Οι RIVERSIDE έχουν αποδείξει εδώ και χρόνια την αξία της μουσικής τους, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από πολλούς θεωρούνται ως το συγκρότημα που έδωσε νέα πνοή στη σκηνή του αγνού progressive metal. Έχοντας λοιπόν το εξαιρετικό “Shrine Of New Generation Slaves” στις αποσκευές τους, πέρασαν για δεύτερη φορά από τα αθηναϊκά χώματα για να μας χαρίσουν μία μοναδική εμφάνιση που με το τέλος της, μας βρήκε να παραμιλάμε.
Ακριβώς πέντε λεπτά μετά τις εννέα ανέβηκαν στην περιορισμένη, από τον εξοπλισμό των Πολωνών, σκηνή οι “δικοί” μας PLAYGROUNDED. Αν και τους έχει πάρει το μάτι μου σε αρκετές αφίσες, ωστόσο δεν είχε τύχει ούτε να τους δω ζωντανά ούτε να ακούσω τη μουσική τους, πράγμα που έδρασε θετικά για την μετέπειτα εξέλιξη του set τους, το οποίο βασίζονταν στη πρώτη δισκογραφική τους απόπειρα ονόματι “Athens”. Το συγκρότημα από τις πρώτες κιόλας νότες εμφανίστηκε αποφασισμένο να δώσει τον καλύτερό του εαυτό μπροστά σε ένα κοινό συγγενικό στις μουσικές τους επιρροές. Εδώ μιλάμε για ένα αρκετά ατμοσφαιρικό progressive με δάνεια από OPETH έως PORCUPINE TREE. Ωραίες συνθέσεις, άρτια εκτελεσμένες από όλα τα μέλη, με μόνο αρνητικό παράγοντα τα παραφορτωμένα περάσματα από τη μία φράση στην άλλη, τα οποία ένιωσα ότι σε αποπροσανατόλιζαν από το βασικό θέμα της μουσικής τους. Όπως και να ‘χει, μιλάμε για μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, ανάλογη του μεγέθους που θα ακολουθούσε αργότερα!
Το βιομηχανικό intro, “Night Session” μας κράτησε για αρκετά λεπτά σε αγωνία, έχοντας για μόνη σκέψη πως θα ήταν τελικά ο ήχος του συγκροτήματος, μιας και από νωρίς είχαμε προσέξει μια ωραιότατη ψηφιακή κονσόλα να κοσμεί το μέσο της “πλατείας” του Gagarin205. Με το πρώτο μπάσιμο του “New Generation Slave”, οι περισσότεροι απλά κρέμασαν τα σαγόνια τους από το επίπεδο της ποιότητας του ήχου. Και playback να έπαιζαν θα ακούγονταν χειρότερα, δείγμα του γεγονότος ότι όταν υπάρχει ο επαγγελματισμός γίνονται θαύματα. Γενικά όμως, οι RIVERSIDE δεν έχουν σε τίποτα να συγκριθούν με εκείνο το μελαγχολικό progressive που έπαιζαν στους πρώτους δύο δίσκους. Έτσι λοιπόν, έχοντας διευρύνει την συνθετική και ηχητική τους έκταση είναι πλέον σε θέση να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο set που θα καλύπτει και τον πιο απαιτητικό οπαδό του είδους. Δεν είναι κακό να αντιμετωπίζεις αυτό που κάνεις, με σοβαρότητα και επαγγελματισμό, έχοντας ταυτόχρονα ως γνώμονα την ποιότητα. Αντίθετα, θα έλεγα ότι πολύ λίγες μπάντες προσφέρουν στους οπαδούς τους όσα μας πρόσφεραν το βράδυ της Κυριακής οι Πολωνοί. Και από την άλλη όμως, το κοινό, το οποίο ήξερε πολύ καλά ποιους πήγαινε να δει, ανταποκρίθηκε σε κάθε νεύμα, σε κάθε προτροπή του αεικίνητου Mariusz Duda.
Έχοντας λοιπόν σαν κύριο άξονα της τελευταία του κυκλοφορία “Shrine Of New Generation Slaves”, το συγκρότημα επικεντρώθηκε, όπως αναμένονταν, σε αυτό αφήνοντας εκτός setlist τους πρώτους δύο δίσκους (πλην μιας εξαίρεσης). Μεγάλο προσωπικό παράπονο η εν λόγω πράξη, αλλά όπως δήλωσε κι ο ίδιος ο Duda, το συγκρότημα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν πριν από τρία χρόνια, τότε μάλιστα που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας για πρώτη φορά σε μια συναυλία που έλαβε χώρα στο ανήλιαγο Rodeo. Επιστροφή στο παρόν, με τα “The Depth of Self Delusion” και “Feel Like Falling” να μας κάνουν να απορούμε αν ζούμε όνειρο ή αν πράγματι ο ήχος βγαίνει από αυτά τα ηχεία. Ηγέτης ο Duda, με το μπάσο να μας διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη ενώ ο Piotr Grudziński απέδειξε περίτρανα πόσο αχρείαστος είναι ένας δεύτερος κιθαρίστας σε αυτό το συγκρότημα. Στη συνέχεια γυρίσαμε για λίγο στο “Anno Domini…” με το “Driven to 
Destruction” και στο “Living In The Past” που κυκλοφόρησε στο Ep “Memories In My Head”, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Μεγάλο και πολυδιάστατο κομμάτι, με όλα τα μέλη να δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν. Μετά τα “We Got Used to Us” και “Egoist Hedonist” ήρθε η στιγμή που πολλοί από το κοινό περίμεναν. Η πρώτη σαφής αναφορά στο παρελθόν με το “O2 Panic Room”. Πολλά χείλη ήταν αυτά που σάλεψαν, σιγομουρμουρίζοντας στίχους, αναδεύοντας χαμένες αναμνήσεις. Ήταν κάπου εκεί που ένιωσα ότι η βραδιά δεν ήθελα να τελειώσει, κι ας ακολουθούσε το “Escalator Shrine” κι ας έσβησαν για πρώτη φορά τα φώτα. Το πρώτο encore, με το μεγαλεπήβολο “Left Out” έβαλε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, με τον Michał Łapaj (παρότι έπαιζε με σπασμένο πόδι) να παραδίδει σεμινάρια πλήκτρων. Αν υπήρχε έστω κι ένα άτομο που αμφέβαλλε για την αξία αυτού του συγκροτήματος θα πρέπει να σιώπησε για πάντα. Το δεύτερο encore ακολούθησε με το ερωτιάρικο “Conceiving You”, και έκλεισε με το κοινωνικό μανιφέστο του “Celebrity Touch”.
Η μπάντα αποχώρησε καταχειροκροτούμενη από την σκηνή, αφήνοντάς μας να συζητάμε για ώρες το τι πραγματικά είδαμε. Κάποιοι περπατημένοι στις σκηνές του εξωτερικού, ανέφεραν ότι όσα είδαμε κι ακούσαμε έφτασαν τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Από τον κρυστάλλινο ήχο έως το απίστευτο light show και την ερμηνεία του συγκροτήματος. Τους βλέπω σε μερικά χρονάκια να επιστρέφουν σαν πρώτο όνομα σε καλοκαιρινά φεστιβάλ!
Νίκος Ζέρης
