Για μένα, και το ξεκαθαρίζω από την αρχή, αυτή τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, οι SYMPHONY X είναι η κορυφαία prog metal μπάντα, όσο και αν με πείτε «ιερόσυλο» οι περισσότεροι. Το 2007 όταν και κυκλοφόρησαν τον (ίσως) κορυφαίο prog metal δίσκο της τελευταίας πενταετίας, το “Paradise lost”, απογείωσαν κυριολεκτικά την καριέρα τους, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές τόσο από τον μεταλλικό Τύπο, όσο και από τους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το άλμπουμ βρισκόταν σχεδόν σε όλες τις λίστες με τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς στα metal έντυπα, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ROCK HARD.
Καιρός ήταν λοιπόν, οι Αμερικάνοι, να τύχουν της αναγνώρισης που πραγματικά τους αξίζει και να σταματήσουν να είναι στη «σκιά» των DREAM THEATER, γιατί δεν έχουν και πολλά να ζηλέψουν κατά την ταπεινή μου άποψη. Είτε δισκογραφικά σε επίπεδο άλμπουμ, αλλά είτε σε επίπεδο τεχνικών ικανοτήτων. Και έχουν και πολύ καλύτερο τραγουδιστή… Αλλά ας μην ανοίξουμε καμία τέτοια κόντρα τώρα και με βάλει στη «μαύρη λίστα» το μισό (και βάλε) περιοδικό!
Το “Iconoclast” ήταν ο δίσκος-παγίδα για τους SYMPHONY X κι αυτό γιατί ο επόμενος δίσκος μιας μπάντας από τον (εμπορικά τουλάχιστον) κορυφαίο της, είναι και ο πιο δύσκολος. Θέλετε γιατί οι συγκρίσεις είναι μεγαλύτερες, θέλετε γιατί και η ίδια η μπάντα πολλές φορές «κάθεται» στην επιτυχία, της, ο κανόνας είναι αυτός. Και οι SYMPHONY Χ με το “Iconoclast” αποδεικνύουν όχι μόνο ότι δεν έπεσαν στην παγίδα, αλλά ότι η επιτυχία του “Paradise lost” μόνο τυχαία δεν ήταν και βρίσκονται ίσως στην καλύτερη περίοδό τους αν συνδυάσουμε εμπορικότητα και ποιότητα δισκογραφικών δουλειών.
Συνεχίζοντας λοιπόν ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του, το “Iconoclast” δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερα καινούργιο στον ήχο των Αμερικάνων. Είναι σίγουρα λιγότερο «εμπορικό» άλμπουμ, αρκετά πιο progressive από τον προκάτοχό του και με λιγότερα “hit” τραγούδια αν θέλετε, αλλά ποιοτικά στέκεται και αυτό με τη σειρά του σε τρομερό επίπεδο.
Έχοντας (ξανά) εκπληκτική παραγωγή, η οποία είναι όσο ογκώδης και ταυτόχρονα καθαρή χρειάζεται, στα 7 κομμάτια του άλμπουμ, οι Αμερικανοί ξεδιπλώνουν ακόμα μια φορά το ταλέντο τους. Progressive/power metal με ουσία, ψυχή αλλά και εντυπωσιασμό στα παιξίματα και κομμάτια όπως τα “When all is lost” (από τις κορυφαίες power ballads των τελευταίων ετών και με εκπληκτικό στίχο), “Iconoclast” (εντεκάλεπτο prog όργιο) και “Bastards of the machine” (prog/power δυναμίτης), συνιστούν ένα άλμπουμ που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τους οπαδούς της μπάντας, αλλά και όποιον γουστάρει το καλό progressive metal.
Μπορεί το “Iconoclast” να μην είναι ισάξιο του “Paradise lost” (στα δικά μου αυτιά) και να μην οριοθετεί κάτι το καινούργιο για τον ήχο των SYMPHONY X, όμως είναι ακόμα ένα διαμάντι στη δισκογραφία τους και μια ακόμα απόδειξη/πειστήριο ότι αυτή η μπάντα σίγουρα δικαιούται πολλά περισσότερα από αυτά που της αναλογούν μέχρι τώρα. Είπαμε… Προσωπικά η κορυφαία prog metal μπάντα του πλανήτη, τουλάχιστον τα τελευταία 5 χρόνια! Μας αρρώστησαν πάλι και θα μας αποτελειώσουν στις 28 Οκτωβρίου από κοντά!!!
8,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Y.Γ.: Προτιμήστε τις limited editions… τα bonus κομμάτια είναι επίσης super!
