Πριν από 7 χρόνια οι MUMAKIL έκαναν το μπαμ στη grindcore σκηνή με το υπέρτατο “Customized Warfare”, για να καθιερωθούν με το επόμενο βήμα τους, “Behold the Failure” (2009), στη συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας του ακροατηρίου σαν μια από τις καλύτερες και πιο υποσχόμενες σύγχρονες μπάντες του είδους. Πολλοί έτσι, εύλογα περίμεναν από το νέο full length των Ελβετών (και δεύτερο που έρχεται από τη Relapse) μεγάλα πράγματα, ακόμα μέχρι και την grind κυκλοφορία της χρονιάς.
Το “Flies Will Starve” δε φέρνει στο προσκήνιο καμία καινοτομία σε σχέση με αυτό που οι MUMAKIL μας έχουν συνηθίσει, και αυτό δεν το λέω για κακό. Όσοι αγάπησαν αυτή τη μπάντα το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους και αυτούς περίμεναν οι περισσότεροι να συναντήσουν και στο νέο δίσκο. Δεν είναι ανάγκη εξάλλου, όλοι οι μουσικοί να επιζητούν τον πειραματισμό, για την ακρίβεια, το αντίθετο είναι προτιμότερο να ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις σαν και αυτή. Αυτό όμως που είναι κοινή επιθυμία είναι το κάθε νέο βήμα να είναι εξίσου καλό, και στην ιδανική περίπτωση ένα επίπεδο πάνω, σε σχέση με το προηγούμενο. Και το γεγονός εδώ, είναι πως η νέα επίθεση των Ελβετών δεν ακούγεται τόσο ισοπεδωτική όσο οι προηγούμενές τους. Ναι, παραμένουν επιθετικοί, οργισμένοι και βίαιοι, με τον μεταλλικό τους ήχο κι εκείνα τα χαρακτηριστικά groove riffs που τους ξεχωρίζουν από τον σωρό, αλλά δεν καταφέρνουν να κάνουν την υπέρβαση. Ακόμα και τα φωνητικά μοιάζουν λιγότερο λυσσασμένα μέχρι και πιο διεκπεραιωτικά σε φάσεις.
Η αναφορά στους BLOCKHEADS είναι σχεδόν αναπόφευκτη, μιας και ανήκουν στην ίδια εταιρία, βγάζοντας επίσης full length δίσκο φέτος, ενώ έχουν μοιραστεί και 2 split στο παρελθόν. O ήχος του δε, είναι συγκρίσιμος, με σχεδόν ίδια προσέγγιση στο grindcore. Οι Γάλλοι και ο φετινός τους δίσκος είναι ένα καλό παράδειγμα που δείχνει ότι χωρίς απαραίτητα καλύτερο ή πιο ποικίλο (αν εξαιρέσουμε κάποιες sludge επιρροές) song writing (που ποτέ δεν ήταν το κύριο ζητούμενο στο συγκεκριμένο είδος, αν και η μονοτονία σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει να είναι το βασικότερο μείον), αλλά με μία πιο βρώμικη παραγωγή (στο “Flies Will Starve” δεν είναι κακή, αλλά σαφώς πιο καθαρή απo ότι μας έχουν συνηθίσει και λιγότερο ογκώδης) και με εντονότερη και πιο τσιτωμένη απόδοση/παίξιμο γίνεσαι πιο αποτελεσματικός. Αυτά τα μικρά σημεία δηλαδή που όμως αποδεικνύονται ζωτικής σημασίας στο όλο σύνολο.
Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός, το αντίθετο μάλιστα. Έχει ένα σωρό riff-άρες, σωστότατα τύμπανα, και γενικά ρολάρει κάτι παραπάνω από απλώς “μια χαρά”. Δεν καταφέρνει όμως να σταθεί στην πρώτη γραμμή όπως οι περισσότεροι προσδοκούσαμε, σε μία πολύ δυνατή πάντως χρονιά για το grindcore. Το γεγονός βέβαια ότι είναι το πιο “εύκολα προσβάσιμο” MUMAKIL άλμπουμ μπορεί να λειτουργήσει και από την ανάποδη, πιάνοντας ίσως μεγαλύτερη μερίδα από το λιγότερο εξοικειωμένο με το είδος ακροατήριο.
7 / 10
Νίκος Χασούρας
