Ο κιθαρίστας, τραγουδιστής και ιθύνων νους των Αυστραλών retro rockers WOLFMOTHER, αφού βαρέθηκε να ψάχνει για συνεργάτες, αντί για το τρίτο άλμπουμ του σχήματος που αποτέλεσε την μεγάλη ελπίδα του neo-retro χώρου στις αρχές της δεκαετίας μας, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα τραγούδια του ως προσωπική του δουλειά, κάτω από το όνομα του. Ένα ερώτημα, υπήρχε στην σκέψη, όλων όσων τους αγαπήσαμε. Τελικά θα κρατήσει τον ήχο που έκανε τους WOLFMOTHER, μοναδικούς ή θα άλλαζε κατεύθυνση και προς τα που; Το ερώτημα απαντήθηκε άμεσα και σύντομα, αν και αυτή τη φορά χρειάστηκαν πολλές ακροάσεις για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Το άλμπουμ είναι σαφέστερα στραμμένο προς το ψυχεδελικό rock και λιγότερο στο blues, power trio rock, hard rock, space rock, πείτε το όπως θέλετε, που τον γνωρίσαμε.
Ξεκινά με δύο τραγούδια, με ρυθμό, δυνατά, τα “Long way”, “Keep moving” και ήδη στο τρίτο τραγούδι οι επιρροές, πηγαίνουν προς το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Άντζελες του 1965-1967, “Someone’s calling” και DOORS, JEFFERSON AIRPLANE, STEPPENWOLF, όλοι είναι εδώ και το ταξίδι συνεχίζεται. Δυνατές μπασογραμμές και υπνωτικά ντραμς, σόλο βγαλμένα από τις παρτιτούρες του Neil Young όπως μπορείτε να ακούσετε και μόνοι σας στο “Vicarious” και μια προσέγγιση που απέχει χιλιόμετρα από την αντίστοιχη των FIREBIRD, SPIRITUAL BEGGARS και συνολικά της Ευρωπαϊκής retro rock σχολής.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, έχουμε μια λιτή, προσέγγιση, που βασίζεται σε απλές μελωδικές γραμμές, υπνωτικούς ρυθμούς, μικρά και μεστά κιθαριστικά σόλο και πάνω από όλα, μια φωνή, που πραγματικά σε διατάζει, να την προσέξεις. Το άλμπουμ, έχει κάποια πρώιμα στοιχεία από BLACK SABBATH, MOTORHEAD, η πιο ρεαλιστικά σκεπτόμενος από BLUE CHEER, όπως ακούει κάποιος και στο “Year of the dragon”. Ο Andrew Stockdale δεν φοβάται, να χρησιμοποιήσει το hammond, τα γεμίσματα στα ντραμς και την παραμόρφωση, για να μας ταξιδέψει στους TEN YEARS AFTER, Hendrix, MOUNTAIN, AMBOY DUKES και πραγματικά το επιτυγχάνει με ευκολία και άνεση. Αν ήθελα να δώσω μια μικρή παρομοίωση, με κάτι πιο μοντέρνο, θα έλεγα με μια μίξη PRAYING MANTIS και BLACK SABBATH και αυτό λόγω κύρια των φωνητικών. Το άλμπουμ είναι γεμάτο τραγούδια που σε μαγνητίζουν σαν τα “Meridian”, “Ghetto”, “Let it go” με τα κιθαριστικά εφέ, να μου φέρνουν στο μυαλό, μαζί με την τραγουδιστική απόδοση τον μεγάλο Frank Marino ή τον Uli Roth αν ήταν καλύτερος τραγουδιστής και χειρότερος κιθαρίστας. Στη συγκεκριμένη δουλειά υπάρχουν και πιο χαλαρές στιγμές, όπως το country “Suitcase” η το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ το “Everyday drone” με τις προφανείς BEATLES επιρροές του και το flower blues rock, “She is a motorhead” που δεν έχει καμία σχέση με το Βρετανικό metal σχήμα, και το μελωδικό ”Black swan”. THE WHO, MOTORHEAD, DOORS, πρώιμοι UFO, όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν εκείνα τα χρόνια μεταξύ 1967 και 1969 και οδήγησαν το ψυχεδελικό ροκ να μετεξελιχθεί σε hard rock και αργότερα σε heavy metal είναι εδώ. Μιλάμε για ένα άλμπουμ, με στοιχεία rock, power pop, psychedelia, hard rock, blues, southern rock, μαζεμένα σε ένα χαρμάνι, που η γοητεία του είναι αδιαμφισβήτητη.
Το ερώτημα είναι πόσο έτοιμο θα βρει το μεταλλικό κοινό και αν θα έχει την αποδοχή του προηγούμενου σχήματός του. Η άποψη μου είναι ότι το άλμπουμ είναι αρκετά μακριά από τον μέσο metal οπαδό. Θα μιλούσε περισσότερο σε φίλους των πρώιμων KINGS OF LEON, GOVNT MULE, DRIVE- BY TRUCKERS παρά στον μέσο metal οπαδό, αλλά και πάλι οι καιροί αλλάζουν…
7 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
