Η επιστροφή του Algy Ward με την δική του εκδοχή των ΤΑΝΚ, ουσιαστικά μόνος σε όλα τα όργανα, με ήχο παραπλήσιο των κλασικών άλμπουμ τους “This means war”, “Filth hounds of hate “, “Honour and blood”, δημιούργησε μια μικρή σύγχυση στην βάση των οπαδών τους (καμία δεκαριά άτομα , εμένα συμπεριλαμβανομένου). Ήδη υπάρχει η εκδοχή των ΤΑΝΚ , από τα υπόλοιπα μέλη (Tucker-Evans), με τραγουδιστή των Doogie White και δύο πολύ καλά άλμπουμ, δείγματα, μελωδικού hard rock με εμφανή τα στοιχεία των επιρροών τους (RAINBOW, SAXON).
Ο σαφέστερα παλιομοδίτης αλλά και κλασικός metal οπαδός Algy Ward προτίμησε ακόμα μια φορά τον ήχο με τον οποίο γαλουχήθηκε. Ντραμς που φλερτάρουν, με το thrash, κιθάρες που έχουν έντονη την JUDAS PRIEST, MOTORHEAD αισθητική, αλλά πάνω και πέρα από όλα τα φωνητικά του. Κάτι μεταξύ Lemmy και Eric Adams, σαν να έκανε μια προσπάθεια ο Lemmy να τραγουδήσει συνθέσεις των MANILLA ROAD. Τραγούδια σαν τα “Healing the wonds of war”, “Killed or be killed”, “Stalingrad”, “Victim”, “Crawl back in to your hole”, είναι απλά απολαυστικές μεταλλικές επιθέσεις. Αλλαγές ρυθμών , κοφτά riff, σόλο με ολόκληρη την δεκαετία των 80’s, να είναι εντυπωμένη στο DNA τους και κυρίως, απλά τραγούδια, που μιλάνε στο μεταλλικό υποσυνείδητο, οδηγούν το κεφάλι σε ακατάσχετο headbanging και το χέρι στον σχηματίσει το γνωστό σύμβολο, με τα κερατάκια. Αν η μουσική σας αρέσει, μεταλλική, χωρίς πολλά-πολλά σε επίπεδο, αρμονιών και επικών διαστάσεων, όπως τα προτιμούν οι Γερμανοί, με γυμνή παραγωγή, που σε κάνει να αισθάνεσαι δίπλα στο ηχείο, την ώρα της συναυλίας. Αν πραγματικά έχετε εντρυφήσει στην ιδέα των σχημάτων που έφτιαξαν αυτό που ονομάζουμε metal σήμερα, δηλαδή σε MOTORHEAD, SAXON, IRON MAIDEN και ACCEPT, εδώ θα βρείτε μια ευχάριστη έκπληξη.
Οι ΤΑΝΚ, πάντα ήταν το μεγάλο όνομα της μικρής κατηγορίας, με αυτό το άλμπουμ, αξίζουν, να αποκτήσουν μια νέα γενιά οπαδών, μιλάω για τους Algy Ward ΤΑΝΚ και όσα πρεσβεύουν. Δυνατές κιθάρες, μανιακά ντραμς, μπάσο από την κόλαση και ένρινα φωνητικά που οφείλουν πολλά στον Lemmy αλλά και στον Cronos (VENOM). Το άλμπουμ, έχει ως κεντρικό θέμα τον πόλεμο, θέμα επίκαιρο όσο ποτέ, ακούστε απλά το “Stalingrad” και συγκρίνετέ το, με την ανάλογη προσπάθεια των ACCEPT. Το άλλο θετικό του άλμπουμ, είναι η διαυγής και παλιομοδίτικη παραγωγή, που δεν μπουκώνει το άλμπουμ, με τη ντραμς και τα εφέ, αλλά αφήνει χώρο στο τραγούδι σαν οργανικό σύνολο, αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι ότι εδώ δεν έχετε μια ομάδα μουσικών που γαλουχήθηκαν με τα 80’s να προσπαθούν να εμπνευστούν από αυτά, αλλά τα ίδια τα 80’s, που αρνούνται να πεθάνουν… Αλήθεια όλοι εσείς οι φίλοι των ENFORCER, WHITE WIZZARD κτλ, θα του δώσετε μια ευκαιρία; Εγώ σίγουρα, γιατί πολύ καλός ο Doogie, αλλά το ξαδερφάκι του Lemmy, πάντα με ταξίδευε, με την γεμάτη βραχνάδα φωνή του… Ίσως θέλει λίγο χρόνο για να το συνηθίσει κανείς, αλλά στο τέλος η ετυμηγορία είναι και θα είναι μόνο μία. Απλά μεταλλική απόλαυση.
7,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
