Αν σοβαρεύουν μπάντες όπως οι IWRESTLEDABEARONCE, τότε πάει, χάλασε ο κόσμος.
Θα περίμενε κανείς ότι ο τρίτος δίσκος των Καλιφορνέζων θα περιείχε το ίδιο αδιάφορο electro/scremo/metalcore που μας είχαν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, κατά έναν περίεργο λόγο, το “Late for nothing” παρουσιάζεται πιο ώριμο και ισορροπημένο στα συστατικά που απαρτίζουν τον ήχο του συγκροτήματος και φυσικά έρχεται με τη μεγάλη αλλαγή πίσω από τη θέση του μικροφώνου, με την Courtney LaPlante να αντικαθιστά μόνιμα την Krysta Cameron.
Οι IWRESTLEDABEARONCE ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για μουσικές φόρμες και κανόνες. Από το ντεμπούτο τους, “It‘s all happening” (2009), μας έδωσαν να καταλάβουμε πως θα χρησιμοποιούν τους ήχους όπως αυτοί θέλουν, με αποτέλεσμα αυτό το μείγμα από electro/nintendo samples, γυναικεία screamo φωνητικά και αλλεπάλληλων breakdowns, να ακούγεται αδιάφορα παράταιρο. Και μπορεί όλες αυτές οι επιρροές να φάνταζαν τότε σαν ένα κακόγουστο αστείο, σήμερα όμως, στο “Late for nothing”, η μπάντα καταφέρνει να βρεί την κατάλληλη δοσολογία στη φόρμουλα που θα τους δώσει την ευκαιρία να αποφύγουν άλλη μία ταύτιση του ονόματός τους με καφροεφηβικές μουσικές συνθέσεις. Ειδικά στα κομμάτια “Boat paddle”, “Mind the gap” και “Thunder chunky”, το συγκρότημα αποδεικνύει πως οι μέρες όπου ονόμαζαν τραγούδια έναν αχταρμά από νότες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι και η Courtney LaPlante, που με την είσοδό της στους IWABO ξεκαθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες ότι δε θα είναι άλλο ένα screamο-girl κράχτης, δίνοντας τον δικό της τόνο, τόσο στα σκιστά της, όσο και με την pop χροιά της φωνής της. Τώρα, αν με όλες αυτές τις αλλαγές ρωτάτε αν χάνεται η αυθεντικότητα της “ό,τι να’ ναι” μουσικής τους που με τόσο κόπο έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια… η απάντηση είναι όχι. Έχουν κρατήσει όλα τα “καλά” χαρακτηριστικά τους, όπως τα αυθόρμητα ξεσπάσματά τους, τα ακατέργαστα riffs και χαβαλετζίδικη διάθεση. Εντάξει μπορεί να μην έφτασαν ακόμα τους ENTER SHIKARI, αλλά βρίσκονται σε καλό δρόμο.
Το “Late for nothing” είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος που μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά, αλλά και στη πλάκα, ενώ καταφέρνει να έχει πέραση σε οπαδούς του ευρύτερου core ιδιώματος. Το θετικότερο όλων είναι ότι η μπάντα βρίσκει σιγά σιγά τα πατήματά της στον προσωπικό της ήχο και το μόνο φυσικά που μένει είναι να δούμε τα αποτελέσματα της νέας τους συνταγής στον επόμενο δίσκο.
6/10
Νίκος Ζέρης
