Οι Βρετανοί thrashers, EVILE, από το Huddersfield (με τον γνωστό σερίφη των IRON MAIDEN!!!), πιστοί στο καθιερωμένο -ανά διετία- ραντεβού τους, ξαναχτυπούν με τον τέταρτο δίσκο τους, με τίτλο “Skull”. Στην αρχή, ομολογώ ότι τους αντιμετώπιζα με δυσπιστία, όπως και πάρα πολλά από τα σχήματα του κινήματος της αναβίωσης του thrash metal, όμως, ιδιαίτερα ο προηγούμενος δίσκος τους, “Five serpent’s teeth”, μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, φανερώνοντάς μου μία μπάντα με σαφή αγάπη στο ιδίωμα και όχι μόνο την τάση για retro. Δεν χρειάζονται πολλά για τη μουσική των EVILE, αφού η λέξη «METALLICA» τους στοιχειώνει κάθε κίνηση, ιδιαίτερα της εποχής των “Master of puppets” και “…and justice for all”. Βάλτε και MEGADETH και TESTAMENT και ANNIHILATOR, ίσως και λίγο ANTHRAX, βάλτε λίγη από τη μοντερνίλα των TRIVIUM (είπαμε, λίγη) κι έχετε το τελικό αποτέλεσμα.
Συνθέσεις που δείχνουν να έχουν προσωπικότητα, όπως το “Underworld” ή το “Skull”, οι οποίες είναι δεδομένο ότι θα ξεσηκώνουν moshpit του σκοτωμού στις συναυλίες τους, αλλά και πιο ώριμες, σαν το “Tomb”, που είναι το δικό τους “Sanitarium” κατά κάποιον τρόπο, μας βάζουν στη νέα εποχή των EVILE, η οποία έχει ακόμα περισσότερη μελωδία και σε σημεία λίγο πιο ελεγχόμενες ταχύτητες. Οι δύο κιθαρίστες, τα αδέρφια Drake, δίνουν το ρυθμό σ’ έναν καταιγισμό από riff και solo, αλλά πλέον έχει προστεθεί λίγο περισσότερο groove, δίνοντας έξτρα γεύση στη μουσική των EVILE. Το γεγονός αυτό μπορεί να διαπιστωθεί πιο χαρακτηριστικά στο “Head of the demon”, ενώ από την άλλη, έχουμε το full–on thrash “Outsider”, δημιουργώντας τα δύο άκρα του γκρουπ.
Αυτό που γουστάρω πολύ στους EVILE, είναι ότι παρά τις εμφανέστατες επιρροές τους από τους METALLICA, το ότι δεν βάζουν στοιχεία –core ή πιο death στη μουσική τους, με ωθεί να τους ακούω συνεχώς, αφού τέτοιου είδους συγκροτήματα σε τόσο υψηλό επίπεδο, είναι δεδομένο ότι είναι λίγα. Από την άλλη, αυτό που δεν με ενθουσίασε, ήταν πως το “Skull” είναι ακριβώς αυτό που περίμενα από το γκρουπ, δηλαδή ένας δίσκος, με λίγο πιο χαμηλές ταχύτητες από τον προηγούμενο, ο οποίος με τη σειρά του ήταν ένα κλικ κάτω σε ταχύτητα από τον προηγούμενο κ.ο.κ. Μπορεί να είναι σούπερ από πλευράς ποιότητας, κρούω από τώρα όμως τον κώδωνα του κινδύνου για τον επόμενο δίσκο, ο οποίος θα είναι και κομβικής σημασίας για το μέλλον τους, κατά την άποψή μου. Μέχρι τότε, βάζω το δίσκο στο repeat και βάζω στοίχημα ότι στα live τους θα πρέπει να γίνεται πραγματικό μακελειό…
8 / 10
Σάκης Φράγκος
