Αυτή η μπάντα μάλλον έχει βάλει σκοπό να έχει σταθερά… πτωτική πορεία από δίσκο σε δίσκο! Θεωρητικά μιλώντας, το “Darkest white”, το έβδομο άλμπουμ των TRISTANIA, θα μπορούσε να είναι καλύτερο του “Rubicon” (2010). Μεσολάβησαν 3 χρόνια στα οποία μπορούσαν να συνθέσουν/δουλέψουν κομμάτια, η Mariangela Demurtas (γυναικεία φωνητικά) και ο Kjetil Nordhus (αντρικά φωνητικά) που αμφότεροι έκαναν ντεμπούτο στο προηγούμενο άλμπουμ, θα είχαν ενσωματωθεί πλήρως στο σχήμα, ενώ είναι και το δεύτερο άλμπουμ με το ίδιο lineup γενικότερα, ε και εντάξει, συνήθως κάποια στιγμή ξαναγράφεις καλούς δίσκους αν έχεις δείξει στο παρελθόν ότι «το έχεις». Χλωμό ως πεθαμένο όμως.
Αυτό είναι το χειρότερο άλμπουμ που έχουν γράψει ποτέ και με χαρακτηριστική άνεση!
Την πρώτη φορά το είχα βάλει χαμηλά, το άκουγα κάνοντας διάφορα άλλα, χωρίς να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό (στην ουσία σαν ηχητικό background) και μου είχε φανεί απλά συμπαθητικό. Η δεύτερη και ειδικά η τρίτη όμως, όπου εστίασα στο δίσκο, ήταν οι φαρμακερές.
Να πάμε όμως πρώτα στα θετικά. Έχει ποικιλία. Από πιο «άγρια» κομμάτια, σε πιο πειραματικά που σε στιγμές (στιγμές μόνο) μπορεί να θυμίσουν και THE GATHERING της “How to measure…” και μετά εποχής, ενώ έχει και αρκετά ατμοσφαιρικά/ambient στοιχεία. Έχει 4 κομμάτια που αξίζουν. Το αποκλειστικά με αντρικά φωνητικά (καθαρά και brutal) heavy “Darkest white”, το απλά ΟΚ mid/melodic goth “Himmelfall” όπου το κουπλέ είναι με καθαρά αντρικά και το ρεφραίν με γυναικεία, το κάπως πιο uptempo, μελωδικό και groove-άτο “Cathedral” που έχει αρκετά στοιχεία THE GATHERING και τραγουδάει μόνο η Mariangela και τέλος το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και υπέροχο, “Cypher”, με τον ατμοσφαιρικό/λυρικό χαρακτήρα του και με μόνο καθαρά αντρικά φωνητικά που φέρνει στο μυαλό τους PRIMORDIAL. Φωνητικά η δουλειά είναι πολύ καλή. Τόσο μεμονωμένα όσο όταν συνδυάζονται οι δύο φωνές. Ειδικά η Demurtas χαραμίζεται στους TRISTANIA του σήμερα!
Τα αρνητικά τώρα. Η ποικιλία δε σημαίνει και ποιότητα. Γιατί με εξαίρεση αυτά τα 4 (βαριά) κομμάτια που ανέφερα παραπάνω, τα υπόλοιπα εκτός κάποιων μεμονωμένων σημείων δε λένε τίποτα το ιδιαίτερο, με κάποια να είναι και τελείως αδιάφορα. Και 4 καλά κομμάτια σε σύνολο 11, ε, δεν το λες και καλό. Η παραγωγή είναι ένα άλλο μείον. Δε ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους, τι «συναίσθημα» ήθελαν να πιάσουν, αλλά περισσότερο σαν πρόβα ακούγεται το άλμπουμ παρά σα δίσκος που θα σταθεί δίπλα σε άλλες κυκλοφορίες ονομάτων «πρώτης γραμμής» του χώρου, που αν ηή τι άλλο από παραγωγές είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Ειδικά αυτό το ταμπούρο μπορεί κάποιος να το ΣΠΑΣΕΙ; Το ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα (ρεκόρ για τη μπάντα) μπορεί να μην λέει πολλά γενικά (ανάλογα την ποιότητα/ετοιμότητα του συγκροτήματος), αλλά στην προκειμένη με το δεδομένο τελικό αποτέλεσμα δείχνει πολλά. Όποτε «αγριεύουν» (με εξαίρεση το “Darkest white”) δεν το έχουν καθόλου πλέον. Καλύτερα στα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια.
Ο Anders Hilde πρέπει να κάνει κάτι αν θέλει να διασώσει το όνομα των TRISTANIA που κάποτε είχαν κάνει όσους γουστάρουμε αυτή την πλευρά του metal να παραμιλάμε με κάτι “Widow’s weeds” και “Beyond the veil” ειδικά, αλλά και με τα δύο πρώτα άλμπουμ μετά το χωρισμό με τον Veland, τα “World of glass” και “Ashes”. H Vibeke είδε το πλοίο να βυθίζεται και εγκατέλειψε; Τουλάχιστον μη χαραμιστεί και η Demurtas.
Περασμένα μεγαλεία οι TRISTANIA. Μακάρι να ανακάμψουν. Προς το παρόν SIRENIA και με τα δύο χέρια!
5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
