a
“Still the orchestra plays”
Είναι δεδομένο, ότι οι συνεντεύξεις με τον Jon Oliva είναι σπουδαίες εμπειρίες, αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που δεν μασάει τα λόγια του και πάντα έχει πολύ ωραίες ιστορίες να διηγηθεί και να αποκαλύψει projects πάνω στα οποία δουλεύει. Διαβάστε για πιθανή συνεργασία με τον Mustaine, τους TESTAMENT και μέλη των OBITUARY και των MOTORHEAD, ιστορίες από το παρελθόν με τον Criss Oliva, μία απίστευτη σύγκριση των TRANS–SIBERIAN ORCHESTRA με τους SAVATAGE αλλά και την ασύλληπτη περιοδεία που θα κάνει του χρόνου το καλοκαίρι!!! Αυτά και άλλα πολλά, στις επόμενες γραμμές. Κυρίες και κύριοι… Ο Mountain King!!!
Καλησπέρα Σάκη. Πως τα πάτε εκεί;
Δύσκολα. Πολύ δύσκολα τα πράγματα…
Ακούω πολύ τακτικά για την κατάσταση στην Ελλάδα από έναν κοινό μας φίλο… Εύχομαι να τα καταφέρετε να ξεπεράσετε τις δυσκολίες. Σίγουρα όμως θέλω πάρα πολύ να ξαναέρθω στη χώρα σου για συναυλίες. Μου έχει λείψει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια…
Από τις 10 Μαΐου του 2008…
Που το θυμάσαι;
Παντρεύτηκα εκείνη την ημέρα (γέλια)
(γέλια) Είχες έναν σοβαρό λόγο για να θυμάσαι την ημερομηνία λοιπόν!
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά, ας αρχίσουμε με τις συναυλίες: Πότε θα περιοδεύσεις για τα 25 χρόνια από το “Gutter ballet”;
Αυτό θα γίνει σίγουρα του χρόνου το καλοκαίρι. Θα είμαστε στην Ευρώπη την περίοδο των φεστιβάλ. Μάλλον θα ονομάσουμε την περιοδεία “From the gutter to the streets”, αφού θα ήθελα να παίζαμε όλο το “Gutter ballet” και να πετάγαμε και μερικά τραγούδια από το “Streets”. Θα έχει πολύ πλάκα.
Ξέρω ότι το “Streets” είναι ο αγαπημένος σου δίσκος. Κι εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Αν όμως περιόδευες μόνο γι’ αυτόν, δεν θα πάταγε κανείς το πόδι του!!! (γέλια) Έτσι όπως λες, μπορεί να γίνει κάτι…
(Γέλια) Ναι, είμαι σίγουρος ότι θα έχει πολύ πλάκα. Μέχρι τώρα όλος ο προγραμματισμός πάει μια χαρά. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά μέχρι το τέλος.
Γιατί αποφάσισες να κυκλοφορήσεις τον νέο σου δίσκο με το όνομα OLIVΑ κι όχι με το όνομα JON OLIVA’S PAIN;
Όταν ο Matt LaPorte (σ.σ. κιθαρίστας του γκρουπ του και πολλά χρόνια φίλος του) πέθανε, ήμουν συγκλονισμένος και δεν ήμουν σίγουρος τι ήθελα να κάνω. Εκείνη την περίοδο πήγαινα συνεχώς στο σπίτι του φίλου μου, Dan Fasciano. Θα δεις το όνομά του παντού στο δίσκο, γιατί δούλεψε όλο το άλμπουμ μαζί μου. Ήταν κι αυτός πολύ στενός φίλος του Matt και μάλλον ήμασταν οι δύο πιο στενοί του φίλοι στον κόσμο. Παίζει πλήκτρα, αλλά δεν ήταν σε κανένα συγκρότημα μέχρι τώρα. Κάποια από τις μέρες που ήμασταν μαζί, μου είπε ότι είχε γράψει ένα τραγούδι για τον Matt και θα ήθελε να το ακούσω. Όταν το άκουσα, έπαθα πλάκα!!! Ήταν εξαιρετικό. Του είπα: «Δεν ήξερα ότι γράφεις τραγούδια» και μου είπε ότι δεν ήξερε να γράφει ολοκληρωμένα τραγούδια, μόνο riffs και διάφορα θέματα. Από τότε ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια παρέα και αυτό λειτουργούσε σαν θεραπεία και για τους δυο μας. Τότε μου ήρθε και η ιδέα για το σόλο άλμπουμ. Δεν ήξερα τι να κάνω με τους JON OLIVA’S PAIN. Όταν χάσαμε τον Matt ήταν όπως όταν χάσαμε τον Criss (σ.σ. Oliva). Ένιωσα ότι ξανάρχισε ο εφιάλτης για μία ακόμη φορά… Όταν πέθανε ο Criss, η θεραπεία μου ήταν το “Handful of rain”, στο οποίο έπαιξα κυριολεκτικά τα πάντα, εκτός από μερικά κιθαριστικά σόλο. Εκείνος ο δίσκος μου έκανε πολύ καλό και με βοήθησε να μην τρελαθώ. Το ίδιο είπα να κάνω και τώρα. Είχα ένα κουτί παπουτσιών, με τις τελευταίες κασέτες που είχαν ηχογραφήσεις που είχαμε κάνει με τον Criss Oliva και αυτά είναι τα τελευταία τραγούδια που έχω στα χέρια μου. Είναι τα πρώτα-πρώτα τραγούδια που είχε γράψει, ακόμα πριν από το “The dungeons…” και το “Sirens”. Αυτό που ήθελα να κάνω, είναι να δουλέψω, να γράψω κομμάτια και να χρησιμοποιήσω τα τελευταία τραγούδια του Criss που είχα στη διάθεσή μου. Βρέθηκα λοιπόν με τον Dan και τον Chris Kinder, τον ντράμερ μας, που είναι κοντά μου οτιδήποτε κι αν συμβεί και οι τρεις μας, ουσιαστικά, δουλέψαμε πάνω στο σόλο άλμπουμ. Στο “Raise the curtain”, ανακατεύτηκαν μόνο οι πολύ κοντινοί μου φίλοι, συμπεριλαμβανομένου του Jim Morris, που έχει τα Morrisound Studios, ο οποίος έπαιξε ένα σόλο στο τέλος ενός κομματιού. Δεν πρόκειται λοιπόν για ένα συγκρότημα, αλλά για φίλους που με βοήθησαν σε κάτι που ήθελα να κάνω. Δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να φτιάξω ένα καινούργιο συγκρότημα ή να βρω καινούργια μέλη. Είχαμε την περιοδεία για το “Hall of the mountain king”, όπου έπαιξε κιθάρα ο φίλος μου, Jerry Outlaw, αλλά ποτέ δεν είχαμε πει ότι θα ήταν ο αντικαταστάτης του Matt στους JOP. Απλά, όλοι οι μουσικοί, ήρθαν κι έπαιξαν για την περιοδεία εκείνη και μόνο. Θα συνεχίσω με τους JOP, αλλά αυτό θα γίνει με τον επόμενο δίσκο μου. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με τον δίσκο αυτό. Δούλεψα περισσότερο χρόνο απ’ όσο μου πήρε το “Streets” να σκεφτείς. Ξεκίνησα σχεδόν ένα μήνα αφότου πέθανε ο Matt, μέχρι πριν 1,5-2 μήνες.
Σχεδόν δύο χρόνια δηλαδή.
Ακριβώς. Μου αρέσει πάρα πολύ ο δίσκος και πολύς κόσμος με τον οποίο μιλάω, δείχνει να έχει την ίδια άποψη.
Εκτός αυτών που είπες τώρα όμως, ακούγοντας το δίσκο, τον βρήκα πολύ διαφορετικό από τη μουσική που γράφεις με τους JON OLIVA’S PAIN…
Έχεις απόλυτο δίκιο. Όταν έγραφα το δίσκο, φαινόταν ότι ήταν διαφορετικός από το υλικό που έχουν οι JOP αλλά και οι SAVATAGE, πιο old school θα έλεγα. Οπότε έβαλα και ότι υλικό του Criss είχε απομείνει και πλέον όλα όσα είχε ποτέ γράψει ο Criss Oliva, βρίσκονται πλέον σε CD. Το μόνο που με στεναχωρεί πάντως, είναι αυτό, ότι δεν έχει μείνει πλέον καθόλου μουσική του Criss… Με στεναχωρεί πάρα πολύ, αλλά είμαι και χαρούμενος που κατάφερα να κυκλοφορήσω όλη τη μουσική που είχε γράψει… Μ’ αυτόν το δίσκο, όλοι οι οπαδοί των SAVATAGE μπορούν να δουν από πού ξεκινήσαμε πριν από πολλά χρόνια.
Ποια τραγούδια είναι του Criss;
Είναι το “Father time”, όλο το ρεφρέν του “Ten years”, το “Can’t get away” που είναι αν θυμάμαι καλά το 11ο τραγούδι στο CD, το οποίο είναι το δεύτερο τραγούδι που είχαμε γράψει μαζί… Ποιο άλλο…
Είμαι βέβαιος ότι είναι και το “The witch”. Μου θυμίζει το “Gutter ballet” με πολύ RUSH…
Ναι, είναι κι αυτό. Θέλεις να ακούσεις μία ωραία ιστορία γι’ αυτό το τραγούδι;
Το ρωτάς;
Το intro γράφτηκε από τον φίλο μου, Dan. Σε ότι αφορά το υπόλοιπο τραγούδι, ο Criss πρέπει να ήταν 15 ή 16 χρονών όταν είχαμε πάρει μία κιθάρα με δύο μπράτσα, σαν κι αυτή που χρησιμοποιούσε ο Jimmy Page στους LED ZEPPELIN, αλλά δεν ξέραμε πώς να κουρδίσουμε αυτή τη δωδεκάχορδη κιθάρα και φωνάξαμε έναν φίλο να μας βοηθήσει. Όταν την κουρδίσαμε, προτού τη βάλει στον ενισχυτή και ξεκινήσει να παίζει, του είπα να περιμένει να ηχογραφήσουμε τη στιγμή και πάτησα το “play–record” στο κασετόφωνο. Το θέμα που έπαιξε για πρώτη φορά σ’ αυτήν την κιθάρα ήταν αυτό το εισαγωγικό riff που όντως μοιάζει με RUSH. Αυτό ήταν το μόνο θέμα του Criss που είχα και συμπλήρωσα εγώ την υπόλοιπη μουσική. Το είχα ξεχάσει εντελώς, μέχρι που βρήκα αυτές τις τελευταίες κασέτες και μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό αυτή η εικόνα…
Έχεις καμία άλλη τέτοια ωραία ιστορία να μας διηγηθείς;
Βεβαίως!!! Να σου πω για το bonus track, το “The truth”. Όταν ήμασταν μικροί, είχαμε κανονίσει να πάμε διακοπές στην παραλία για μία εβδομάδα και είχαμε αγοράσει κάτι εντελώς χάλια, φτηνιάρικες ακουστικές κιθάρες με πλαστικές χορδές των 75 δολαρίων για να έχουμε να τζαμάρουμε στις διακοπές (γέλια). Εγώ θα ήμουν 17-18 χρονών και ο Criss 13-14. Καθόμασταν και χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα γύρω από ένα τραπέζι του πικ νικ και γράψαμε αυτό το τραγούδι. Το μισό είναι δικό μου και το μισό του Criss. Το μόνο καινούργιο που προσθέσαμε, είναι οι στίχοι, γιατί αρχικά προοριζόταν για instrumental. Το “The truth”, είναι το πρώτο ακουστικό κομμάτι που γράψαμε οι δυο μας, πολύ πριν την εποχή του “Streets”…
Και που να φανταζόσουν ότι 30+ χρόνια αργότερα, αυτά τα τραγούδια θα τα κυκλοφορούσες σε CD!!!
Αυτό σκέφτομαι κι εγώ! Μου φαίνεται απίστευτο. Δεν θυμόμουν καν την ύπαρξή τους, μέχρι που βρήκα αυτές τις κασέτες και ακούγοντάς τες, μου ήρθαν οι αναμνήσεις. Ξέρεις, ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση και καθόλου εύκολο εγχείρημα, να προσπαθήσω να βγάλω ολόκληρα τραγούδια βασισμένα στα κιθαριστικά θέματα που είχα βρει και είχαν μικρή διάρκεια. Δεν πρόκειται να το ξανακάνω (γέλια).
Είναι αλήθεια ότι παίζεις ντραμς σε κάποια τραγούδια στο δίσκο;
Ναι!!! Αν θυμάμαι καλά, παίζω σε τέσσερα τραγούδια. Παίζω στο τραγούδι #11 (σ.σ. Can’t get away”), στο “I know” και σε ένα ή δύο ακόμα τραγούδια, των οποίων τους τίτλους δεν μπορώ να θυμηθώ!!! Απίστευτο; Σε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια παίζει ο Chris Kinder, ο οποίος είναι ο μόνος ντράμερ που ξέρω, ο οποίος μπορεί να παίξει σαν εμένα. Α, θυμήθηκα ότι έπαιξα ντραμς και στο τραγούδι “Soldier”. Πολύ ωραίο τραγούδι… Τα πόδια μου δεν είναι όπως παλιά για να παίζω ντραμς όμως… Λυπάμαι τους ντράμερ… Έχουν την σκληρότερη δουλειά απ’ όλους μας. Παίζουν συνέχεια…
Κι όταν οι υπόλοιποι φεύγουν από τη σκηνή, μένουν είτε για σόλο, είτε για να συνοδέψουν κάποιον άλλο!!!
Γι’ αυτό σου λέω… Τους κακόμοιρους! Δουλεύουν φουλ χέρια και πόδια σε πολύ έντονους ρυθμούς. Στο στούντιο είχα δυσκολίες να παίξω ντραμς και σταμάταγα και ξεκινούσα πάλι, συνεχώς. Είχα να παίξω ντραμς από το “Handful of rain”. Σε όλα τα demo που έχω κάνει στη συνέχεια, χρησιμοποιώ προγράμματα στον υπολογιστή και παίζω ντραμς με το πληκτρολόγιο!!! Μέσα σε δύο λεπτά, έχω βρει τον ρυθμό που χρειάζομαι και είμαι έτοιμος και ξεκούραστος! Εννοείται, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να στήσει κανείς τύμπανα, να βάλει μικρόφωνα και να αρχίσει να παίζει, όταν μπορεί να κάνει το demo με τα δάχτυλά του.
Έχεις ηχογραφήσει περίπου 60 τραγούδια για το δίσκο. Τι θα γίνουν τα υπόλοιπα που δεν χρησιμοποιήθηκαν;
Ειλικρινά δεν ξέρω… Γράφαμε τόσο πολύ με τον Dan, που κάποια στιγμή μαζεύτηκαν 60 τραγούδια. Ήταν προφανές ότι θα χρησιμοποιούσαμε σίγουρα αυτά με τη μουσική του Criss, ήταν κάποια που είχαμε γράψει με τον Dan, κάποια άλλα που είχα γράψει μόνος μου. Τώρα έχουν μείνει γύρω στα 48 τραγούδια. Μπορεί να πάνε στους JON OLIVA’S PAIN, στους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA… Δεν ξέρω. Ήμασταν όμως πολύ προσεχτικοί όταν κάναμε τη δουλειά μας.
Το εξώφυλλο, μου θυμίζει πολύ το “Gutter ballet”.
Ακριβώς. Ήθελα να συμβολίζει πολύ εμένα και τον Criss. Έχει την κιθάρα του Criss με το τριαντάφυλλο και το πιάνο μου. Αυτό που δεν βλέπει όμως ο κόσμος είναι στη βάση του μικροφώνου, όπου υπάρχει ένα φως –στα μάτια μου το φως από τον παράδεισο. Αν το κοιτάξεις από απόσταση, θα δεις ότι σχηματίζεται το σχήμα του σταυρού με τη βάση του μικροφώνου και τα πλήκτρα του πιάνου και πάνω του πέφτει το φως από τον παράδεισο. Νομίζω ότι είναι υπέροχο.
Ναι, τώρα το παρατήρησα!!! Πάντως και ο τίτλος του δίσκου, “Raise the curtain”, μου κάνει για “Gutter ballet”, αφού μου θυμίζει το αιώνιο “Still the orchestra plays”…
Μπράβο. Αυτό ήταν το νόημα… Ο δίσκος, πάνω απ’ όλα, έχει να κάνει με τα τραγούδια που είχαμε γράψει με τον Criss. Για να τονίσω αυτή τη σύνδεση, έκανα ένα μεγάλο κολάζ με φωτογραφίες απ’ όταν ήμασταν 10 ετών, μέχρι λίγο πριν το θάνατό του, για το οποίο με βοήθησε πολύ και η γυναίκα μου και περιέχει φωτογραφικό υλικό που κανείς δεν έχει δει μέχρι τώρα. Ήθελα λοιπόν μέχρι και από το εξώφυλλο, ο οπαδός να μπορεί να καταλάβει ότι ο δίσκος έχει να κάνει με μένα και τον Criss, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο…
Κάπου έχει ακουστεί ότι έχεις σχέδια να κάνεις μία rock opera και μεταξύ άλλων να φωνάξεις τον Dave Mustaine και τον Lemmy!!! Ισχύει κάτι τέτοιο;
Είναι αλήθεια ότι σκέφτομαι να κάνω μία rock opera στην οποία θα συμμετέχουν πολλοί φίλοι, αυτό όμως που τραβά αυτό το project συνεχώς πίσω, είναι τα οικονομικά του. Έχω μιλήσει όμως με τον Chuck Billy και τον Alex Skolnick από τους TESTAMENT, με τα παιδιά από τους OBITUARY, με τον Phil από τους MOTORHEAD, με τον Dave Ellefson (σ.σ. τον είπε “Junior”, όπως τον φώναζαν παλιά) και τον Dave Mustaine από τους MEGADETH. Όλοι τους μου έχουν πει ότι είναι μέσα, αν ποτέ αποφασίσω να κάνω κάτι τέτοιο αντί για ένα δίσκο JON OLIVA’S PAIN. Ίσως, λοιπόν, ο επόμενος δίσκος των JOP, να περιέχει ένα bonus CD, με 5-6 κομμάτια, που να συμμετέχουν όλοι αυτοί. Το θέμα είναι ότι μόλις έβγαλα ένα δίσκο κι έχω έτοιμο πολύ υλικό για επόμενη δουλειά και πρέπει να περιμένω μερικούς μήνες, να δω πως θα κυλήσουν τα πράγματα και να αποφασίσω τι θέλω τελικά να κάνω.
Δεν έχεις και άδικο με την κατάσταση που έχει φτάσει η δισκογραφία…
Ναι, είναι τρομαχτικό! Ξέρεις, έχω και την οικογένειά μου που πρέπει να φροντίσω. Αν ήμουν 25 χρονών, θα έτρεχα δεξιά-αριστερά, θα έπαιζα σε bars, θα περιόδευα συνέχεια, δεν είναι όμως έτσι τώρα. Η κατάσταση όμως τώρα, είναι πιο περίπλοκη. Οι γονείς μου είναι σε μεγάλη ηλικία και οι δύο τους πάνω από 85 ετών και κάποια στιγμή, θα πεθάνουν κι αυτοί. Κι αυτό με τρομάζει επίσης. Κάθομαι και γράφω μουσική, την οποία ο κόσμος οποιαδήποτε στιγμή θέλει την κατεβάζει παράνομα κι εγώ δεν κερδίζω τίποτα. Θυμάμαι όταν πριν από 15 χρόνια, έλεγα στα στελέχη των εταιριών, ότι αν η κατάσταση συνεχιστεί με αυτόν τον ρυθμό, θα φτάσει το τέλος της μουσικής βιομηχανίας… Προφανώς και θα συνεχίσει να υπάρχει μουσική, αλλά σχεδόν κανείς πια δεν θα μπορεί να ζει από τα δικαιώματα της μουσικής τους. Αυτές οι μέρες τελείωσαν. Πριν μερικά χρόνια ο αριθμός πωλήσεων των CD μου ήταν εξαψήφιος και τώρα με το ζόρι είναι τετραψήφιος. Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι τη χαώδη διαφορά… Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να συνεχίζω να δουλεύω σκληρά.
Εννοείται. Και είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχες βγάλει τον πρώτο δίσκο των TRANS–SIBERIAN ORCHESTRA, δεν θα είχες εξαψήφιο αριθμό στις πωλήσεις…
Αν δεν ήταν οι TSO, θα ήμουν τώρα σε φοβερές οικονομικές δυσκολίες. Οι TSO έχουν κάνει σπουδαία πράγματα για μένα και την οικογένειά μου, αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά από τους SAVATAGE. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, οι TSO ήταν ο σωτήρας μας.
Τόσα χρόνια που μιλάμε, θυμάμαι συνεχώς να μου λες ότι «κοιτάω τον τοίχο του σπιτιού μου και βλέπω χρυσούς δίσκους μόνο από τους TSO».
Ακριβώς. Όλοι μου οι χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι, είναι από τους TSO και κανένας από τους SAVATAGE. Και είναι έξι στον αριθμό. Δεν πειράζει όμως. Οι αληθινοί οπαδοί των SAVATAGE, γνωρίζουν ότι και στους TSO είναι τα ίδια άτομα. Φίλε μου, έπρεπε να φροντίσουμε τις οικογένειές μας και να βεβαιωθούμε ότι θα επιβιώσουμε και στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο, για να το κάνεις αυτό με τη μουσική, πρέπει να πουλήσεις. Αν δεν πουλήσεις τη μουσική σου, απλά εξαφανίζεσαι.
Γνωρίζοντας αυτό, μου προξενεί εντύπωση ότι έχετε να κυκλοφορήσετε δίσκο με τους TSO από το 2009…
Ναι, ο τελευταίος μας δίσκος ήταν το “Nightcastle”, αλλά είχαμε κυκλοφορήσει πέρυσι κι ένα EP. Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε δύο project με τους TSO. Το “Romanov” και το “Letters from the labyrinth”. Είμαστε πολύ απασχολημένοι και αυτό είναι καλό.
Κάποια στιγμή δουλεύατε και σ’ ένα project με το “Gutter ballet” και μέρη του “Streets”. Θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας;
Αυτό θα λέγεται “Gutter ballet” και θα έχει τραγούδια και από το “Streets” σε μορφή μιούζικαλ. Δουλεύουμε πάνω και σε αυτό το project. Όπως καταλαβαίνεις, έχουν μπει κάποια πράγματα στη σειρά για τους TSO, για τα επόμενα 3-4 χρόνια. Έχουμε λίγο γράψιμο ακόμα, αλλά ο Al Pitrelli είναι εδώ και μαζί με τον Paul O’ Neill σχεδιάζουμε τα πάντα. Ο Derek (σ.σ. Wieland), ο πληκτράς μας, μαζί με τον Vitalij Kuprij, έρχονται τακτικά και προσπαθούμε να «συναρμολογήσουμε» τα τραγούδια. Ηχογραφούμε τα πάντα και βλέπουμε μετά τι χρειαζόμαστε και τι όχι και σε τελική ανάλυση, αν δεν μπει κάτι τώρα, το κρατάμε και το κυκλοφορούμε όποτε αυτό είναι δυνατόν.
Μια χαρά σε βρίσκω. Έχεις 48 τραγούδια καβάτζα από το σόλο άλμπουμ σου, θα έχεις γράψει και καμία πενηνταριά με εξήντα για τους TSO, σε βλέπω να φτάνεις στην ηλικία των γονιών σου και ακόμα να βγάζεις δίσκους!!!
Χαχαχαχα! Μακάρι να γίνει έτσι!!! (σ.σ. κάνοντας το γέρο)!!!
Χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι παρότι δεν είσαι 20 χρονών, παραμένεις πολύ παραγωγικός και γράφεις και καλή μουσική ακόμα!
Ευχαριστώ πάρα πολύ!
Η Edel, επανακυκλοφόρησε το σύνολο της δισκογραφίας σου με τους SAVATAGE με κάποια καινούργια bonus tracks. Παρόλα αυτά, το σύνολο αυτών των κομματιών, μου φάνηκε ότι ήταν τραγούδια τα οποία είναι πανεύκολα για σένα και μπορείς να τα γράψεις με τον πρωινό σου καφέ. Κρατάς τα καλά σου τραγούδια για τις δικές σου κυκλοφορίες;
Όταν γράφω ένα κομμάτι, ποτέ δεν λέω ότι θα το κρατήσω για τον εαυτό μου. Πάντα καταλαβαίνω από την αρχή που το γράφω, αν είναι για τους SAVATAGE, τους TSO, τους JOP ή για σόλο δίσκο και το «τοποθετώ» εκεί που πρέπει.
Πιστεύεις ότι ο θρύλος των SAVATAGE, μετά τον «θάνατό» τους, έχει φτάσει το γκρουπ στα επίπεδα που θα έπρεπε να είναι ή τους θεωρείς ακόμα και σήμερα υποτιμημένους;
Είμαι βέβαιος ότι οι SAVATAGE είναι από τις πιο υποτιμημένες μπάντες στην ιστορία της μουσικής. Αυτή είναι φυσικά η άποψή μου. Νομίζω ότι είμαστε η πρώτη prog rock/power metal μπάντα που βγήκε στη μουσική, παίξαμε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, είχαμε στοιχεία από σχεδόν τα πάντα. Μετά βγήκαν γκρουπ που έπαιζαν σαν εμάς, όπως οι STRATOVARIUS και οι υπόλοιποι ή οι DREAM THEATER και οι υπόλοιποι που έπαιζαν σαν αυτούς, αλλά είχαν 5-6 λεπτά σόλο, ενώ εμείς ήμασταν πιο προσανατολισμένοι στα τραγούδια κι όχι στα σόλο. Οι SAVATAGE ήταν πολύ υποτιμημένοι. Έχω σπουδαίες αναμνήσεις από τους SAVATAGE, αλλά κατά τη γνώμη μου, σταμάτησαν να υπάρχουν όταν πέθανε ο Criss. Οι δίσκοι που βγάλαμε από εκεί και ύστερα, ήταν ουσιαστικά ένας προθάλαμος για τους TRANS–SIBERIAN ORCHESTRA. Όταν πέθανε ο Criss, ο Paul O’ Neill κι εγώ, ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι διαφορετικό και βάλαμε τα στοιχεία του μιούζικαλ και της rock opera σε δίσκους όπως το “Dead winter dead” ή το “The wake of Magellan”. Αν θέλεις να ξέρεις, στα μάτια μου, το πρώτο τραγούδι των TSO ήταν το “Chance” από το “Handful of rain”. Αυτό ήταν το τραγούδι που άναψε τη φλόγα για τους TRANS–SIBERIAN ORCHESTRA. Αμέσως καταλάβαμε με τον Paul ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος που θα μπορούσαμε να διαβούμε. Το “Dead winter dead”, είχε το “12/24”, το οποίο κάτω από το όνομα των SAVATAGE πούλησε 30.000 αντίτυπα και λίγα χρόνια αργότερα, κάτω από το όνομα των TSO, πούλησε 9.000.000 αντίτυπα. Καταλαβαίνεις για τι διαφορά μιλάμε;;;
Είναι αστρονομική, αλήθεια… Εγώ το καταλαβαίνω, αλλά υπάρχει πολύς κόσμος που δεν νιώθει αυτή τη διαφορά κι επιμένει για τους SAVATAGE.
Αυτό με ενοχλεί κι εμένα. Φωνάζουν όλοι για τους SAVATAGE, αλλά που ήσασταν όλοι εσείς όταν υπήρχαν οι SAVATAGE; Αν οι SAVATAGE είχαν πουλήσει 9.000.000 δίσκους, θα ήμασταν ακόμα μαζί. Η αλήθεια λέει ότι το τραγούδι αυτό, πούλησε τα συγκεκριμένα αντίτυπα, αλλά με διαφορετικό όνομα!!! Είναι τα ίδια άτομα και το ίδιο ακριβώς τραγούδι. Κανένα remix, κανένα remaster, ακριβώς το ίδιο τραγούδι, το πήραμε και το βάλαμε στους TSO και πούλησε εκατομμύρια.
Αυτό φοβάμαι ότι δεν θα το καταλάβουν ποτέ…
Συγγνώμη, αλλά τελειώνει ο χρόνος μας κι έχω άλλη συνέντευξη τώρα.
Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα που είχαμε κι ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά.
Κι εγώ. Ελπίζω να απολαύσεις το δίσκο. Καληνύχτα (σε άψογα ελληνικά)!
Σάκης Φράγκος
Line-up:
Jon Oliva – φωνητικά, κιθάρα, ντραμς, πλήκτρα
Christopher Kinder – ντραμς
Dan Fasciano – πιάνο, πλήκτρα
Jim Morris – κιθάρα
Δισκογραφία (σόλο και με JON OLIVA’S PAIN)
“‘Tage mahal” (2004)
“Straight-jacket memoirs” (EP) (2006)
“Maniacal renderings” (2006)
“Global warning” (2008)
“Festival” (2010)
“Raise the curtain” (2013) (as OLIVA)
