Γέμισαν με αέραοι αυλοί, οι χορδές των κιθάρων πάλλονται ξανά, τα τεντωμένα δέρματα δονούν τον χώρο, η μουσική της Δαιμόνιας Νύμφης ζωντανεύει για άλλη μία φορά. Με βήμα αργό και σταθερό, τελετουργικό, ακολουθούμε την πεπατημένη αιώνων πιάνοντας πάλι εκείνο τον χορό που χρόνια τώρα αναβιώνουν τα μέλη της Νύμφης. Έξι χρόνια από το “Krataia Asterope”, ο Σπύρος Γιασαφάκης και η Εύη Στεργίου άναψαν πάλι τις φωτιές των βωμών των αρχαίων θεών, περιπλανήθηκαν σε χρονολογίες όπου η ιστορία δεν τις έχει αγγίξει κι επέστρεψαν με έναν εκπληκτικό δίσκο, την “Ψυχοστασία” (αναφορά στη δοξασία για το μεταθανάτιο ζύγισμα των ψυχών), στον οποίο ο ακροατής βυθίζεται σ’ αυτόν τον γνώριμο μεσμερισμό της μουσικής τους.
Η προσπάθεια των DAEMONIA NYMPHE για την αναβίωση μιας μουσικής παράδοσης δύο και πλέον χιλιάδων χρόνων, είναι λίγο πολύ γνωστή. Μέσα από τον ήχο της λύρας, της φλογέρας, του βαρβίτου, της πανδούρας και κάτω από τις σύγχρονες επιρροές της neofolk σκηνής, προσπάθησαν να προσεγγίσουν όσο το δυνατό περισσότερο τις μουσικές ρίζες της αρχαίας ελληνικής επικράτειας. Αν τώρα το εγχείρημά τους μπορεί να σταθεί ιστορικά τεκμηριωμένο είναι κάτι που δε το γνωρίζω, μιας και θαρρώ πως χρειάζεται κάτι παραπάνω από τις απλές γνώσεις περί μουσικής για να καταλήξεις σε κάποιο συμπέρασμα. Ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια το δημιουργικό αυτό ντουέτο καταφέρνει αναμφίβολα να κεντρίσει την προσοχή μας γεμίζοντας με εικόνες και συναισθήματα όλες εκείνες τις ώρες από την δύση έως την ανατολή του ηλίου. Προσωπικά, στοιχειωμένος ακόμα από τη δεύτερη ομότιτλη κυκλοφορία τους το 2002, αδυνατώ να διακρίνω την ποιότητα των μεταγενέστερων έργων τους, περισσότερο λόγω της στασιμότητας της συνθετικής τους πορείας. Το “Remixed” (2005) μαζί με το “Krataia Asterope” (2007), βάδισαν ακριβώς στα ίδια σκοτεινά μυσταγωγικά μονοπάτια του “Daemonia Nymphe” (2002), λες κι η τεχνοτροπία ως αυτοσκοπός παρέσερνε το περιεχόμενο της μουσικής. Όχι ότι δεν υπήρχαν μελωδικές αναλαμπές και πρωτότυποι ρυθμοί στις εν λόγω κυκλοφορίες, απλά οι συνθέσεις μπορούσαν να εκληφθούν διαφορετικές εκδοχές μιας κεντρικής ιδέας. Αυτή λοιπόν είναι η μόνη και μεγάλη διαφορά που διαχωρίζει τον ήχο του “Psychostasia” από το παρελθόν του συγκροτήματος.
Στον νέο δίσκο τα μέλη της Δαιμόνιας Νύμφης διευρύνουν τον χωροχρονολογικό ορίζοντα των επιρροών τους, κι από τα Ορφικά κι Ελευσίνια μυστήρια κατευθύνονται προς την Θρακιώτικη γη, ενώ από τις παγανιστικές επικλήσεις στον νέο-μπαρόκ newageαισθησιασμό του “Selene’s Awakening Horos”, που θυμίζει κάτι από DIRTY GRANNY TALES. Το “Psychostasia” έχει βγει από την βαριά αντάρα που κύκλωνε το θεϊκό βουνό, δημιουργώντας έτσι μια ελαφρότερη ατμόσφαιρα στον ακροατή, προσανατολίζοντάς τον σε πιο αιθέρια βιώματα. Η συνοχή των κομματιών μπορεί να μην είναι το ίδιο αδιάλειπτη, ωστόσο όλα τα τραγούδια διέπονται από μια μελωδική γλυκόπικρη οξύτητα, σήμα κατατεθέν, των κεντρικών Βαλκανίων. Μια ταυτότητα που δύσκολα προσεγγίζεις χωρίς την απαραίτητη βοήθεια από σπουδαίους μουσικούς όπως την Dessislava Stefanova από την βουλγαρική χορωδία του Λονδίνου, τον Peter Ulrich (άλλοτε κρουστό των DEAD CAN DANCE) καθώς και την Δήμητρα Γαλάνη, σε ένα ρόλο όχι και τόσο ουσιώδη. Ένα ακόμα στοιχείο της νέας αυτής εποχής των DAEMONIA NYMPHE είναι ότι τα τραγούδια τους παίρνουν επιτέλους ένα πιο αυτοτελές σχήμα, καθιστώντας τα έτσι ικανά να σταθούν μόνα τους σε μια ζωντανή τους εκτέλεση. Ο δίσκος βρίθει από τους γνώριμους κυκλικούς υπνωτικούς ρυθμούς οι οποίοι συνδυάζονται μοναδικά με τα αναγραμματισμένα αισθήματα της χαράς και της λύπης που προκαλεί το άγγιγμα της μοίρας και περιγράφουν αυτολεξεί ο Σπύρος Γιασαφάκης, η Εύη Στεργίου καθώς και τα υπόλοιπα μέλη.
Όσα όμως και να πεις για τους Δαιμόνια Νύμφη είναι σε μεγάλο βαθμό αχρείαστα, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που δεν βουτάει απλά στα σκοτεινά νερά της neofolk σκηνής, αλλά ξεθάβει αναμνήσεις του παρελθόντος με τρόπο αυθεντικό και καλαίσθητο. Με τον καινούριο τους δε δίσκο, αποδεικνύουν ότι είναι σε θέση να γεφυρώσουν τον παλιό με τον νέος τους ήχο, οριοθετώντας έτσι μια μεταβατική περίοδο προς τη νέα εποχή της μουσικής τους ύπαρξης. Αν τελικά κατάφερε να με αγγίξει το “Psychostasia”; Σας είπα ότι νιώθω αφοσιωμένος στο ένα και μοναδικό “Daemonia Nymphe”. Παρόλα αυτά, είναι από τις κυκλοφορίες που καλωσορίζεις στη ζωή σου ευχόμενος να συνδυαστούν με αξιομνημόνευτες στιγμές.
8/10
Νίκος Ζέρης
