Το δεύτερο άλμπουμ των JΕΧ TΗΟΤΗ για μια μερίδα ακροατών ήταν από τα πιο αναμενόμενα για τη χρονιά που διανύουμε. Ο λόγος απλούστατος. Το “Totem” EP και το ομώνυμο full length που ακολούθησε συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα δείγματα doom για την περασμένη δεκαετία, συστήνοντας στο κοινό μια μπάντα με προσωπικότητα και πηγαίο ταλέντο, αλλά και μία από τις καλύτερες φωνές της σκηνής. Από τότε και μέχρι την κυκλοφορία του φετινού “Blood Moon Rise” μεσολάβησε ένα ΕΡ 3 κομματιών, ικανοποιητικό μεν αλλά εξ’ ορισμού πολύ μικρό σε διάρκεια.
Τα σαμανιστικά κρουστά που ανοίγουν το άλμπουμ δίνουν τον τόνο γι’ αυτό που πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Με τη Jess να είναι η μόνη που έχει παραμείνει απ’ το αρχικό lineup και το συνθετικό βάρος να πέφτει στους ώμους της, το “Blood Moon Rise” βρίσκει τη μπάντα να βυθίζεται ακόμα πιο βαθιά στην ψυχεδέλεια. Οι prog/folk/psychedelic επιρροές έχουν μελετηθεί και ενσωματωθεί με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα στις συνθέσεις και μετατρέπουν το άλμπουμ σ’ ένα υπνωτιστικό trip. Τα πλήκτρα και τα εφέ δίνουν μεγάλο βάθος στο δίσκο, παίρνοντας μάλιστα πολλές φορές και τον ρόλο της κιθάρας ο οποίος είναι μάλλον δευτερεύων και συνοδευτικός στη μεγαλύτερη διάρκεια. Ουσιαστικά υπάρχουν 3-4 κομμάτια με απλοϊκά, heavy riffs (τα οποία είναι περισσότερο ανοιχτές συγχορδίες που διαδέχονται αργά η μία την άλλη παρά riffs με μία συνέχεια) μεταξύ των οποίων και το “The Places You Walk” που θέτει υποψηφιότητα για το καλύτερο JEX THOTH κομμάτι και τα υπόλοιπα είναι πιο soft, μπαλαντοειδή και ταξιδιάρικα. Αξίζει όμως ν’ αναφερθεί ότι τα κιθαριστικά σόλο είναι απολύτως ταιριαστά και αναπόσπαστο κομμάτι του δίσκου.
Το μεγάλο ατού βέβαια της μπάντας είναι τα φωνητικά και συγκεκριμένα αυτή η απίστευτη χροιά της Jess, που για άλλη μια φορά οδηγούν τα κομμάτια. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δίσκος είναι χτισμένος πάνω στις μελωδίες και η χαρισματική frontwoman τις σφραγίζει με μερικές από τις πιο αισθαντικές και συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες της. Αυτές είναι εν τέλει που μένουν περισσότερο στον ακροατή. Αυτή η προσέγγιση βέβαια που είναι αντίθετη με την πλειοψηφία των rock/metal σχημάτων που βασίζουν το υλικό τους στα riffs ίσως είναι αυτή που τους στερήσει και οπαδούς. Η ομορφιά του δίσκου και τα ηχοτόπια που δημιουργεί ξεκλειδώνονται σταδιακά και μετά από αρκετές ακροάσεις βγάζουν όλη τη μαγεία τους, με την προϋπόθεση ο ακροατής να έχει την υπομονή και τη διάθεση ν’ αφεθεί στη μουσική. Τουλάχιστον έτσι λειτούργησε σ’ εμένα.
Η ατμόσφαιρα στο νέο πόνημα των JEX THOTH είναι παρούσα, οπότε κατά κάποιο τρόπο, ο στόχος επετεύχθη. Από την άλλη υπάρχει η αίσθηση ότι μετά από 5 χρόνια αναμονής και έπειτα από τόσο σπουδαία δείγματα γραφής η μπάντα ίσως θα μπορούσε να έχει γράψει καλύτερα τραγούδια στη heavy/doom πλευρά. Αυτό βέβαια είναι σχετικό με τόσες αποχωρήσεις μελών με συνθετικό ρόλο. Όπως και να’ χει οι Αμερικανοί με το “Blood Moon Rise” επιβεβαιώνουν την ιδιαιτερότητά τους και προσφέρουν ένα δίσκο που ακούγεται κάθε φορά και καλύτερος και περιέχει ουκ ολίγες στιγμές τελειότητας.
8 / 10
Νίκος Χασούρας
