Με υλικό και δημιουργική ενέργεια, όπως ανέφερε πρόσφατα σε συνέντευξη ο Derek Sherinian, που περίσσεψαν από το πολύ μέτριο “The phoenix” του 2020, ο σπουδαίος αυτός μουσικός και προσωπικότητα του ευρύτερου progressive χώρου κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά το “Vortex”. Και ο λόγος που ξεκινώ τοιουτοτρόπως είναι γιατί θέλω να καταστεί ξεκάθαρο πως ο ακόλουθος του “The phoenix” δεν μοιάζει σε τίποτα με κείνο και πως είναι κλάσεις ανώτερο, γεγονός που επαναφέρει τον Sherinian στη συνείδησή μου και ως σόλο καλλιτέχνη και όχι μόνο ως πρώην μέλος των DREAM THEATER ή νυν πληκτράς των SONS OF APOLLO. Ναι, εκεί που ο προκάτοχος ήταν πολύ πεζός στο κομμάτι της σύνθεσης, κομμένος και ραμμένος στις προσδοκίες των guest καλεσμένων, χωρίς εκπλήξεις και δημιουργικό οίστρο, το “Vortex” επανορθώνει πλήρως.
Στα 46 λεπτά του, το “Vortex” δεν κουράζει ούτε αφήνει κάτι περίσσιο. Αποτελείται από οχτώ κομμάτια που αναμειγνύουν με μαεστρία όλες τις τάσεις του Sherinian με αποτέλεσμα ένα αυθεντικό και δυναμικό μουσικό αμάλγαμα που δεν το λες απαραίτητα prog αλλά σίγουρα προοδευτικό. Εδώ βρίσκουμε την αγάπη του για τους DEEP PURPLE και τον Jon Lord (πράγμα που μας έχει συνηθίσει στους SOA), αρκετά πιο heavy metal σημεία που παντρεύονται όμορφα με το prog rock αλλά ακόμα περισσότερο με την fusion μουσική. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το “The phoenix”: ο νέος δίσκος βρίθει από fusion χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν την πραγματικά υψηλή παιδεία του Sherinian, την συνθετική του δεινότητα και πλούσια μουσική φαρέτρα που εδώ απλώνει σε όλο της το εύρος. Από αυτή την άποψη, τα “Seven seas” με τον τεράστιο Steve Stevens (BILLY IDOL, BOZZIO LEVIN STEVENS) και το “Nomad’s land” με τον τζαζ γίγαντα Mike Stern, καλεσμένους στις κιθάρες, ξεχωρίζουν για το heavy fusion στυλ που βρίσκω τόσο εγκεφαλικό όσο και ξεσηκωτικό. Το “key lime blues” με καλεσμένο για άλλη μια φορά τον Joe Bonamassa, δεν είναι ένα κλισέ «δωδεκάμετρο» blues αλλά ένα έξυπνο κομμάτι που με ταξίδεψε στις καλύτερες στιγμές των αγαπημένων μου DIXIE DREGS (όσοι ξέρετε καταλαβαίνετε, οι υπόλοιποι ψάξτε τους και δεν θα το μετανιώσετε). Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, είναι από εκείνα τα σπάνια κομμάτια του Sherinian γραμμένα στο ύφος του Joe Satriani, με μια μεταδοτική μελωδία που λειτουργεί σαν ριφ και μ’ ένα rhythm section για βόλτες με τ’ αμάξι υπό την υπόκρουση όμορφων μελωδιών. Στο πιο ακουστικό “Scorpion”, πρωταγωνιστεί το πιάνο μ’ ένα τζαζ μπάσο και μια καρφί Al Di Meola ατμόσφαιρα. Στο “Aurora australis” ακούμε επίσης το πιάνο και εκεί είναι που λέω πως θα ήθελα έναν δίσκο μόνο πιάνο γιατί παίζει να είναι το πιο δυνατό χαρτί του Sherinian. Το τελευταίο είναι και το πρώτο μακροσκελές prog έπος που έχει γράψει εδώ και χρόνια και πολύ το ευχαριστιέμαι γιατί είναι περιπετειώδες και φιλόδοξο.
Στο “Scorpion” και γενικά σ’ όλο το δίσκο, δεν απολαμβάνει ο ακροατής την βιρτουοζιτέ και τη μελωδία αλλά επίσης το τρομερό groove (αφού έχει τον Simon Phillips στα τύμπανα), και τα ξεσηκωτικά σόλο από θρυλικούς μαέστρους όπως Michael Schenker, Nuno Bettencourt, Zakk Wylde αλλά και νεότερους και στενούς συνεργάτες του αρχηγού όπως τον εξωγήινο Ron “Thal” Bumblefoot.
Το σημαντικότερο είναι πως το “Vortex”, πάλι σε αντίθεση με το “The phoenix”, δεν έχει γραφτεί για να βολέψει τον κάθε καλεσμένο κιθαρίστα παρακάμπτοντας, παραδόξως, τα πλήκτρα. Τα πλήκτρα εδώ έχουν σημαίνοντα ρόλο και ο Sherinian λάμπει ως σόλο παίχτης. Επιπροσθέτως, τα οχτώ κομμάτια του “Vortex” είναι ολοκληρωμένες instrumental συνθέσεις με προσωπικότητα, με τα λαμπερά φώτα της prog μουσικής, τον ελιτισμό της τζαζ/fusion, το groove των blues και DEEP PURPLE, αλλά και κατιτίς πιο στιβαρό και βαρύ που μας πάει και στους SONS OF APOLLO. Είναι ένα άλμπουμ με την αδιαμφισβήτητη και αυθεντική υπογραφή του Derek Sherinian, άλμπουμ που λειτουργεί σαν μια γιορτή της καλλιτεχνικής πορείας του μέχρι σήμερα και που τον επαναφέρει στην βασική ενδεκάδα σημαντικών σόλο παιχτών του prog/fusion χώρου.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
