Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν υπήρξα τεράστιος οπαδός της περιόδου των SABBATH με τον Ozzy και πάντα μου άρεσαν περισσότερο οι δουλειές τους με τον Dio. Κανείς μα κανείς όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει την τεράστια επιρροή και προσφορά τους στο ιδίωμα με τους πρώτους τους δίσκους, που έθεσαν τα θεμέλια για τη μουσική που ακούμε και λατρεύουμε, Η είδηση της επιστροφής του συγκροτήματος με την –σχεδόν- αυθεντική σύνθεση (μην ξεχνάμε ότι λείπει ο Bill Ward, για λόγους που έχουν υπεραναλυθεί τους προηγούμενους μήνες), αρχικά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία από εμένα, αφού περίμενα ότι για μία ακόμη φορά θα μιλούσαμε μόνο για περιοδεία. Όταν όμως δήλωσαν ότι θα βγάλουν και δίσκο και μάλιστα από τη στιγμή που ο Iommi διεγνώσθη με καρκίνο, άρχισα να αντιμετωπίζω την κατάσταση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
35 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που ο Ozzy, ο Iommi και ο Butler ηχογράφησαν μαζί στο στούντιο και αν το πάρει κανείς ηλικιακά και μόνο, το “13” μπορεί να είναι και το κύκνειο άσμα των BLACK SABBATH. Είναι λογικό λοιπόν, να προσπάθησαν να δώσουν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό. Αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καλύτερός τους εαυτός πλέον; Πήραν τον Rick Rubin σαν παραγωγό λοιπόν, πήραν και τον Brad Wilk των RAGE AGAINST THE MACHINE στα ντραμς και … «βαράνε»!!!
Μερικές εβδομάδες πίσω, κλήθηκα στα γραφεία της εταιρίας τους, να ακούσω το άλμπουμ, χωρίς να έχω καμία προσδοκία. Το μόνο που έκανα, ήταν να πάρω τους δίσκους τους, από την αρχή της καριέρας τους μέχρι και το “Never say die” και να τους ακούσω σερί για να μπω στο κλίμα. Αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν σοφή κίνηση… Βάζω τα ακουστικά μου και ξεκινάμε με το “End of the beginning”. Βαριά ατμόσφαιρα, σχεδόν θανατερή. Λες και ακούω το “Black Sabbath”. Μετά το τρίτο λεπτό ξεσπά σ’ έναν σχεδόν uptempo ρυθμό, συνεχίζοντας να είναι πολύ βαρύ. Παρότι διαρκεί 8 λεπτά, έχει τρεις μεγάλες, βασικές αλλαγές, που δεν σε κάνει να χάσεις το ενδιαφέρον σου σε καμία στιγμή.
«Εδώ είμαστε λέω»… Παραγγέλνω καφεδάκι, την ώρα που ακούγεται το “God is dead?”, το οποίο όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον και μπαίνει το “Loner”, με το βασικό του riff να θυμίζει το “N.I.B.”. Πέντε συμπαγή λεπτά, με τον Ozzy να συνεχίζει από εκεί που είχε μείνει στα 70’s και να πετάει συνεχώς “alright now”, “c’mon yeah”! Γουστάρω! Η στιγμή της ψυχεδελικής μπαλάντας του δίσκου, κάτι σαν το “Solitude”, έφτασε με το “Zeitgeist” και σειρά παίρνει το καταπληκτικό “Age of reason”, μ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον riff και πολύ εφέ στη φωνή του Ozzy. Αχνά πλήκτρα στο βάθος φτιάχνουν ατμόσφαιρα και το κομμάτι οδηγείται από την καταπληκτική κιθάρα σ’ έναν –λίγο-πάνω-από-midtempo-ρυθμό. Είναι το πρώτο κομμάτι που δίνεται χώρος στον Brad Wilk να αυτοσχεδιάσει λίγο και να μην παίζει εντελώς βασικά πράγματα. Αν ήταν 1-1,5 λεπτό μικρότερο σε διάρκεια, θα μιλούσαμε για ΤΗΝ κορυφαία σύνθεση.
Σε ψιλογρήγορους ρυθμούς συνεχίζουμε και με το “Live forever”, για κάποιον λόγο όμως, το βρήκα πολύ τυπικό και δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Κάτι που συνέβη με τα δύο επόμενα και τελευταία κομμάτια του δίσκου. Το “Damaged soul”, όχι μόνο είναι 70’s όσο δεν πάει άλλο, μα δείχνει να έχει και διαφορετική παραγωγή, ώστε να ταιριάζει στον ήχο που έχει. Αργό, doomy, με έντονο το στοιχείο του jamming και φυσαρμόνικα. Όπως τον παλιό, καλό καιρό… Ίσως το καλύτερο όμως, το άφησαν για το τέλος. Το “Dear father”, με τις πολλές αλλαγές, τα σαρωτικά riff, το ξέσπασμα στα τύμπανα, τις φοβερές μπασογραμμές αλλά και τις «υποψίες» από τα “War pigs” και “Black Sabbath” σε κάποια riff, αλλά και στο τελείωμα, όπου ακούγεται βροχή και καμπάνες.
Εννοείται ότι η φωνή του Ozzy έχει επεξεργαστεί όσο δεν πάει στο στούντιο. Που είναι όμως το νέο; Εδώ άλλοι, πολύ πιο ταλαντούχοι και νεότεροί του, κάνουν το ίδιο, πόσο μάλλον τώρα που η τεχνολογία το επιτρέπει να γίνεται πιο εύκολα. Από την άλλη, φροντίζει να μην ανεβαίνει ιδιαίτερα ψηλά, ώστε να ακούγεται και πιο «ανθρώπινος». Για τον Iommi, δεν έχω λόγια… Παρά το γεγονός ότι ήταν καταβεβλημένος από την ασθένειά του, μπήκε στο στούντιο με ΠΟΛΛΕΣ ριφάρες κι έδωσε το 100% του εαυτού του, λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Όσο για τον Butler, βάλτε ακουστικά και νιώστε τα πράγματα που παίζει… Ο Brad Wilk, είναι περιορισμένος στο να παίζει σταθερά, με πολύ δυνατά χτυπήματα, όπως ο Clufetos στη μπάντα του Ozzy (δεν είναι τυχαίο που ο Clufetos θα περιοδεύσει με τους SABBATH) και «ξεσαλώνει» μόνο σε δύο σημεία στο δίσκο ουσιαστικά.
Περιμένετε να αλλάξει το heavy metal από το “13”; Κάνατε λάθος που φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο να διαβάζετε την παρουσίασή του. Το “13” έχει την SABBATH ατμόσφαιρα που περιμένουν όλοι, τις πολύ βαριές συνθέσεις με τα ασήκωτα riff και είμαι βέβαιος ότι δεν θα απογοητευτεί κανείς οπαδός τους ακούγοντάς το. Νομίζω ότι είναι μια δυνατή κλωτσιά προς τα εμπρός στο heavy metal και από καιρού εις καιρόν, πρέπει τα «γερόντια» να δείχνουν τον τρόπο στους νεότερους. Σίγουρα ένας από τους πέντε κορυφαίους δίσκους επανασύνδεσης που έχω ακούσει ποτέ μου.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
