Τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια που μας επισκέπτονται ο Neil Fallon με την παρέα του, αυτή τη φορά μάλιστα με ημερομηνία και για τη Θεσσαλονίκη, και παρ’ όλα αυτά, η φετινή τους επίσκεψη ήταν και η πιο “επιτυχημένη”. Το γεγονός ότι η συναυλία άλλαξε δύο φορές μέρος διεξαγωγής λόγω της τεράστιας -πόσο μάλλον για τα δεδομένα της εποχής- προσέλευσης είναι ενδεικτικό του “φαινομένου CLUTCH” στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό και του τεράστιου εκτοπίσματος που έχουν αποκτήσει πλέον εδώ, έστω και καθυστερημένα ή ακόμα και για τους λάθος λόγους αν θέλετε, αλλά καθ’ όλα δίκαια.
Το όλο σκηνικό, όπως και οι 2 προηγούμενες εμφανίσεις των Αμερικανών ακόμα και τα ολόφρεσκα βιντεάκια από το live στη Θεσσαλονίκη, με τη γηπεδική ατμόσφαιρα αποτελούσαν εγγύηση ότι η βραδιά θα είναι απολαυστική και όλα προϊδέαζαν για ένα μεγάλο party. Η δε προσθήκη των PLANET OF ZEUS ως opening act, μία από τις πιο δημοφιλείς εγχώριες μπάντες σήμερα με ολοδικό τους κοινό, κάτι που συνέβαλε στο βαθμό του στην όλη κοσμοσυρροή, ενέτεινε ακόμα περισσότερο την αναμονή και τον ενθουσιασμό της μεγαλύτερης μερίδας του κόσμου για τη συναυλία.
Ο χώρος αποτελούσε ένα μεγάλο ερωτηματικό για πολλούς οι οποίοι δεν τον είχαν επισκεφτεί στο παρελθόν μιας και δε συνηθίζεται να φιλοξενεί τέτοιου είδους συναυλίες. Τελικά όμως αποδείχθηκε αρκούντως ικανοποιητικός, έστω και με τα μικροπροβληματάκια του, (κυρίως στο θέμα του ήχου που θα μπορούσε να είναι καλύτερος) εξασφαλίζοντας σχετικά ανθρώπινες συνθήκες παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν ασφυκτικά γεμάτος.
Nίκος Χασούρας
Μούσια. Πολλά μούσια. Τόσα, που ένιωθες ότι αν δεν είχες θα σου φύτρωναν ξαφνικά! Κάτι το κοινό, κάτι τα συγκροτήματα, το έκανε το κύριο αξεσουάρ της βραδιάς! Τελικά το stoner rock, είναι το πιο «βαρβάτο» μουσικό είδος της εποχής μας και όχι μόνο εμφανισιακά.
Το γεγονός ότι οι CLUTCH κατάφεραν να μαζέψουν ένα αδιευκρίνιστα πολύ κόσμο, δείχνει ότι τα μουσικά μεγέθη της εποχής μας έχουν αλλάξει σε τραγικό βαθμό.
Η μόνη ελληνική μπάντα που θα μπορούσε να σταθεί στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με τους headliners, ήταν σίγουρα οι PLANET OF ZEUS. Σοφή και σωστή επιλογή να παίξουν support, σε αυτό το μεγάλο event του καλοκαιριού. Από τις πρώτες νότες του “Vanity Suit”, καταλάβαινες ότι το 70% του κοινού, είχε έρθει και για τα δικά μας μουσάτα αγόρια.
Στη μία ώρα που βρέθηκαν πάνω στην σκηνή οι PLANET OF ZEUS, απέδειξαν γιατί είναι ένα από τα πιο “hot” ονόματα της εποχής μας, μιας και έκαναν το χώρο άνω κάτω με τα groovy και βαριά riffs τους. Οι μπύρες έφευγαν από παντού, ατελείωτο crowd surf και ένα σύνθημα να δονεί την ατμόσφαιρα, «Σεξ και βία στον πλανήτη Δία!». Το συγκεκριμένο σύνθημα ακούστηκε και κατά την διάρκεια της εμφάνισης των CLUTCH, όταν οι ίδιοι οι CLUTCH αναφέρθηκσν με κολακευτικά λόγια για τους PLANET!
Αν και φάνηκαν να έχουν λίγο άγχος, σε σχέση με άλλες φορές που τους έχουμε δει ζωντανά, τα πήγαν παραπάνω από ικανοποιητικά και έκαναν το κοινό τους να περάσει πραγματικά καλά. Όταν βέβαια έχεις στις αποσκευές σου τραγούδια όπως τα “Dawn of the Dead”, “Supernothing”, “Leftovers”, “Something’s Wrong”, “Macho Libre” και “Eat Me Alive”, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.
Οι PLANET λοιπόν, στάθηκαν αντάξιοι του ονόματος που έχουν αποκτήσει και ήταν το κατάλληλο ορεκτικό για τον ερχομό στην σκηνή τον επίσης μουσάτων κυρίων από το Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε εκεί που τους ταιριάζει καλύτερα. Πάνω στην σκηνή.
Γιώργος Καραγιάννης
Που να το φανταζόταν κι ο τελευταίος οπαδός της stoner, ότι μέσα σε μισό μήνα θα μπορούσε να δει δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής. Όσοι μάλιστα κατάφεραν να παραβρεθούν και στις δύο συναυλίες θα κάνουν πάρα πολύ καιρό να ξεχάσουν αυτό τον ηδονιστικό πόνο στη ραχοκοκαλιά τους, τη μόνη ίσως γνήσια απόδειξη ότι δεν “είδες” απλά τους CLUTCH ή τους DOWN, αλλά αποτέλεσες κι εσύ ένα κομμάτι αυτού του πλήθους που παλλόταν ακατάπαυστα από την πρώτη έως την τελευταία νότα.
Οι Neil Fallon, Tim Sult, Dan Maines και Jean–Paul Gaster, σε καμία περίπτωση δεν είναι άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, κι από την άλλη, ούτε το ελληνικό κοινό είναι άγνωστο σ’ αυτούς. Αν κι άργησαν αρκετά να επισκεφθούν τη χώρα μας, από το 2010 κι έπειτα έχει δημιουργηθεί ένας πολύ δυνατός δεσμός μεταξύ συγκροτήματος και κοινού, γεγονός που δεν έλειψε να μας υπενθυμίζει ο Neil Fallon σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Μπορεί βέβαια, από τους τρεις χιλιάδες και πλέον θεατές, πολλοί να μη τους είχαν απολαύσει στο παρελθόν, παρόλα αυτά, η από στόμα σε στόμα φήμη για το βίωμα μιας συναυλίας CLUTCH είχε προετοιμάσει κατάλληλα όλον αυτό τον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο Entertainment Stage, έναν χώρο σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό (τον χειμώνα λειτουργεί ως μπουζουκλερί) που παρά τις επιφυλάξεις μας, ευτυχώς ανταποκρίθηκε άψογα στις απαιτήσεις τόσο της μπάντας, όσο και των θεατών.
Λίγα μόλις λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισής τους, στο σανίδι ανέβηκε το κουαρτέτο από το Maryland της Αμερικής εν μέσω παροξυσμού. Δίχως περιττά λόγια μπήκε αμέσως στο πρώτο κομμάτι της βραδιάς, “Earth Rocker”, του εκπληκτικού ομότιτλου νέου τους δίσκου. Στην ουσία παίξανε τα οχτώ από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ χωρίς το set να κάνει ούτε μια φορά κοιλιά, γεγονός που δικαιώνει όσους κάνανε λόγο για τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους και φυσικά για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Στη συνέχεια έσκασε το “The Mob Goes Wild”, από το “Blast Tyrant” που είχε κι αυτός την τιμητική, αφού ακούσαμε άλλα τρία τραγούδια, “Promoter (Of Earthbound Causes)”, “Subtle Hustle” και το θεόρατο “The Regulator”. Όσο για την πορεία του setlist, αυτή ήταν τελείως στα τυφλά, μιας και στις συναυλίες τους το συγκρότημα δε ακολουθεί ποτέ μια σταθερή πορεία. Έτσι λοιπόν κανείς δε κατάλαβε από πού του έσκασαν τραγούδια όπως το “Mice & Gods” ή το “Burning Beard” (το οποίο απουσίαζε από το set της Θεσσαλονίκης).
Ο ήχος σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των CLUTCH βρισκόταν σε εξαιρετικό επίπεδο, με την κιθάρα του Sult να ακούγεται πιο στεγνή, δίνοντας έτσι μια περισσότερο επιθετική χροιά και λιγότερο αυτή την αγαπητή βλαχοsouthern αίσθηση. Βασικά το στατικό στήσιμο όλης της μπάντας, εκτός φυσικά του αεικίνητου Neil Fallon, δίνει μια απίστευτα χαλαρή “cool guys” άποψη, που παρά το οξύμωρο του φαινομένου, γουστάρεις να χτυπηθείς όσο περισσότερο μπορείς μπας και τους κάνεις να κουνηθούν! Ο Gaster στο drum solo του παρέδωσε σεμινάριο άνεσης, δυναμικότητας και τεχνικής, αφήνοντας άφωνους όσους καταλάβαιναν τι και πως έπαιζε. Από την άλλη, όπως είπα, ο Neil απέδειξε για άλλη μια φορά το μέγεθός του. Πραγματικός ογκόλιθος που η οποιαδήποτε αντίσταση στους στίχους που εξαπέλυε, καθίστατο μάταιη. Ειδικά μετά από τη μέση του set τον έβλεπες να απολαμβάνει όλον αυτό τον πανζουρλισμό που επικρατούσε από κάτω, με τα συνεχή mosh pits, τα wall of death και φυσικά τα ατελείωτα crowd surfing. Στην ουσία ήταν μια τυπικά αξεπέραστη CLUTCH βραδιά, που η μόνη διαφορά με τις προηγούμενες βραδιές, που ορισμένοι από μας είχαμε ζήσει, ήταν η μισο-ιδρωμένη μπλούζα μας.
Για το τέλος μας είχαν κρατήσει το “Electric Worry”. Το τι ακολούθησε πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια. Μόνο από το youtube είχα δει τέτοιο αριθμό από crowd surfers να ίπτανται από άκρη σ’ άκρη πάνω από τα κεφάλια των θεατών. Με λίγα λόγια δε θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα η συναυλιακή σεζόν πριν από τις διακοπές του καλοκαιριού.
Νίκος Ζέρης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
Φωτογραφικό ρεπορτάζ εδώ
Earth Rocker
The Mob Goes Wild
Promoter (Of Earthbound Causes)
Mr. Freedom
D.C. Sound Attack!
Unto The Breach
Crucial Velocity
Book, Saddle, & Go
Gravel Road
The Face
Subtle Hustle
Mice & Gods
The Regulator
Drum Solo
Burning Beard
Cyborg Bette
The Wolf Man Kindly Requests…
Encore:
Electric Worry
One Eye Dollar
