOVI. Επίσης ψηλά βρίσκεται το “Pictures of you” που ροκάρει και θα κάνει τους παλιόφιλους της μπάντας να μειδιάσουν. Τα εύσημα πρέπει να απονείμω στον Sambora και τα ανεβασμένα solo του, που επιτέλους κερδίζουν θέση υψηλότερα στο μιξάρισμα, αλλά σίγουρα έχουμε πολλά μίλια για να φτάσουμε το παρελθόν.
Μιλώντας για τον ήχο, δεν μπορώ να μην παραπονεθώ για τον μονοδιάστατο John Shanks, που αρνείται να ανακαλύψει τι σημαίνει rock όγκος στην παραγωγή. Λίγο να είχε δώσει έμφαση στην πιο σκληρή πλευρά της μπάντας, ίσως το “What about now” να ήταν ισοπεδωτικός δίσκος. Αν έμεναν απ’ έξω και τραγούδια όπως το “Army of one” θα βοηθούσε. Πραγματική απογοήτευση με την συνδρομή του Desmond Child. Όσο κι αν χαμογέλασα με την αλά “Blood on blood” ατμόσφαιρα στην αρχή, γρήγορα το χαμόγελο μετατράπηκε σε απορία για την χαμηλή ποιότητα του κομματιού. Το άλλο filler είναι το ανούσιο “Thick as thieves” που περνά εύκολα απαρατήρητο.
Το “What’s left of me” από την άλλη ήταν ακριβώς το αντίθετο, καθώς εύκολα θα το χαρακτήριζα την συνέχεια του “Someday I’ll be Saturday night” με δόση από “Lost highway”. Τραγούδι που μπαίνει στο πάνθεον των κλασικών ακουστικών BON JOVI ! Κάπου εκεί βρίσκεται και το ομώνυμο “What about now” το οποίο – αν και αρκετά πιο σκληρό – θυμίζει το “Lost highway”. Εσκεμμένα άφησα τελευταίο το πρώτο single “Because we can”. Όταν το πρωτάκουσα, μόνο που δεν έφτυσα από αηδία με την Pop–rock αισθητική του και πρέπει να δηλώσω πως δεν αντιπροσωπεύει όλο το άλμπουμ, αλλά επίσης πρέπει να παραδεχτώ πως γρήγορα το συνήθισα και με κέρδισε ακούγοντάς το, περισσότερο με το πιο γρήγορο tempo. Κάτι που είχε να γίνει από την εποχή του “Keep the faith”. Αποτελεί μια απόδειξη, πως η μπάντα ακόμη και σήμερα είναι άξια να γράψει τραγούδια που θα κάνουν πάταγο στην περιοδεία τους, αν και αναλώσιμα.
Συνοψίζοντας πρέπει να δηλώσω χαρούμενος που παρά την κυκλοφορία μιας best–of συλλογής και την περιοδεία που ακολούθησε, μεσολάβησαν μόνο 4 χρόνια για την στουντιακή επιστροφή τους. Επίσης με χαροποιεί η αναζωογονητική τάση που διακατέχει το “What about now” με παραπάνω από τα μισά κομμάτια να με ικανοποιούν. Από τo “Crush” είχα να ευχαριστηθώ τα ¾ ενός άλμπουμ των BON JOVI. Έτσι μετά από 25 χρόνια που ακούω ανελλιπώς BON JOVI, ευελπιστώ και πάλι για την υστεροφημία τους. Όμως οι αγαπητοί, χρειάζονται εντονότερη προσπάθεια για να συνθέσουν στο επίπεδο του μακρινού παρελθόντος.
6,5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
ΥΓ. Τώρα που ξαναφέραμε τον Sambora μπροστά, γιατί να μην δώσουμε λίγο χώρο και στον Tico και τον Hugh, αλλά και ελευθερία έκφρασης; Πόσο μονότονους τους θέλετε;
